พิมพ์

[บุญสม]

ประโยชน์ของการสาธยายธรรม

๑. เพื่อความตั้งมั่นของพระสัทธรรม
(หนงึ่ ในเหตุห้าประการเพื่อความตั้งมั่นของพระสัทธรรม)
อํ. ปญฺจก. ๒๒/๑๖๑/๑๕๕

๒. เป็นเครื่องให้ถึงวิมุตติ
(หนงึ่ ในธรรมให้ถึงวิมุตติห้าประการ)
อํ ปญฺจก. ๒๒/๒๓/๒๖

๓. เป็นอาหารของความเป็นพหูสูตร
อํ. ทสก. ๒๔/๑๒๐/๗๓

๔. เป็นองค์ประกอบของการเป็นบริษัทที่เลิศ
อํ. ทุก. ๒๐/๖๘/๒๙๒

๕. ทำให้ไม่เป็นมลทิน
อํ. อฎฺฐก. ๒๓/๑๔๙/๑๐๕

๖. เป็นบริขารของจิตเพื่อความไม่มีเวรไม่เบียดเบียน
(หนึ่งในห้าบริขารของจิต)
ม. มู. ๑๓/๕๐๐/๗๒๘

๗. เป็นเหตุให้ละความง่วงได้
(หนึ่งในแปดวิธีละความง่วง)
อํ. สตฺตก. ๒๓/๗๓/๕๘

[บุญสม]

วิธีการสาธยายธรรมให้แจ่มแจ้งได้นาน

ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่ถูกเหนี่ยวรั้ง ย่อมรู้ย่อมเห็นอุบายเป็นเครื่องสลัด
ออกซึ่งนิวรณ์ทั้งห้า (กามราคะ, พยาบาท, ถีนมิทธะ, อุทธัจจกุกกุจจะ,
วิจิกิจฉา) ทำให้รู้เห็นประโยชน์ตามที่เป็นจริง
สํ. มหาวาร. ๑๙/๑๖๖/๖๐๓

[บุญสม]

.....อีกอย่างหนึ่ง, ภิกษุ ทำ การสาธยายธรรม ตามที่ฟัง
ได้เรียนมาโดยพิสดาร, แต่เธอไม่รู้ทั่วถึงความหมายอันยิ่งแห่งธรรมนนั้ ๆ
ด้วยปัญญา. ภิกษุนี้ เราเรียกว่า ผู้มากด้วยการสวด (นักสวด) ยังมิใช่
ธรรมวิหารี (ผู้อยู่ด้วยธรรม)....

....เธอไม่ใช้วันทั้งวันให้เปลืองไปด้วยการเรียนธรรมนั้นๆ
ไม่เริดร้างจากการหลีกเร้น, ประกอบตามซึ่งธรรมเป็นเครื่องสงบใจ
ในภายในเนืองๆ. ภิกษุอย่างนี้แล ชื่อว่า ธรรมวิหารี (ผู้อยู่ด้วยธรรม)....

อํ. ปญฺจก. ๒๒/๙๙-๑๐๐/๗๓-๗๔