พิมพ์

[ประสิทธิ์]

การอยู่ป่าเปลี่ยว ไม่ได้ทำให้สมาธิเจริญทุกคน
อุบาลี ! เสนาสนะอันสงัด คือป่าหรือป่าเปลี่ยวอยู่ได้ยาก ปวิเวกทำได้ยาก
ความอยู่คนเดียวเป็นสิ่งที่ยินดีได้ยาก ป่ามักจะนำไปเสียซึ่งใจของภิกษุผู้ไม่ได้สมาธิอยู่
อุบาลี ! ผู้ใดพูดว่า “เราไม่ได้สมาธิ เราจักไปอยู่ในเสนาสนะอันสงัดคือป่าหรือป่าเปลี่ยว” ดังนี้.
เขานั้นพึงหวังผลข้อนี้ คือ จิตจะจมลงหรือจิตจักปลิวไป

อุบาลี ! เปรียบเหมือนห้วงน้ำใหญ่ มีอยู่
ช้างพลายสูงเจ็ดรัตน์ หรือเจ็ดรัตน์ครึ่ง มาสู่ที่นั้นแล้วคิดว่า
“เราจะลงสู่ห้วงน้ำนี้ แล้วเล่นน้ำ ล้างหูบ้าง เล่นน้ำ ล้างหลังบ้าง ปรารถนา” ดังนี้
ช้างนั้น กระทำได้ดังนั้น, เพราะเหตุไร ?
อุบาลี ! เพราะเหตุว่า ช้างนั้นตัวใหญ่ จึงอาจหยั่งลงในห้วงน้ำลึกได้
ครั้งนั้น กระต่ายหรือแมวป่า มาเห็นช้างนั้นแล้วคิดว่า
“ช้างจะเป็นอะไรที่ไหนมา เราก็จะเป็นอะไรที่ไหนไป
ดังนั้นเราจะลงสู่ห้วงน้ำนี้ แล้วเล่นน้ำ ล้างหูบ้าง เล่นน้ำ ล้างหลังบ้าง
แล้วพึงอาบ พึงดื่ม พึงขึ้นจากห้วงน้ำแล้วหลีกไปตามปรารถนา” ดังนี้
กระต่าย หรือแมวป่านั้นกระโจนลงสู่ห้วงน้ำนั้น โดยไม่พิจารณา
ผลที่มันหวังได้ก็คือ จมดิ่งลงไป หรือลอยไปตามกระแสน้ำ.
ข้อนั้นเพราะเหตุไรเล่า ?
เพราะว่ากระต่ายหรือแมวป่านั้นตัวมันเล็ก จึง
ไม่อาจหยั่งลงในห้วงน้ำลึก, นี้ฉันใด

อุบาลี ! ข้อนี้ก็ฉันนั้นกล่าวคือ ผู้ใดพูดว่า
“เราไม่ได้สมาธิ เราจักไปอยู่ในเสนาสนะอันสงัด คือป่าหรือป่าเปลี่ยว” ดังนี้.
เขานั้น พึงหวังผลข้อนี้คือจิตจะจมลง หรือจิตจะปลิวไป
ทสก. อํ. ๒๔/๒๑๖/๙๙
http://www.etipitaka.com/read?language=thai&number=172&volume=24