ด้วยสำนึกใน ครูที่บอกและสอนกรรมฐาน
" ปัญญาวุฑฒิ กะเรเต เต ทินโนวาเท นะมามิหังฯ"
วันนี้ คงต้องมากล่าวให้กำลังใจ กับผู้ที่กำลังเสียกำลังใจ และ กำลังขาดความมั่นใจในตนเอง เพื่อภาระกิจของตนเอง หลายครั้งที่ฉันเอง ก็ท้อถอย ไม่ใช่ว่าเป็นครูอาจารย์แล้วจะไม่ท้อถอย มีหลายครั้งที่ฉันเอง นั่ง เดิน ยืน สลับกันไป โดยไม่นอน ติดต่อกัน 3 วัน 3 คืน เพียงเพื่อกระทำการภาวนา เพื่อ อริยะผล แต่ ถึงแม้ฉันจะทุ่มเทแบบนี้ จนกายฉัน ไม่ปกติ และทุ่มสุดตัว จนอวัยวะบางอย่าง เริ่มจะใช้งานไม่ได้ แม้กระนั้น อริยะผลก็ไม่ปรากฏ ให้ฉันเลย ฉันนึกน้อยใจในวาสนา ของตนเอง ที่อุตส่าห์บำเพ็ญเพียร สู้ขนาดนี้ แล้ว ก็ยังไม่ปรากฏผลสำเร็จ อย่างที่คิดไว้ ตั้งใจไว้ จนฉันต้องหยุด และหยุด นานเป็นเวลา เป็นวันสองวัน ในขณะนั้นจิตฉันก็ตกอยู่ภายใต้ ความหดหู่ สิ้นหวัง หมดกำลังใจ เมื่อเป็นเช่นนั้น ฉันก็คิดไว้ในใจว่า ชาตินี้คงไม่มีทางเข้าถึง อริยะมรรค และ อริยะผล ได้เสียแล้ว คงเหลือ แต่ศรัทธาเป็นกำลัง ที่จะตั้งอยู่ในการภาวนาเท่านั้น แน่ ๆ
ความคิดของฉันพลันแล่นไป อย่างนี้ ตลอดวัน ตลอดคืน ทั้งสองวัน
ครูของฉัน ท่านทราบความคิดของฉัน ดังนี้ ท่านจึงมากล่าว ประโยคนี้ เตือนใจฉัน
"นิพพานเหมือนยอดเขา
ทุกคนต้องเดินขึ้นด้วยสองเท้า
หากไปทีละก้าว ก็จะต้องถึงสักวัน"
ครูฉันไม่ได้ อธิบายข้อความเพิ่มเติมเลยในขณะนั้น แต่พอฉันรับฟังในขณะนั้น พลันจิตก็แตกสังขารธรรม ประมวลคำมากมาย เข้าสู่ สติ สัมปชัญญะของฉันที่พรั่งพรู ด้วยอรรถะ และความหมาย ขณะนั้น พลันแล่นปรากฏเป็นข้อความแห่งธรรม ที่บอกใบ้ ด้วย ชั้นเชิงแห่งธรรมเป็นลำดับแห่งธรรม
หลังจากนั้น ฉันจึงตั้งสติ สัมปชัญญะ ปล่อยวางความคิดทั้งหลายลง ปล่อยวางเวลาลง ปล่อยวางนิพพานลง
ปล่อยวาง อริยะมรรคผลลง ปล่อยวาง อริยะมรรคลง ปล่อยวางสังขตธรรมทั้งหลาย จนในขณะนั้นไม่มีอะไรที่ฉันไม่ปล่อยวาง แม้กายฉันเอง ก็ปล่อยวาง เวทนาที่เกิดขึ้นก็ปล่อยวาง สัญญาที่เกิดขึ้นก็ปล่อยวาง วิญญาณการเข้าไปกระทบก็ปล่อยวาง ทุกอย่างที่ปรากฏในขณะนั้นเป็นเพียงความว่างเปล่า และ ว่างเปล่า ไม่มีความหมาย ไม่มีสิ่งใด ๆ ไม่มีสิ่งใดให้ยึดถือ ไม่มีกาลเวลา ทุกอย่างเป็นดังกลับความมืด และดั่งกับแสงสว่างในตัว ในขณะนั้น สติ สัมปชัญญะของฉันรับรู้แต่เพียงว่า ว่างเปล่า ว่างเปล่า ว่างเปล่า ว่าง เวิ้งว้าง และว่างเปล่า หาที่สุด หาประมาณมิได้ จนผ่านไปด้วยค่าวัดใด ๆ จากเวลาไม่ได้ เพราะความว่างเปล่าที่เกิดขึ้น สิ่งกระทบเหมือนทะลุกลวง กาลเวลาขณะนั้น เหมือนไม่มี จนผ่านไป ๆ ๆๆๆ และฉันก็เริ่มรู้ตัว จาก ข้างใน คือ ถึงจะว่างเปล่า แต่มีสิ่งหนึ่งที่รู้ เหมือนว่างเปล่า คือตัวฉัน และฉันก็คือว่างเปล่า นั่นเอง วิชากรรมฐาน ทีครูมอบให้ พลันผุดขึ้นในขั้นตอนขณะนั้นขึ้นมาว่า ศรัทธา คือ ความเชื่อในพระกรรมฐาน ว่า ผล ของพระกรรมฐาน มีจริง ความเชื่อในการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า มีจริง ความเชื่อในการยุติเวียนว่ายตายเกิด มีจริง เมื่อศรัทธาพลันแล่นอย่างนี้ วิชากรรมฐานก็ผุดขึ้นเป็นลำดับ แสงสว่าง ที่ฉันไม่เคยเห็นมาแต่ก่อน ก็ปรากฏขึ้น ระยิบระยับ ดุจดวงดาวนับร้อย นับพัน นับหมื่น ฉันเห็นก้อนแสงกลม ๆ แตกตัวออกมาเป็นแสง อีกก้อน และอีกก้อน มากมาย จนมากระทบกับแสงที่เป็นเสมือนตัวฉัน และฉันก็เป็นเสมือนแสงนั้น ขณะนั้นความว่างเปล่าเปลี่ยนเป็นสีขาวทั้งหมด และเริ่มมีภาพที่ปรากฏ ขึ้นมากระทบมากมาย จนฉันจำไม่หวาดไหว เกิดขึ้นเร็วมาก จนฉันทำได้แต่เพียงรับทราบและมอง คำตอบใด ๆ ก็ให้ไม่ได้ เพราะเหมือนรู้และก็ไม่รู้ เหมือนเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ เพราะสื่อนั้นมีเพียงแค่เห็นรับทราบ เท่านั้น และขณะนั้น รูปทั้งปวง วิ่งออกไปพุ่งออกไป เหนือฟ้า จนเป็นภาพมองกลับมาที่โลก และก็ยังพุ่งออกไป พุ่งไปยังดวงดาว พุ่งออกไป มันเร็วมาก .........( เอาเท่านี้ก็แล้วกัน เพราะเป็นข้อความที่แสดงถึงสภาวะที่ปรากฏในใจ แบบฉับพลัน เป็นผลที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงมากในพระกรรมฐาน )
ข้อความส่วนหนึ่ง จากหนังสือเพียงหยดหนึ่งแห่งพระธรรม
บันทึกการภาวนา ของ ธัมมะวังโส