ความร้อนในใจคือธาตุขวางใจมิให้ไปดี ....ต้นเหตุเลยมันเกิดมาจากความวิตก(ธาตุดิน)วิตกโน่นกังวลนี่ ไฟ (ธาตุไฟ)ก็ตามตูดมาเลยมีสุข มีทุกข์ร้อนๆ ให้ครุ่นคิด วิจารย์ ความรู้มาเต็มเลย แต่หัก คือหาที่ลงหาข้อสรุปไม่ได้ เพราะใจยังหาธาตุนํ้า คือความยินดี ความยอมรับความจริงไม่เจอ (ธาตุนํ้า)เป็นธาตุเย็น ความเย็น ใครมีธาตุนี้มาก ยอมรับฟังคนอื่นได้มาก ไม่ขวาง แต่จะเชื่อไม่เชื่ออีกเรื่อง อยู่ที่ญาณของใครของมัน เป็นธาตุยอมรับฟังครูอาจารย์ด้วย ธาตุวิเศษ ส่วนธาตุลมก็กําลัง เล่าอยู่ พัดลมอยู่นี่ (ธาตุลม)ความคิด ถ้าไม่มีลมพัด เล่าไม่ได้ ถ้าลมหยุดพัด ความคิดหยุดลมก็หยุด ก็ถึง(ธาตุอากาศ) เพราะอากาศมันต้องนิ่ง ว่างอย่างเดียว .....ปีติ5มี5ธาตุ...วันหนึ่งคิดกี่เรื่อง คิดกี่รอบ มัวมันในดิน นํ้า ลม ไฟ ว่ายในภพ 3...นรก สวรรค์ ทั้งวัน...เกี่ยวกับกรรมฐานโดยตรง เพราะเดินจิต กันทั้งวัน เก่งด้วย..แต่ไม่รู้ตัว.....พระชอบพูดว่า...กรรมฐานมันอยู่ที่ตัว.....แต่เป็นแบบโลก โลกียะ กรรมฐานที่มีภพปน จึงต้องมาเรียนรู้เป็นขั้นๆ ขอเรียงไว้แบบของครูอาจารย์ ในกรรมฐาน ธาตุไฟดับธาตุดิน ธาตุนํ้าดับธาตุไฟ ธาตุลมดับธาตุนํ้า ธาตุอากาศดับธาตุลม...ที่กล่าวมาคือจุดประสงค์ของการทําสมาธิ-ส่วนกรรมฐาน มัชฌิมา แบบลําดับ คือเครื่องคืออุบายที่จะทําให้เราออกจากทุกข์ตรงนั้นได้....เสร็จแล้วครูจะสอนทําความเข้าใจให้ รู้ เป็นสมถะ เมื่อครูสอนให้รู้แล้ว เราปล่อย ก็เป็น วิปัสสนา เมื่อเวลาที่จิตมันเข้าใจแล้วมันไม่เอาไว้หรอก ปล่อยหมด อันนั้นเป็นพื้นฐานที่มนุษย์ที่มาเกิดบนโลกนี้ มีทุนอยู่ เป็นของเดิม เกิดมาก็นําติดตัวมา พูดถึงเรื่อง อารมณ์รู้ กับอารมณ์ไม่อยากรู้ มีทุกคน แต่ที่ต้องทํากรรมฐานก็เพราะ อยากหมดทุก ปรุงแต่มากหาทางออกไม่ได้มันก็ทุก ก็มาเรียนวิธีปล่อยกัน ที่นี่แหละ ครูอาจารย์ท่านสอนได้หมด แต่ถ้าจะเอา ต้องจัดสันตัวเอง และอยู่ หรือปฏิบัติไปตามอุบาย วิธีของครู .....ผู้ที่ลังเลสงสัย คือลมยังแรง ดินยังแรง ไฟยังแรง หาความยอมรับที่ธาตุนํ้า ยังไม่เจอ....ผู้ที่อยากฝึกธาตุนํ้า ทําได้โดย ไปสละ ทําทาน ทานมีตั้งหลายวิธี แล้วเมื่อมาฝึกกรรมฐาน มันง่าย เพราะได้การยอมรับความจริงมาบ้าง เมื่อ วิตก ทุกข์ สุข เบาลง เพราะถูก การยอมรับความจริงทําลาย นํ้าทําลายดินไฟได้ จิตเริ่มเย็น และพร้อม ที่จะประกอบ กุศลกรรมทั้งปวง ไม่ว่าจะเป็น ศิล สมาธิ ปัญญา นั่นคือจิตที่เคยอยู่ฟากกุศล และสามารถ น้อมพาตนเข้ามาสู่เส้นทาง ที่จะออกไปกัน เพราะที่นี่ไม่เหงา ที่นี่มิสับสน ที่นี่มี ครูบาอาจารย์นําหน้าเรา เดินตามครูไม่ผิดหรอก.....ออกหน้าครูเดินแซงครูไม่เอา หลงทางมันเสียเวลาต้องมาเกิด..ไม่ช้าไม่ไว ไปตามลําดับ.
ผู้เขียน
หัวข้อ: ขณะบรรจงเก็บดอกไม้ถวายพระสังฆราช(สุก)มีธรรมบทหนึ่ง พรึ่บขึ้นมา (อ่าน 2412 ครั้ง)