พิมพ์

[raponsan]

สมาธิชาวบ้าน : กระบวนการทางจิต (๒)

การทำจิตให้เข้าสู่พระนิพพานก็เช่นเดียวกันกับการแก้ปมเชือก เมื่อเราถอดสิ่งสุดท้ายในจิตออกไปแล้ว จิตหมดสิ้นอวิชชา จิตกลับเข้าสู่จิตเดิมแท้ ได้รับซึ่งกระแสแห่งพระนิพพาน ทุกคนที่ทำจิตถึงจุดนี้ ก็จะเข้าใจว่าแม้กระทั่งพระนิพพานเองก็เป็นอนัตตา เป็นสุญตา ไม่มีตัวไม่มีตน

ธาตุรู้ก็เกิดมีเจ้าของขึ้นมา แต่เดิมธาตุรู้ก็เป็นธาตุรู้เฉยๆ เป็นมโนธาตุ-มโนจิตที่ไม่มีเจ้าของ ต่อเมื่อมันมีเจ้าของขึ้นมามันเลยกลายเป็นจิตของเรา ตัวของเรา แยกเป็นตัวเป็นตนขึ้นมา

 

แต่การไม่มีตัวไม่มีตนนั้น มันเป็นภาวะสูงสุดของจิตวิญญาณที่จะหลุดพ้นออกไปได้ ถึงเราสามารถถอดรหัสไม่มีตัวไม่มีตนออกไปได้แล้ว ปมเชือกแห่งอวิชชาถูกคลายไปแล้ว เชือกที่ถือว่าเป็นดวงจิตนั้นก็ไม่มี เมื่อดวงจิตไม่มี สิ่งนั้นคืออนัตตา จิตวิญญาณที่แสวงหาทางหลุดพ้นนั้น เป็นไปเพื่อความเป็นอนัตตาทั้งสิ้น

การเข้าถึงพระนิพพานก็เหมือนเราพยายามที่จะแก้เชือกที่มีปมอยู่หลายๆ ปม เราก็ใช้ภูมิปัญญาเราในการแก้ปมของเชือกออกทีละอัน พอเราเกิดภูมิปัญญา เราก็แก้ปมได้ทีละอัน พอแก้ปมออกมาก็ปรากฏว่ามีปมอีกปมหนึ่ง เราก็พยายามใช้ภูมิปัญญาแก้ปมนั้นเรื่อยๆ

จนกระทั่งมาถึงปมสุดท้ายที่เราเชื่อว่า ถ้าเราแก้ปมนี้ได้ เราจะได้เชือกเส้นตรงๆ เส้นหนึ่ง ขณะที่เราเริ่มคลายปมสุดท้ายออกมา ผลปรากฏว่าเชือกที่เราถืออยู่มันกลับหายไป มันไม่มีตัวตน ทุกคนที่ปฏิบัติมาถึงขั้นนี้จะรู้ว่ามันมีปม มันจึงมีเชือก ซึ่งจริงๆ แล้วมันไม่เคยมีเชือกหรือปมอะไรเลย

ถ้ามันมีเชือกมันก็มีปม ก็คืออวิชชา เมื่ออวิชชาตัวสุดท้ายโดนแก้ออกมา แท้ที่จริงแล้วเชือกเส้นนี้ไม่เคยมีอยู่จริง นี่เป็นสิ่งที่เรียกว่าอนัตตา จิตของเราก็เหมือนกันแท้ที่จริงไม่มีตัวมีตน แต่ปรากฏมันมีตัวมีตนอยู่ เพราะว่ามันมีอวิชชา

 

เชือกแห่งอวิชชาที่ว่าถึงจริงๆ แล้วกลับไม่มีตัวตนอยู่จริง เป็นอนัตตา อนัตตาคือจุดสุดท้ายที่ถอดถอนอวิชชาในจิตใจออกหมดสิ้นแล้วมันกลับไม่มีอยู่จริง แม้แต่จิตของตนก็ไม่มีอยู่จริง แต่เมื่อเรายังมีความหลงอยู่ จิตมันก็ยังคงมีตัวตนอยู่จริง

มีอวิชชาที่ไหน จิตยึดมั่นถือมั่น คิดหลงคิดปรุงเมื่อไหร่ มันก็เกิดเป็นตัวเป็นตนขึ้น อวิชชาก็คือเงื่อนปมของเชือกที่ว่านี้ เมื่อมันมีปมขึ้นมามันก็มีเชือกขึ้นมา เมื่อแก้ปมเชือกนี้ออกได้ เจ้าเชือกนี้ก็หายไป แต่ว่าจริงๆ แล้วไม่เคยมีเชือก ไม่มีปมเลย มันไม่มีตั้งแต่ต้นแล้ว แต่ว่ามันมีปม มันก็เลยมีเชือกด้วย

เมื่อกระบวนการทางจิตเริ่มพิจารณาจิตที่เป็นของของเรา ในเบื้องต้นก็จะเข้าใจเหมือนกันคือเห็นส่วนประกอบของจิต ซึ่งจะเป็นกรรมดี กรรมชั่ว กรรมอันเป็นกลางต่างๆ ที่เราไปสัมพันธ์ ไปผูกพัน กรรมอันเป็นส่วนประกอบของจิตนั้นมันก็เป็นของของเราด้วย ส่วนประกอบทั้งก้อนมันเลยเป็นของของเรา จิตและวิญญาณก็นำพาเราไปเกิดในภพภูมิต่างๆ จิตสะสมเรื่องราวต่างๆ ไว้ เราเกิดที่ไหน แบบไหน อย่างไร ถึงความฝันที่ผ่านมา

จิตดวงนี้ก็บันทึกเก็บไว้ ทั้งกรรมดี กรรมชั่ว กรรมอันเป็นกลาง จิตดวงนี้ก็บันทึกเก็บไว้อย่างละเอียด พอไปเกิดในภพภูมิไหนก็จะเอากรรมดี กรรมชั่ว กรรมอันเป็นกลางที่บันทึกไว้มาเป็นบทละครของชีวิตนั้นต่อไป วนเวียนอยู่อย่างนี้อย่างไม่จบไม่สิ้น เกิด-ตายอยู่ในความคิดความฝัน สลับเปลี่ยนอยู่อย่างนี้ หาทางออกไปไม่ได้

 

เรื่องนี้พระพุทธเจ้าทรงค้นพบเรื่องนี้มา 2,500 กว่าปีแล้ว ว่าแท้ที่จริงแล้วเราต่างเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในมิติของความฝันนี่เอง จิตดวงนี้ยึดที่ไหน ปรุงที่ไหน ก็เกิดเป็นตัวเป็นตนขึ้นที่นั่น มีอวิชชาที่นั่น แต่แท้ที่จริงไม่เคยมีอะไรอยู่จริงเลย มันเป็นเพียงแค่ความฝันที่จิตไปยึดว่าจริงมันก็เกิดขึ้นมา.

ที่มา http://www.thaipost.net/tabloid/050114/84170
ขอบคุณภาพจาก https://www.facebook.com/Dhammawangso

[Akira]

 

[ฟ้าใหม่แจ่มใส]