พิมพ์

[ธัมมะวังโส]

ที่ไปงานศพ วันที่ 29 เม.ย. 60 ท่านอาจารย์ นิพนธ์ ส่งภาพมาให้วันนี้ ตอนนี้ก็ป่วยเลือดไหลจากคอ และก็ ความดันสูง อยู่นะ แต่ก็รักษา สมณสารูป ให้เบิกบานไว้ ใครเห็นก็บอกว่า หลวงพี่อ้วน ดูเป็นสุขสบาย ประมาณนี้
เพราะนิสัย ประจำตัวมีอยู่อย่างหนึ่ง คือ จะป่วยหนักเบาอย่างไร ไม่ออดอ้อนไม่ฉอเลาะ เรียกความเห็นใจใครทั้งนั้น ไม่มายาให้ใครมาเป็นห่วงอะไร อยู่ยิ้ม ๆ หัวเราะ ไปวัน ๆ มันจะเจ็บก็ให้แค่เป็นเพียงกาย มันจะปวดก็ให้มันเป็นแค่กาย ส่วนจิตเบิกบานเสมอ ๆ
ถ้าเป็นคนทั่วไป ทำไม่ได้แบบนี้ เข้าใจเพราะว่า มันต้องมีผลการภาวนาทางจิต มาระดับ ปลาย ๆ มันถึงจะทำได้
จะให้หัวเราะขณะที่จะหมดลมหายใจ อันนี้ก็จะเกินไป เอาเป็นว่า ป่วยก็ให้เรื่องของกาย เจ็บก็เป็นเรื่องของกาย
สำหรับภาพนี้ เป็นภาพเตือนใจได้ อีกสามภาพนะว่า ท้ายที่สุด จะเก่งแค่ไหน จะภาวนาได้แบบไหน สุดท้าย ก็ต้องถูกเผาเช่นกัน ไม่มีใครอยู่คำ้ฟ้า เรามีความตายเป็นที่สุด เมื่อระลึกถึงความตายไม่ใช่ ท้อแท้ การท้อแท้เป็นเรื่องของชาวโลก แต่ชาวธรรม เมื่อระลึกถึงความตาย ก็ต้องมีความไม่ประมาท กิจอะไรควรทำ ก็ทำซะ กิจอะไรพึงเว้น ก็เว้นออก อะไรด่วน อะไรไม่ด่วน อะไรเป็นสาระ อะไรไม่ใช่สาระ คนมีธรรมเท่านั้น ถึงจะรู้ ด้วย อำนาจญาณ ที่สมควรแก่ฐานะ
คนในโลก ก็มัวแต่ สนแต่เรื่องโลก
คนในโลก ก็มัวแต่ สนแต่เสียงของสังคม
แต่คนในธรรม ย่อมเห็น เสียงแห่งพระพุทธเจ้า
คนในธรรม ย่อมเห็น แสงแห่งพระธรรม
คนในธรรม ย่อมเห็น โทษแห่งสังสารวัฏ
พระอริยะ ย่อมเห็น สิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นธรรมดา สิ่งนั้นล้วนมีความดับไปเป็นธรรมดา
พระอริยะ ย่อมเห็น ความพอใจและความพอใจในโลก พึงละเสีย
พระอริยะ ย่อมเห็น เรือนควรรื้อเสีย ยอดเรือนควรหัก
พระอริยะ ย่อมเห็น อดีต อนาคต ปัจจุบัน ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค และ อิทัปปัจจยตา
พระอริยะ ย่อมทรง ผลสมาบัติ บ่อย ๆ
ขอให้ท่านทั้งหลาย มีใจสว่างไสวในสมาธินิมิตร ดุจคืนเดือนเพ็ญ ในวิสาขมาสเถิด จงเห็นธรรมตามพระสุคตธรรม จงบรรลุคุณธรรม อันสมควรแก่ ฐานะเถิด
เจริญธรรม / เจริญพร