พิมพ์

[raponsan]

ความสุขของท่าน คือ อะไร.? : วิปัสสนาบนหน้าข่าว

โดย พิสุทธิ์ เกรียงบูรพา เรื่อง ธัชดล ปัญญาพานิชกุล ภาพ

“เมื่อไหร่คุณจะพาฉันไปเที่ยวยุโรป สักทีล่ะ เยอรมันก็ได้ หรือไปดูหอไอเฟล ที่ปารีสก็ดี เวลาใครๆเขาคุยกัน ฉันจะได้ไม่รู้สึกอาย เหลือเพียงครอบครัวเรา ที่ยังไม่เคยไป”

สุขของเธอ คือการท่องเที่ยวไกลๆ ไปในดินแดนอันศิวิไลซ์ หรือเพื่อหน้าตา... นี้คือ กิน-กาม-เกียรติ อย่างหนึ่ง

“คารมผมไม่เป็นรองใคร ผู้หญิงคนไหน หากผมจะจีบ ต่อให้เป็นดาว ก็ไม่เคยพลาด, ทุกวันนี้ ผมเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยกว่าเปลี่ยนรถยนต์เสียอีกนะ ไม่อยากจะคุย... อายุเป็นเพียงตัวเลข แม้จะเลยหลัก ๖ มาแล้ว ยังคิดว่าจะแต่งงานใหม่อีกสักหน เพื่อเพิ่มชีวิตชีวาให้ตัวเอง”

สุขของเขา คือการได้เติมเต็มราคะตัณหา แสวงหาการเสพสุขในเมถุน... นี้คือ กิน-กาม-เกียรติ อีกอย่างหนึ่ง

 

เด็กน้อยไร้เดียงสา หาของเหลือเดนกินจากกองขยะ วันหนึ่งบังเอิญเก็บตะเกียงเก่าแก่ได้ เอามือปัดฝุ่น ๒-๓ ที ก็มียักษ์ใจดี โผล่มาจากตะเกียง แล้ว ประทานพร ๓ ข้อให้ ...
     “เจ้าหนู... อยากได้อะไรในชีวิต หรือสิ่งที่จะทำให้เจ้านั้นมีความสุขมากที่สุด คืออะไร รีบว่ามา”
     “เอ้อๆ... น้ำส้ม... ผมอยากได้น้ำส้ม ขวดที่ดื่มไม่มีวันหมด”

ว่าแล้ว ยักษ์วิเศษในตำนาน ก็จัดให้ตามประสงค์ เด็กน้อยจึงเพลิดเพลินอยู่กับการดูดน้ำส้มแสนอร่อย ที่ดูดเท่าไหร่ก็ไม่หมดขวดสักที... ลืมไปเลยว่ายักษ์ ยังยืนรอเสกพรวิเศษอีก ๒ ข้อที่เหลือ
     “พรอีก ๒ ข้อที่เหลือ รีบๆ ว่ามา ข้าจะรีบไปนอนต่อแล้ว”
      เด็กน้อย คิดแบบไร้เดียงสา ฉุกคิดเพียงครู่ แล้วรีบตอบไป
     “งั้น... ขอน้ำส้ม แบบนี้ อีก ๒ ขวด ละกันครับ!”

 

ในชีวิตคนคนหนึ่ง ต่างก็รักสุข เกลียดทุกข์ ปรารถนา ไขว่คว้า อยากจะมีก็แต่ “ความสุข” ที่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระทำเรื่องเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำอีก แบบไม่รู้จบ... ผู้ที่เคยไปท่องเที่ยวต่างประเทศมาแล้ว ก็อยากจะไปเที่ยวให้หลายประเทศมากยิ่งขึ้น เมื่อเที่ยวกันจนเจนจบครบรอบโลกแล้ว ก็หาได้จะหยุดท่องเที่ยวแต่อย่างใด ถึงขนาดมีเมกะโปรเจกท์ พามหาเศรษฐี ไปเที่ยวถึงดวงจันทร์ ก็มีกันแล้ว ที่ประเทศอเมริกา

ส่วนผู้ที่ชอบวางตัวเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ แม้จะผ่านการแต่งงานมาแล้วหลายหน แต่จิตตนก็ยังไม่เคยที่จะอิ่ม จึงได้แต่ดิ้นรนค้นหาผู้หญิงคนใหม่ๆ มาสนองราคะตัณหาตัวเองอยู่ร่ำไป หากมีชีวิตถึง ๒๐๐ ปีได้ แล้วยังเตะปี๊บดังอยู่ มีหวังได้แต่งงานกันเกิน ๑๐ ครั้ง แน่นอน, สำหรับเด็กไร้เดียงสา ผู้มีความโลภเล็กๆ ตามประสาเด็กๆ แม้จะได้น้ำส้มขวดวิเศษ ที่ดูดดื่มได้ไม่มีวันหมด ก็ยังอุตส่าห์ขออย่างเดิมมาอีก ๒ ขวด ... (ไม่เบื่อน้ำส้มสักวันหนึ่งก็ให้มันรู้ไป) แต่นั่นก็เป็นความสุขของพวกเขาใน ๓ กรณี ต่างกรรมต่างวาระกันไป

แล้วความสุขของท่านผู้อ่านล่ะครับ... อะไรคือสุขที่สุดในชีวิตที่ท่านเคยประสบมา หรือ สุขในอุดมคติที่ปรารถนาเอาไว้ แล้วยังรอคอยอยู่... ความสุขเหล่านั้น เป็นสุขที่ต้องวิ่งไล่ล่า ตามหาอย่างไม่มีวันสิ้นสุดหรือไม่? เป็นสุขที่บรรลุเป้าหมายที่ ๑ แล้ว ยังไล่ตามต่อใน เป้าหมายที่ ๒, ๓, ๔, .... ต่อไปหรือเปล่า?

พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้ชัดเจน... สุขที่แท้จริงนั้นมีเพียงหนึ่งเดียว ต้องเป็นสุขที่เมื่อพบแล้ว จะหยุดการแสวงหาสุขอื่นใด เพิ่มเติมอีกทั้งปวง, เพราะมันอิ่มเย็น ไม่เห็นว่าต้องการสิ่งจำเป็นอะไรอีกต่อไป มันคล้ายๆ กับอาการที่ ไม่เอาอะไรกับใครอีกแล้วโว้ย เป็นสุขชนิดที่ไม่เหลือวิสัยของมนุษย์ ที่จะสัมผัสกันได้ในชาตินี้ ณ ที่นี่ หรือ เดี๋ยวนี้



สุขแห่งการดับไม่เหลือแห่งทุกข์ (นิพพาน) โดยการตัดสมุทัย (ตัณหา, อุปาทาน) นี้เอง จึงเป็นของจริงแท้แน่นอน
              ใครเล่า?… เขาเริงร่า     สุขแบบบ้า กิน-กาม-เกียรติ
              สุขเพลิน ลืมสำเหนียก   เสียงร้องเรียก จากธรรมชาติ
              จิตว่าง... จึงได้ยิน       นกโบยบิน  ฟ้าสะอาด
              ธรรมชาติ ป่าวประกาศ   คนฉลาด ... อย่าสุงสิง
              ของจริง นิ่งเป็นใบ้        ของพูดได้ ยังไม่จริง
              สุขแท้... ไม่ยุ่งขิง       หากสุขจริง ต้องหยุดหา
              นอกนั้น สุขลวงโลก      สุขแล้วโศก ล้วนมายา
              พบแล้ว หยุดแสวงหา    คือนิพพาน ในตนเองฯ

ขอบคุณภาพและบทความจาก
http://www.komchadluek.net/detail/20141114/195905.html

[nongyao]

หยุดจิตได้ นั่นแหละสุขอันแท้จริง

[PRAMOTE(aaaa)]

ขออนุโมทนาสาธุ