พิมพ์

[raponsan]

พญาหงส์ เข้าเฝ้า แสดงธรรม

การมีความรู้ติดตัวใช่ว่าจะสร้างเงินทองให้เพิ่มพูนได้เท่านั้น แต่ยังทำให้เราเป็นผู้มีภูมิความรู้ ไม่ถูกใครครหาว่าเก่งแต่ปากอย่างเดียว การ แสดงธรรม ของพญาหงส์

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ เมืองพาราณสี มีพระมเหสีนามว่า “เขมาเทวี” ทรงฝันเห็นหงส์แสดงธรรมด้วยเสียงอันไพเราะ พระองค์ตั้งพระทัยสดับธรรมนั้นด้วยพระทัยที่เป็นกุศล ครั้งหงส์ตัวนั้นแสดงธรรมเสร็จก็บินจากไป พระนางพยายามจับหงส์ตัวนั้นไว้หมายจะให้แสดงธรรมแด่พระนางทุกเช้าค่ำ แต่ก็ทรงตื่นจากความฝัน

พระนางเขมาเทวีเข้าเฝ้าพระสวามี ตรัสเล่าเรื่องความฝันของพระนาง ทรงหมายอยากสดับธรรมอันไพเราะจากหงส์ตัวนั้นอีกครา

@@@@@

พระราชาทรงเห็นพระมเหสีทรงปรารถนาเช่นนั้น  ทรงโปรดให้เหล่าเสนาตามหาผู้รู้จักหงส์ที่สามารถพูดได้นำมาถวายพระองค์ นายพรานได้ยินประกาศจึงเข้าเฝ้าพระราชาเสนอว่าตนรู้ที่อยู่ของหงส์ที่พูดภาษามนุษย์ได้ มันอาศัยอยู่ที่ภูเขาจิตตกูฎในป่าหิมพานต์

พระราชาโปรดให้นายพรานไปนำหงส์วิเศษนี้มาถวายพระมเหสี หากนำมาได้จะประทานสมบัติมากกมายให้เป็นรางวัล

นายพรานเดินทางเข้าสู่ป่าหิมพานต์จนถึงเขาจิตตกูฎ ได้เห็นหงส์ตัวนั้นอยู่ท่ามกลางหงส์ทั้งหลาย แน่ใจว่าต้องเป็นพญาหงส์ ที่สามารถพูดภาษามนุษย์ได้จึงครอบตาข่ายจับ แม้บริวารหงส์จะพากันหนีไปเพราะกลัวภัย แต่หงส์อีกตัวซึ่งเป็นเพื่อนที่เติบโตมาพร้อมกับพญาหงส์ ไม่ยอมหนีไป หากจะหนีต้องพากันรอดไปด้วยกัน

@@@@@

นายพรานเห็นดังนั้นถึงกับน้ำตาไหล เห็นในความรักฉันมิตรของสัตว์ทั้งสอง จึงปล่อยพญาหงส์ออกจากบ่วงตาข่าย พญาหงส์จึงถามถึงสาเหตุที่นายพรานต้องจับตนไปถวายพระราชา

นายพรานบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมด พญาหงส์เข้าใจแล้วจึงกล่าวว่า

“เรายินดีไปกับท่าน เพื่อที่จะได้ถวายธรรมะอันประเสริฐแด่พระนางเขมาเทวี”

นายพรานอุ้มพญาหงส์และหงส์ซึ่งเป็นสหายออกจากป่าหิมพานต์มุ่งสู่นครพาราณสี พระราชาทอดพระเนตรพญาหงส์ก็แน่พระทัยว่า หงส์ตัวนี้ไม่ใช่หงส์ธรรมดา พระองค์จึงให้ข้ารับใช้จัดที่นั่งทองคำให้พญาหงส์นั่ง

@@@@@

พญาหงส์นั่งบนพระแท่นทองคำแล้ว พระนางเขมาเทวียกเครื่องหอม ดอกไม้นานาถวาย พระนางตรัสว่า

“เราเคยพบเจ้าในความฝัน ธรรมะของเจ้าไพเราะเสนาะยิ่งนัก ขอเจ้าเมตตากรุณาแสดงธรรมะนั้น เพื่อประโยชน์แก่ข้า และราชบุตรทั้ง 101 ของข้าด้วยเถิด”

พญาหงส์ก้มศีรษะแสดงความเคารพแล้วแสดงธรรม

“อันความรู้นั้นไซร้เป็นสิ่งสำคัญ พูดเก่งแต่ไร้ความรู้ ก็ไม่ต่างจากคนที่เก่งแต่ปาก แต่ไม่รู้จริง จงกระทำตนเป็นบัณฑิต แสวงหาความรู้ใส่ตน แม้เป็นถึงชนชั้นกษัตริย์ยิ่งควรศึกษาหาความรู้ให้มาก เพื่อเปิดทรรศนะโลกกว้างให้ก้าวไกล คนเป็นบัณฑิตถึงจะจนเป็นลูกยาจก แต่ความรู้ที่เขามี ก็บันดาลทรัพย์สินให้เป็นเศรษฐีได้ไม่ยาก ปัญญาจากความรู้ล้วนฉุดช่วยเราให้พ้นจากภัยทั้งปวง แม้การไปสู่ความหลุดพ้นก็ต้องอาศัยปัญญาบารมี”

เมื่อพญาหงส์แสดงธรรมว่าด้วยเรื่องของปัญญาแล้ว ก็ทูลลาพระราชาและพระนางเขมาเทวีกลับสู่ป่าหิมพานต์พร้อมกับหงส์ซึ่งเป็นเพื่อนที่ติดตามมา

 
ที่มา : 84000.org
Photo by Rene Bernal on Unsplash
ขอบคุณภาพและเนื้อหาจาก : http://goodlifeupdate.com/healthy-mind/99199.html