พิมพ์หน้านี้ - ตาย-เป็น และ เป็นตาย ภาวะที่มีจริงในกรรมฐาน หลีกไม่ได้

(http://www.madchima.org/kid/images/forimg58/pra/Pic58-04.jpg)

วันนี้ จะมาเล่าประสบการณ์ ในการปฏิบัติภาวนา ของฉันเอง

ย้อนหลังไปเมื่อ 15 ปีจากนี้ ในตอนนั้น ฉันได้เริ่มฝึกกรรมฐาน อย่างจริงจัง เอาจริง เหตุที่เอาจริงก็เพราะว่า ร่างกายมันอ้วนขึ้น มีน้ำหนักเพิ่มขึ้น และ อ้วนมาก ทำให้ร่างกายหลายส่วน เกิดโรคตามมา เช่นการหายใจมันไม่คล่อง ความดันตามมา และที่เป็นมากที่สุด ก็ คือ อาการปวดหัวข้างเดียว ช่วงนั้น ฉันเรียนหนังสือ เพื่อจะไปสอบ Certificate สายไอที ตำราที่ดูแต่ละเล่ม เป็นภาษาอังกฤษ ทั้งหมด มีหลายเล่มที่ต้องอ่าน และทำความเข้าใจ สมัยก่อน อากู่(google) ไม่มีแบบนี้ ยูทูป(youtube) ไม่มี สมัยเน็ต 56k (ยุค nokia3110 ฮิต) สงสัยอะไร ติดอะไร ก็ต้องนั่งแปลข้อความจากหนังสือแทน การสอบใช้ค่าใช้จ่ายสูง (เขาเก็บเป็น ดอลล่าร์ ) ดังนั้นจึงพยายามสอบให้ได้ ในรอบเดียว ทำให้เกิดอาการเครียด ทุกวันจะปวดหัวสลับซีก เดี๋ยวซ้าย เดี๋ยวขวา บางวันทนไม่ได้ ก็กินยาแก้ปวดกินกันหลายเม็ด แต่อาการแค่ทุเลา ไม่ดีเลย

ในขณะนั้นก็เกิดเรื่องราว พิเศษเกิดขึ้นกับฉัน จากบุคคลที่ไม่ชอบการฝึกกรรมฐาน เนื่องด้วยเป็นผู้ฝักใฝ่ในการฟังเรียนแบบสวนโมกข์มาก่อน จึงไม่ชอบการนั่งสมาธิ คิดว่าเป็นประเภทหินทับหญ้า แต่ตอนนั้น กลายเป็นว่ามานั่งฝึกกรรมฐาน ทุกวันทำทุกเวลา ถ้าว่างจากกิจการงาน แล้ว ก็จะเข้าสมาธิเลย วันหนึ่ง ๆ ก็ทำได้มาก เช้าได้สัก 45 นาที เที่ยงได้ 45 นาที เย็น 45 นาที ค่ำ 3 ชม. ตื่นนอน 1 ชม. ทำอย่างนี้ทุกวัน จนกระทั่งผ่านไปเป็นเวลา 3- 4 เดือน คืนหนึ่งก็เกิดปฏิกิริยากับร่างกาย จู่ ๆ ก็เป็นไข้ ( อาการเหมือนเป็นไข้หวัดใหญ่ + ทอนซินอักเสบ ) ต้องห่มผ้าหลายผืน และก็ไม่มีเรี่ยวแรงใด ๆ เลยในขณะนั้น มือ ขา แขน ควบคุมไม่ได้ นอนลงไปที่พื้น ข้างเดียง นอนบนเดียงไม่ได้ ถ้านอนบนเดียงยิ่งนอนก็ยิ่งหนาว เลยลงไปนอนกับพื้นกระเบื้อง ห่มผ้าผืนหนึ่ง นี่ตอนที่มีแรง จากนั้นแรงขยับตัวก็หมดไป ไม่มีแรงขยับตัว ไม่ว่าร้อน หรือ หนาวก็ไม่สามารถทำอะไร ได้แล้วนึกอยู่ในใจว่า เราคงต้องตายแล้ววันนี้อาการไม่เคยเกิดในชีวิตเลย มันทรมานมาก ๆ เจ็บปวดเหมือนเข็มหมื่นเล่มแทงไปตามเนื้อตัว เมื่อคิดได้ดังนั้น ก็เหมือนจะปลงตกว่า ชีวิตนี้คงสิ้นแล้ว ดังนั้นถ้าจะตายก็ขอตายกับ พุทโธ ก็แล้วกัน ตอนนั้นก็เลยนอนภาวนา พุทโธ ดูลมหายใจเข้า หายใจออกอยู่อย่างนั้น แต่ก็ลำบากเพราะอาการปวดเจ็บตามเนื้อตัว ก็รับทราบ

ผ่านไปหลาย ชม. แต่ไม่รู้เท่าไหร่ ? เกือบเช้า ก็มีสติเคลิ้มไปว่า ตัวเองลอยอยู่ ติดฝ้าในห้อง และมองกลับมาที่ ร่างกายที่นอนอยู่ที่พื้น มันต่างจากการมองตัวเองในกระจกมาก ( ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ) แต่ความรู้สึกมันบอกว่า กายนี้ไม่เที่ยง คงอยู่และแตกดับ หากเว้นแต่จิตไม่มีแล้ว ก็กลายเป็นสภาพไม่ต่างจากสิ่งปฏิกูล ที่รอวันเน่า กายนี้ไม่ปรากฏ เป็นที่รัก แม้เราเองก็ยังไม่รัก หรือพอใจ นำมาซึ่งปัญหามากเรื่อง ตั้งแต่ กิน อยู่ หลับ นอน เวียนอยู่ ด้วยกิจกรรมที่น่าเบื่อ ไร้สาระ กายนี้ มีความแก่ กำกับ มีความเจ็บ ทรมานที่แฝงอยู่ และ มีความตายเป็นที่สุด แม้วันหนึ่ง คืนหนึ่ง จิตนี้ก็จะละกายนี้ไปได้ แม้การกำเหนิดใหม่ อุบัติใหม่ ก็ได้กายที่เน่าอีกเช่นเดิม ความน่าภิรมย์ ด้วยกายนี้ หามีแก่นสาร ไม่ม่สาระเพราะความเวียนว่ายตายเกิด อย่างนั้น

ที่จริงสภาวะที่มันเกิดจากพิจารณาอะไรบางอย่าง มีมากกว่าที่เขียน เพราะมันตั้งคำตอบ และ ก็ตอบกันเลย ตอบเสร็จก็ตั้งปัญหา ขึ้นมาใหม่ และ ก็ตอบอีก แล้ว ก็ตั้งปัญหาใหม่ จนกระทั่ง มันหาปัญหาขึ้นมาถามไม่ได้ ตัวที่ตอบ ก็บอกว่า ให้เข้าสมาธิ ตอนนั้นก็อาศัยกายที่ลอย อยู่ เข้าสมาธิ เมื่อเข้าสมาธิไปตามลำดับกรรมฐาน มันแตกต่างจากการใช้ กายที่นอนอยู่ข้างล่างเข้าสมาธิ เพราะกายที่ลอยอยู่นั้น มันพ้นสภาพจากธาตุดิน น้ำ ลม ไฟ สิ่งที่ได้สัมผัส ก็คือ อากาศ มีเพียง อากาศ ที่เป็นว่างเปล่า ความว่างเปล่า ที่เกิดขึ้นมันกลวง โบ๋ ๆ เหมือนรูกลวง เวลาเราล้วงเข้าไปในความเปล่า มันก็รู้อยู่ก่อนว่า มันมีอะไรให้จับหรือ ยึดถือได้ เลย ในความว่างเปล่า แล้วเมื่อตั้งจิตไปในว่างเปล่า มันมีแต่สภาวะ ที่ไม่มี และ ก็ไม่มี มีแต่ตัวรู้ ว่า นี่จิตฉันอยู่ในว่างเปล่า และ ความว่างเปล่า ไม่มีทิศทางอะไร หรือเครื่องหมายอะไร เลยที่จะทำอะไร

ในขณะนั้น แสงสว่าง อันหาประมาณมิได้ ๆ เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับ คำบริกรรมว่า ธรรมทั้งหลายไม่ควรยึดมั่นถือมั่น แม้ธรรมทั้งหลาย ก็เป็นสภาวะที่เกิดตามสภาวะ ตั้งอยู่ตามสภาวะ และดับไปตามสภาวะ

( อันที่จริงส่วนนี้ มีมากกว่านี้ แต่เล่าเท่านี้พอ )

เวลาที่ใช้จนกระทั่งกับมาลุกขึ้นนั่ง ได้ หลังจากเข้าห้องน้ำ ดื่มน้ำแล้ว ดูเวลา ก็รู้ว่า ผ่านไปสามวัน สามคืน นี่เรานอนกับพื้น ทำอะไรไม่ได้ สามวัน สามคืน นะ ร่างกายไม่เอาเลย ควบคุมไม่ได้ แต่สภาวะจิตมันแจ่มใส ขึ้นมา หลายอย่าง ที่สำคัญ ตั้งแต่วันนั้นมา โรคต่าง ๆ เหมือนมันหายไป อาการปวดหัวข้างเดียวมันหายไป อาการหายใจติดขัด มันหายไป และอีกหลายอย่าง ดูเหมือนมันจะหายไป

ดังนั้นท่านทีฝึกภาวนา กรรมฐาน ส่วนตัวคิดว่า ถ้าท่านยังไม่ผ่านสภาวะนี้ เท่ากับว่าท่าน ยังไม่เข้าล็อก ของการภาวนา จึงทำให้ท่านไม่พากเพียร ขี้เกียจปล่อยวันและคืน อยู่ด้วยความเพลิดเพลิน สร้างฝันว่า ท่านจะมีความสุขกับคนที่รักบ้าง กับชื่อเสียงบ้าง กับเกรียติยศ กับเงินทอง เหล่านั้น นั่นเพราะว่าท่านทั้งหลายขาดความขยัน ความเพียร ในการภาวนา

ถ้าวันหนึ่งภาวนากรรมฐาน ได้เพียงครั้งเดียว ถือว่าไม่ผ่าน ..... ลูกศิษย์ ธัมมะวังโส ถ้าหวังในพระนิพพานจริง ๆ ควรจะอย่างน้อย 4 เวลา ไม่ใช่วันละครั้ง ท่านใดทำวันละครั้ง หรือไม่ได้ทำเลย แสดงว่าความเพียร ไม่พอแรงจูงใจ คือ สัญชาตญาณของพระโยคาวจร ได้ดับไป ติด ๆ ดับ ๆ จึงหาแก่นสารไม่ได้ ในการมีชีวิต

มีหลายท่าน ปล่อยวันเวลา เพียงแต่รอคนอื่น ( ไม่รู้จะรอทำไม ) เพียงแต่ ตั้งใจแต่ ไม่มีความพากเพียร นั่นเพราะกิเลส ซ้อน กิเลส อนุสัย ที่ไม่ได้ถูกขัดเกลา ไม่ได้พิจารณาในทุกข์ ไม่รู้จักตัวทุกข์ และไม่เคยกำหนดทุกข์ จึงทำให้มีความประมาท

ดังนั้นความประมาท ก็ย่อม ทำให้ภพชาติ เพิ่มเติมไป เรื่อย ๆ

ท่านใด มุ่งตรงต่อพระกรรมฐาน สื่อ และ สิ่งที่ออกมาย่อมเป็นไปในกรรมฐาน ไม่เป็นไปในส่วนโลก ไม่ดึงเรื่องโลก เข้ามาเกี่ยวข้อง ไม่มีการเมือง ไม่มีผองชนเพื่อนชาติ มีแต่ธรรมที่เป็นกลาง ไม่มีจิตเอียง เพราะความชอบหรือ ชัง นั่นเอง ท่านใดมีจิตอย่างนี้แล้ว ถือว่า เป็นกัลยาณมิตร ที่ควรแก่การคบหาสมาคม ย่อมไม่ทำให้ คนอื่นถึงความฟุ้งซ่าน นั่นเอง

เจริญธรรม / เจริญพร

สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน