พิมพ์

[เฉินหลง]

ธรรมะไม่ใช่ข้อคิด
ธรรมะไม่ใช่ข้อเตือนใจ
ธรรมะไม่ใช่สิ่งที่เราจะรู้และเข้าใจได้
แต่ธรรมะคือสิ่งที่ทำให้เรารู้และเข้าใจได้ต่างหาก

เหมือนเราอยู่ในที่มืด แล้วถือไม้ขีดไฟอยู่กล่องหนึ่ง
เราคลำดู สัมผัสดู ก็รู้ว่ากล่องไม้ขีดนั้นเป็นสี่เหลี่ยม
ข้างในมีก้านไม้ขีดอยู่กี่แท่งก็รู้ แต่ว่าเราไม่รู้วิธีนำมาใช้
เราก็สำคัญว่าเรารู้จักไม้ขีดไฟดีแล้ว


ต่อเมื่อใดเรานำก้านไม้ขีดนั้นถูไปกับข้างกล่อง
พลันไม้ขีดไฟนั้นก็สว่าง ทำให้เราเห็นทุกอย่างที่ไม่เคยเห็น
ไม่ว่าจะก้านไม้ขีด กล่องไม้ขีด แสงสว่าง มือของเรา ตัวของเรา และรอบ ๆ ตัวเรา

ธรรมะก็เช่นกัน หากเราคิดว่าเรารู้แล้ว แต่เราไม่รู้จักวิธีนำไปใช้
นั่นก็คือเรายังไม่มีธรรมะ และทำให้เรายังคงไม่รู้อยู่นั่นเอง

ธรรมะสามารถทำให้ปุถุชนคนธรรมดาเปลี่ยนเป็นพระอริยเจ้าได้
ฉะนั้น คำที่ว่าธรรมะเอาชนะใจปุถุชนไม่ได้จึงไม่ถูกต้อง
ที่ถูกคือปุถุชนเมื่อยังไม่มีธรรมะในใจ ก็จะไม่สามารถรู้และเข้าใจความจริงของโลก
แต่เมื่อใดน้อมนำธรรมะไปปฏิบัติ เมื่อนั้นย่อมมีธรรมะในใจ
และธรรมะในใจนั่นเองที่จะทำให้เรารู้ ทำให้เราเข้าใจในสัจธรรมที่แท้จริงขึ้นมา

การที่เราพิจารณาว่าธรรมะคืออะไร และเห็นว่าธรรมะช่วยอะไรไม่ได้
ก็เหมือนการที่เราถือกล่องไม้ขีดไปมา และไม่เห็นว่ามันจะช่วยอะไรเราได้
ตรงกันข้าม แม้เราจะไม่รู้ว่าธรรมะคืออะไร แต่เพียงเรานำไปปฏิบัติเราก็จะเข้าใจเอง
เหมือนเราไม่รู้ว่ากล่องไม้ขีดมันมีไม้ขีดกี่ก้าน แต่พอเราเอามาถูข้างกล่องเท่านั้น
เราก็เข้าใจทุกอย่างแจ่มแจ้ง

กายสุจริต วจีสุจริต มโนสุจริต คือสิ่งที่ยังธรรมะให้เกิดขึ้นในใจ
ศีล หิริ โอตตัปปะ พรหมวิหาร สังคหวัตถุ อิทธิบาท ฆราวาสธรรม ฯลฯ
เพียงแต่เรานำสิ่งเหล่านี้ไปปฏิบัติอย่างจริงจัง แม้เราไม่เรียนธรรมะ
แต่เราก็จะเข้าใจว่าธรรมะคืออะไร มากกว่าคนที่เรียนมาแต่ไม่เคยทำสิ่งเหล่านี้เสียอีก

เพราะฉะนั้น ธรรมะไม่ใช่แค่การพิจารณา ไม่ใช่แค่หลักในการคิด
แต่ธรรมะคือสิ่งที่ควรน้อมนำมาปฏิบัติและควรทำให้มีขึ้นในตัวเอง

เมื่อใดเรามีศีลอันดีพร้อม เมื่อใดหิริโอตตัปปะอันผู้อื่นติเตียนไม่ได้
เมื่อใดเรามีคุณธรรมอันเกิดขึ้นแล้วแก่ตนเองจากความพยายามของตนเอง
เมื่อนั้นหากธรรมะยังช่วยเราไม่ได้ ถึงเวลานั้นค่อยมาพูดกัน

จากคุณ    : พักผ่อน