การเกิดนั้น นอกจากทำดีแล้ว มีศีลแล้ว  ยังขึ้นกับว่า ตอนที่จิตสุดท้ายจะออกจากร่างเราไปแล้ว  ณ ตอนนั้นเราคิดถึงอะไร  ถ้าเป็นกุศล ก็อาจเกิดเป็นมนุษย์ หรือโอปาติกะสูงกว่า เช่น เทวดาหรือพรหม    ถ้าเป็นอกุศลก็อาจเข้าสู่ อบายภูมิ(เปรต อสูรกาย สัตว์เดรัจฉาน นรก)ได้ หรือถ้าตอนจิตพ้นจากร่าง เข้าใจพระสัจธรรมก็อาจหลุดพ้นได้

การทำสมาธิฝึกดูลมหายใจ นึกถึงความตายว่าสามารถเกิดกับเราได้เสมอ  อย่างน้อยก็จะได้เอากายเป็นเครื่องอยู่ ไม่ตกกะใจ หรือทุรนทุรายเจ็บปวด หรือ โกรธแค้น ให้จิตสุดท้ายต้องนึกถึงอกุศล  คะ

การส่งผลของกรรม นอกจากส่งผลถึงการเกิดแล้ว ยังส่งผลหลังการเกิดด้วย

การจะเลือกว่าเกิดเป็นอะไร รูปร่างหน้าตา ผิวพรรณ หรือจะเกิดกับใคร นั้นคงอยู่ที่กรรมเป็นผู้กำหนดคะ  ทำกรรมดีไว้ ไม่เสียหลายคะ  อย่างน้อยถ้ามีโอกาสพบท่านพระยายมที่จะถาม เรื่องเทวฑูต4 เราจะได้ตอยว่า เราได้ทำดีแล้วซึ่งกายวาจาใจ  เพื่อไม่ประมาท เพราะเราเห็นแล้วว่าเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นทุกข์เพียงใด

ส่วนจะไปเกิดเจอคนที่รัก หรือไม่รักนั้น  เอาคติไว้ว่า ถ้าเราทำแต่สิ่งดีๆให้กับทั้งพ่อ และแม่  ไม่ว่าท่านจะใจดีกับเราหรือไม่  เราได้ชดใช้กรรมที่ไม่ดีในอดีตกับท่านไปแล้ว ด้วยการไม่ทำสิ่งที่ไม่ดีตอบ  และสร้างบุญอันยิ่งใหญ่ต่อพระอรหันต์ในบ้าน  ภพข้างหน้าถ้าได้เจอท่านอีก ไม่ว่าท่านใดก็ตาม เราก็จะได้เจอสิ่งดีๆเสมอ  แต่ถ้าเราเลือกที่รักที่ชัง  ไม่ชอบท่านใด ปฏิบัติไม่ดี  ภพข้างหน้าก็ชดใช้กรรมไม่ดีต่อไปไม่สิ้นสุดคะ
เพราะฉนั้นเกิดเป็นพ่อแม่ลูกกันก็ต้องมีกรรมทั้งที่ดีและอาจไม่ดีในอดีตร่วมกันคะ  ซึ่งเราเปลี่ยนแปลงไม่ได้    แต่ภพข้างหน้าเรากำหนดเองด้วยการทำแต่กรรมดีคะ  เราก็จะได้เจอสิ่งที่ดี

[ธรรมทั้งหลายมีใจเป็นหัวหน้า มีใจประเสริฐที่สุด สำเร็จแล้วแต่ใจ]

   อะไรเป็นเครื่องวัดความสำเร็จของบุคคลคะ  ถ้าเราเข้าใจ คำตอบง่ายๆก็อยู่ที่เจ้าของกระทู้ เขียนไว้แล้ว

ถ้าทางโลก วัตถุและความสุข อาจจะวัดความสำเร็จได้

แต่ทางธรรม  พระพุทธพจน์ว่า   ธรรมทั้งหลายมีใจเป็นหัวหน้า มีใจประเสริฐที่สุด สำเร็จแล้วแต่ใจ                         

คุณก็ลองเทียบดูว่าญาติที่รำรวย เขามีใจเป็สุขกว่าหรือไม่  เท่านั้นก็รู้คำตอบในใจคุณแล้วคะ

มองอีกมุม ก็อาจเป็นเพราะว่า ภพหนึ่งในอดีต เราเคยทำกรรมเช่นนี้มาก่อน ชาตินี้จึงพบเจอคนเช่นนี้

อย่างแรกก็ยอมรับคะ มีสรรเสริญ ก็มีนินทา มีลาภ ก็เสื่อมลาภ  มียศ ก็มีเสื่อมยศ มีทุกข์ ก็มีสุข  เป็นเรื่อง

ธรรมดาสำหรับคนที่ยังหนีความตายไปไม่พ้น  ที่เรียกว่าคนธรรมดาไงคะ 

เริ่มแรก ก็ควรยอมรับและทำความเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น  เปลี่ยนทัศนคติเสียใหม่ ดูว่าคนแบบนั้นจริงๆเขาก็น่า

สงสารนะคะ  เขาต้องขาดอะไรไปบ้างแหละถึงเป็นคนอย่างนั้น ลองทำความเข้าใจในชีวิตคนอื่นและตัวเอง

อาจเห็นว่าไม่ต่างกัน ทุกข์แสนทุกข์ทั้งนั้น ที่รออยู่ตามอริยสัจสี่นะคะ  แล้วมุมมองคุณจะเปลี่ยนไป

เปลี่ยนไปสงสารและเห็นใจเขา  เข้าใจเขา น้ำเสียงสายตาคุณจะเปลี่ยนไปเป็นเมตตา  กระแสแห่งความเมตตา

 กรุณา  มุทิตา อุเบกขา ของคุณจะแผ่ออกไปหาเขาโดยคุณไม่รู้ตัว   เขาจะค่อยๆเปลี่ยนแปลงให้คุณเห็นในแง่ดี

คะ

แต่ถ้าตั้งท่าเป็นศัตรูกันไปตลอดชีวิตหละก็  เชื่อเถอะว่า คุณต้องพบเจอทุกข์เช่นนี้ไม่รู้อีกกี่ชาติคะ

ยอมรับว่าเราได้ทำให้จิตหนึ่งเขาได้รับผลกรรมไปแล้วแม้จะไม่เจตนาก็ตาม

ควรอุทิศบุญให้เจ้าหมาตัวนั้นคะ  แผ่เมตตาคะ และวางอุเบกขากับสิ่งที่เกิดขึ้นคะ อย่าไปตั้งใจจารึกลงที่จิตเรา

ให้ต้องสร้างภพกันต่อไป 

เข้าใจชีวิตสิคะ  เห็นเป็นธรรมดา ไม่ว่าปุถุชน หรือผู้ยิ่งใหญ่จากไหน ก็หนีไม่พ้น โลกธรรม 8 http://nkgen.com/39.htm

คนที่คุณ เคารพ  ก็ต้องพบเจอ สิ่งนี้ทั้งสิ้น ใช้ปัญญามอง อย่าใช้ความคิด(ที่น่าจะลำเอียง) มอง
แล้วเข้าใจทั้งสองฝ่ายว่า เป็นเรื่องของโลก เกิดได้ ก็ดับได้ และก็เกิดใหม่ได้ เหมือนในวัฏฏ

วิธีทำใจก็อุเบกขาเสีย ไม่ไปสร้างภพสร้างชาติด้วยการเข้าข้างใคร หรือไปต่อว่าใคร ให้วัฏฏที่มีมันยืดยาวต่อไปอีก  แค่เข้าใจในความเป็นไปของโลกเท่านั้นคะ  ว่าสรรเสริญ ก็คู่กับนินทา

 :25:อุทิศบุญให้เขาอย่างถูกวิธี  หาวัดที่ดีถูกหลักพระศาสนา  ทำบุญทำทาน รักษาศีล5 หรือไปนั่งสมาธิสงบจิต  ฟังธรรม

เสร็จแล้ว นั่งนิ่งๆดูใจตัวเองว่า สงบ และมีความสุขหรือปิติที่เกิดจากการทำบุญไม่วอกแวก  ไม่มีจิตอกุศลเกิดขึ้น

ณ ขณะนั้น   ก็ให้เริ่มคิดถึงเขา แล้วนึกในใจว่า 

ขออำนาจพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ดลบัลดาลบุญข้า ให้ถึงแก่(เอ่ยชื่อเขาและนึกถึงเขา)

หลายๆครั้งในวันนั้น  และลองดูว่าเขายังมาให้เห็นอีกมั้ย ถ้ามาก็ทำต่อเนื่องซักพักนะคะ