สวัสดีครับ ทุกท่าน วันนี้ผมจะมาแชร์นิทานจากสมาธิ ที่ได้รับฟังจาก อุบาสกท่านนึง ที่นั่งสมาธิปฏิบัติธรรมอยู่เป็นประจำ และท่านก็เล่าให้ฟังว่าภพชาตินึงท่านเคยเกิดเป็น สุนัข จากนิมิตในสมาธิ หากท่านใดไม่ถูกวิสัยก็ขออภัยด้วย   

โดยเกิดเป็นลูกสุนัขทางแถบชนบท  เป็นหมาตัวเล็ก ๆ นั้นเกเรที่สุดในครอก กลั่นแกล้งพี่น้อง(ลูกหมาบางตัวในครอก ก็ผูกใจเจ็บ มาเป็น ศัตรูที่ระรานในปัจจุบันช่วงนึง) จนโดนแม่หมาสั่งสอน กัดคาบแล้วโยนบนพื้น พอเรึ่มโตเกือบจะเป็นหมาหนุ่ม เจ้าของเดิมเลี้ยงไม่ไหวก็ให้คนขอเอาไปเลี้ยง  ซึ่งก็มีความสุขดี เจ้าของใหม่รักดี แต่คนอื่นในบ้านไม่ชอบ ต่อหน้าก็ทำเป็นรัก ลับหลังก็ทำร้ายสุนัขตัวนั้นประจำ พอพอคนเจ้าของใหม่ตายลง ก็เอาไปปล่อยวัด  ถูกเจ้าถิ่นข่มเหง ข้าวปลาไม่ได้กิน หนีซมซานมาที่กุฏิหลวงพ่อองค์นึง หลวงพ่อท่านก็เมตตาเอาข้าวก้นบาตร มาให้กินทุกวัน จนถึงวันสุดท้าย ของชีวิต สุนัขชราตัวนั้นกำลังนอนใกล้ตาย นอนพิงผนังกุฏิ หายใจติดขัดทรมาณ ด้วยพิษไข้ชรา หลวงพ่อ ก็เมตตา บอกให้ไป สุคติภูมินะลูกนะ อย่ามาอาลัยกับเดรัชฉานภพเลยลูก หมาชราตัวนั้นก็เลียเท้าเคารพหลวงพ่อ  ผู้มีพระคุณ ครั้งสุดท้าย  หมอบหัวลง ก่อนที่นัตย์ตาพร่าพร่ามัว สะดุ้งเฮือกสุดท้าย จิตวิญญาณหลุดล่องลอยไปตามกรรม

 แล้วอุบาสกท่านนั้นก็ให้ข้อคิด ทุกอย่างคือฉากละครกรรม เก็บไว้เตือนใจว่าชีวิตมันสั้นนัก                                             


ปัจจุบันอุบาสกท่านนั้นก็ได้ไปเยือนสถานที่นั้นแล้ว ปรากฏว่ากลายเป็นทุ่งรกร้าง ตามอนิจจังของวัฏฏะ

สวัสดีครับ