หัวข้อ: การอยู่ป่าเปลี่ยว ไม่ได้ทำให้สมาธิเจริญทุกคน เริ่มหัวข้อโดย: ประสิทธิ์ ที่ มิถุนายน 14, 2011, 09:35:47 am การอยู่ป่าเปลี่ยว ไม่ได้ทำให้สมาธิเจริญทุกคน
อุบาลี ! เสนาสนะอันสงัด คือป่าหรือป่าเปลี่ยวอยู่ได้ยาก ปวิเวกทำได้ยาก ความอยู่คนเดียวเป็นสิ่งที่ยินดีได้ยาก ป่ามักจะนำไปเสียซึ่งใจของภิกษุผู้ไม่ได้สมาธิอยู่ อุบาลี ! ผู้ใดพูดว่า “เราไม่ได้สมาธิ เราจักไปอยู่ในเสนาสนะอันสงัดคือป่าหรือป่าเปลี่ยว” ดังนี้. เขานั้นพึงหวังผลข้อนี้ คือ จิตจะจมลงหรือจิตจักปลิวไป อุบาลี ! เปรียบเหมือนห้วงน้ำใหญ่ มีอยู่ ช้างพลายสูงเจ็ดรัตน์ หรือเจ็ดรัตน์ครึ่ง มาสู่ที่นั้นแล้วคิดว่า “เราจะลงสู่ห้วงน้ำนี้ แล้วเล่นน้ำ ล้างหูบ้าง เล่นน้ำ ล้างหลังบ้าง ปรารถนา” ดังนี้ ช้างนั้น กระทำได้ดังนั้น, เพราะเหตุไร ? อุบาลี ! เพราะเหตุว่า ช้างนั้นตัวใหญ่ จึงอาจหยั่งลงในห้วงน้ำลึกได้ ครั้งนั้น กระต่ายหรือแมวป่า มาเห็นช้างนั้นแล้วคิดว่า “ช้างจะเป็นอะไรที่ไหนมา เราก็จะเป็นอะไรที่ไหนไป ดังนั้นเราจะลงสู่ห้วงน้ำนี้ แล้วเล่นน้ำ ล้างหูบ้าง เล่นน้ำ ล้างหลังบ้าง แล้วพึงอาบ พึงดื่ม พึงขึ้นจากห้วงน้ำแล้วหลีกไปตามปรารถนา” ดังนี้ กระต่าย หรือแมวป่านั้นกระโจนลงสู่ห้วงน้ำนั้น โดยไม่พิจารณา ผลที่มันหวังได้ก็คือ จมดิ่งลงไป หรือลอยไปตามกระแสน้ำ. ข้อนั้นเพราะเหตุไรเล่า ? เพราะว่ากระต่ายหรือแมวป่านั้นตัวมันเล็ก จึง ไม่อาจหยั่งลงในห้วงน้ำลึก, นี้ฉันใด อุบาลี ! ข้อนี้ก็ฉันนั้นกล่าวคือ ผู้ใดพูดว่า “เราไม่ได้สมาธิ เราจักไปอยู่ในเสนาสนะอันสงัด คือป่าหรือป่าเปลี่ยว” ดังนี้. เขานั้น พึงหวังผลข้อนี้คือจิตจะจมลง หรือจิตจะปลิวไป ทสก. อํ. ๒๔/๒๑๖/๙๙ http://www.etipitaka.com/read?language=thai&number=172&volume=24 (http://www.etipitaka.com/read?language=thai&number=172&volume=24) |