สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน

พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๖ มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ - หน้าที่ 80
        พ.  ดูกรภิกษุ  อริยสาวกผู้ได้สดับแล้วในธรรมวินัยนี้  เป็นผู้ได้เห็น พระอริยะ  ฉลาดในธรรมของพระอริยะ  ฝึกดีแล้วในธรรมของพระอริยะ  ได้เห็นสัตบุรุษ  ฉลาดในธรรมของสัตบุรุษ  ฝึกดีแล้วในธรรมของสัตบุรุษ  ย่อมไม่เล็งเห็นรูปโดยความเป็นอัตตาบ้าง  ไม่เล็งเห็นอัตตาว่ามีรูปบ้าง  ไม่เล็งเห็นรูปในอัตตาบ้าง  ไม่เล็งเห็นอัตตาในรูปบ้าง  ย่อมไม่เล็งเห็นเวทนาโดยความเป็นอัตตาบ้าง  ไม่เล็งเห็นอัตตาว่ามีเวทนาบ้าง  ไม่เล็งเห็นเวทนาในอัตตาบ้าง  ไม่เล็งเห็นอัตตาในเวทนาบ้าง  ย่อมไม่เล็งเห็นสัญญาโดยความเป็นอัตตาบ้าง  ไม่เล็งเห็นอัตตาว่ามีสัญญาบ้างไม่เล็งเห็นสัญญาในอัตตาบ้าง  ไม่เล็งเห็นอัตตาในสัญญาบ้าง  ย่อมไม่เล็งเห็นสังขารโดยความเป็นอัตตาบ้าง  ไม่เล็งเห็นอัตตาว่ามีสังขารบ้าง  ไม่เล็งเห็นสังขารในอัตตาบ้าง  ไม่เล็งเห็นอัตตาในสังขารบ้าง  ย่อมไม่เล็งเห็นวิญญาณโดยความเป็นอัตตาบ้าง  ไม่เล็งเห็นอัตตาว่ามีวิญญาณบ้าง  ไม่เล็งเห็นวิญญาณในอัตตาบ้าง  ไม่เล็งเห็นอัตตาในวิญญาณบ้าง  ดูกรภิกษุ  อย่างนี้แล  สักกายทิฐิจึงไม่มี  ฯ


(https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/946327_373082982808152_537961233_n.jpg)

กาย กระเพื่อม ก็เพราะิจิต
จิต กระเพื่อม ก็เพราะ ธรรมารมณ์
ธรรมารมณ์ กระเพื่อม เพราะผัสสะ
ผัสสะ กระเพื่อม เพราะสังขาร
สังขาร กระเพื่อม เพราะ ความไม่รู้

    ดังนั้น กาย จิต มีความสัมพันธ์ ในกรรมฐาน มาก ๆ
 ท่านทั้งหลาย พึ่งใคร่ครวญ ให้ดี


   ;)

ans1

     คำสำคัญ ใน พระสูตร นี้ คือ

    ฉลาดในธรรมของพระอริยะ
    ฝึกดีแล้วในธรรมของพระอริยะ
    ได้เห็นสัตบุรุษ
    ย่อมไม่เล็งเห็น อัตตา มีรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ โดยความเป็นอ้ตตา
    สักกายทิฐิจึงไม่มี

      ถ้าถอดส่วนธรรม ออก ก็จะจำแนกธรรม ได้

   
   
     

 st12 st12 st12

คิดว่า หัวข้อนี้ ล้ำลึกมากนะครับ ดูจากภาพ คำกลอน เหมือนเป็นเคล็ดกรรมฐาน ที่สำคัญเลยนะครับ

  st11 st12

ความไม่รู้ ( อวิชชา )
 
   ความไม่รู้ ใน ทุกขสัจจ ทุกขสัจจะ ( ความจริงของทุกข์ )

   ความไม่รู้ ใน  สมุทัยสัจจ สมุทัยสัจจะ ( ความจริงของเหตุแห่งทุกข์ )

   ความไม่รู้ไใน  นิโรธสัจจ นิโรธสัจจะ ( ความจริงของความดับสิ้นแห่งทุกข์ )

   ความไม่รู้ใน  มรรคสัจจ มรรคะสัจจะ ( ความจริงของหนทางภาวนาเพื่อความดับสิ้นแห่งทุกข์ )

   ความไม่รู้ใน เวลาที่เป็น อดีต (อตีตารมณ์)

   ความไม่รู้ใน เวลาที่เป็น อนาคต (อนาคตารมณ์)

   ความไม่รู้ใน เวลาที่เป็น ปัจจุบัน  (ปัจจุปันนารมณ์ )

   ความไ่ม่รู้ใน สิ่งที่เนื่องด้วยกันและกัน สิ่งที่เกิดขึ้นดับไป เนื่องด้วยกันและกัน ว่า สิ่งนี้มี สิ่งนั้นจึงมี สิ่งนี้ไม่มี สิ้งนั้นจึงไม่มี่ สิ่งนี้เกิดขึ้น สิ่งนี้เสื่อมไป เป็นต้น ( อิทัปปัจจยาตา )


   ทั้งหมดนี้ ชื่อว่า ความไม่รู้เรียกว่า อวิชชาสังโยชน์

   ;)

สาธุ ขอบคุณพระอาจารย์ ที่มาเพิ่มข้อความ ให้อ่าน คะ ช่วงนี้รู้สึกเหงา ๆ นะคะเพราะไม่ค่อยเห็นพระอาจารย์ มาโพสต์ ตอบ เลย ในช่วงนี้

   st12 st12 st12