เมื่อก่อนไม่ค่อยได้คิด คะ จึงไม่ค่อยได้ทำบุญ

  แต่พอมานั่งนึกดูดี แล้ว เราอาจจะทำบุญมาน้อย จึงอาภัพ ขัดสน บ้าง จึงคิดอยากจะทำบุญ แล้วก็เลยมานั่งคิดว่าจะทำบุญอย่างไรให้ได้บุญเยอะ มาก ๆ และ ได้บุญเร็ว ๆ ด้วยคะ

  สาธุ ขอบคุณมากคะ

 

http://www.youtube.com/watch?v=iJywtlXlGzA

อัปโหลดโดย kookss501 เมื่อ 17 มี.ค. 2011

การ์ตูนแอนิเมชั่นสอนศีล๕ ที่คนไทยมักลืมเลือน ได้กลับนำมาทำใหม่ให้ดูไม่น่าเบื่ออีกต่อไป ในรูปแบบของการ์ตูนแนว Standup comedy เรื่อง Cream moral ได้อธิบายว่าการรักษาศีลง่ายบเสมือนกับบำรุงผิว ที่สามารถทำได้ในชีวิตประจำวันทุกวัน

[ธรรมะกำจัดความเป็นตัวตนอาจเคยได้ยินผู้ที่บรรลุธรรมได้เร็วที่สุดพระองค์หนึ่ง นั่นคือ พาหิยะ ธรรมะที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงให้ท่านพาหิยะ โดยย่อ คือ ไม่ว่าจะเห็นรูป ได้ยินเสียง ได้กลิ่น ลิ้มรส สัมผัส หรือรับรู้ธรรมารมณ์ ก็ให้"สักแต่ว่ารู้" แล้วจะไม่มีตัวตนไปทุกข์แต่อ่านแล้วอาจมองข้ามแก่นของพระสูตรบทนี้ไป เพราะไม่เข้าใจว่า"สักแต่ว่ารู้"คืออะไรสักแต่ว่ารู้ ก็คือ จะรู้อะไรก็ไม่ต้องเน้นรู้ ไม่ต้องไปคอยสนใจ ไม่ต้องมี"เรา"ไปวิพากษ์วิจารณ์ มี"เรา"ไปคอยให้พิจารณาให้ค่าให้ความหมาย มี"เรา"ไปพอใจหรือไม่พอใจสรรพสัตว์เมื่อหลงยึดติดว่าจิตเป็นของเราแล้ว ก็ย่อมหวงห่วงรักษาจิต เมื่อจิตดีจิตสงบก็พอใจ อยากยึดให้อยู่นานๆ เมื่อจิตไม่ดีไม่สงบก็ไม่พอใจ อยากผลักไสให้หมดไปเร็วๆ โดยไม่แจ้งในสัจธรรมว่าทุกอย่างไม่เที่ยง จิตเองก็เช่นกัน ย่อมมีสงบมีไม่สงบ มีจิตดีจิตไม่ดีเป็นธรรมดา ถ้ายึดมั่นถือมั่นในจิตก็ต้องหลงฟูหลงแฟบตามจิตไม่รู้จักจบสิ้นผู้ปฏิบัติจำนวนไม่น้อยเมื่อจิตไม่สงบก็ไม่พอใจ จะมีการพยายามกระทำจิตให้กลับมาสงบ มีอัตตาตัวตนเข้าไปกระทำจิตอยู่ตลอด เป็นไปด้วยโมหะความหลงว่าจิตเป็นของเรา เป็นการสนองตัณหาทางที่ถูกต้อง คือ อย่าให้ตัณหามันหลอก จิตจะดีจะไม่ดีก็ช่างมัน เนื่องจากจิตไม่ใช่ของเรา ดังนั้นก็ไม่ควรอยากให้จิตดีขึ้นหรือเลวลงแต่ประการใด ไม่ต้องจดจ่อ คอยดู คอยรู้อาการ หยุดตอกย้ำเจตนากรรมใส่ธาตุใส่ขันธ์ ลดตัวตนคอยกระทำคอยรักษาจิต จึงจะตรงกับ "สัทธานุสารี" ที่ว่ามีความเชื่อน้อมไปว่าตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ไม่เที่ยง(อนิจจัง) มีแปรปรวนเป็นปกติเสียที จะได้ปฏิบัติแล้วลดละอัตตาตัวตนลง ไม่ทำตามตัณหา เป็นการปล่อยวางจิต และตรงต่อนิพพานเสียที]

ธรรมะกำจัดความเป็นตัวตน

อาจเคยได้ยินผู้ที่บรรลุธรรมได้เร็วที่สุดพระองค์หนึ่ง นั่นคือ พาหิยะ ธรรมะที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงให้ท่านพาหิยะ โดยย่อ คือ ไม่ว่าจะเห็นรูป ได้ยินเสียง ได้กลิ่น ลิ้มรส สัมผัส หรือรับรู้ธรรมารมณ์ ก็ให้"สักแต่ว่ารู้" แล้วจะไม่มีตัวตนไปทุกข์

แต่อ่านแล้วอาจมองข้ามแก่นของพระสูตรบทนี้ไป เพราะไม่เข้าใจว่า"สักแต่ว่ารู้"คืออะไร

สักแต่ว่ารู้ ก็คือ จะรู้อะไรก็ไม่ต้องเน้นรู้ ไม่ต้องไปคอยสนใจ ไม่ต้องมี"เรา"ไปวิพากษ์วิจารณ์ มี"เรา"ไปคอยให้พิจารณาให้ค่าให้ความหมาย มี"เรา"ไปพอใจหรือไม่พอใจ

สรรพสัตว์เมื่อหลงยึดติดว่าจิตเป็นของเราแล้ว ก็ย่อมหวงห่วงรักษาจิต เมื่อจิตดีจิตสงบก็พอใจ อยากยึดให้อยู่นานๆ เมื่อจิตไม่ดีไม่สงบก็ไม่พอใจ อยากผลักไสให้หมดไปเร็วๆ โดยไม่แจ้งในสัจธรรมว่าทุกอย่างไม่เที่ยง จิตเองก็เช่นกัน ย่อมมีสงบมีไม่สงบ มีจิตดีจิตไม่ดีเป็นธรรมดา ถ้ายึดมั่นถือมั่นในจิตก็ต้องหลงฟูหลงแฟบตามจิตไม่รู้จักจบสิ้น

ผู้ปฏิบัติจำนวนไม่น้อยเมื่อจิตไม่สงบก็ไม่พอใจ จะมีการพยายามกระทำจิตให้กลับมาสงบ มีอัตตาตัวตนเข้าไปกระทำจิตอยู่ตลอด เป็นไปด้วยโมหะความหลงว่าจิตเป็นของเรา เป็นการสนองตัณหา

ทางที่ถูกต้อง คือ อย่าให้ตัณหามันหลอก จิตจะดีจะไม่ดีก็ช่างมัน เนื่องจากจิตไม่ใช่ของเรา ดังนั้นก็ไม่ควรอยากให้จิตดีขึ้นหรือเลวลงแต่ประการใด ไม่ต้องจดจ่อ คอยดู คอยรู้อาการ หยุดตอกย้ำเจตนากรรมใส่ธาตุใส่ขันธ์ ลดตัวตนคอยกระทำคอยรักษาจิต จึงจะตรงกับ "สัทธานุสารี" ที่ว่ามีความเชื่อน้อมไปว่าตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ไม่เที่ยง(อนิจจัง) มีแปรปรวนเป็นปกติเสียที จะได้ปฏิบัติแล้วลดละอัตตาตัวตนลง ไม่ทำตามตัณหา เป็นการปล่อยวางจิต และตรงต่อนิพพานเสียที

[วัดตาลเจ็ดช่อ-------วัดตาลเจ็ดช่อ ตั้งอยู่เลขที่ 1 บ้านตาลเจ็ดช่อ หมู่ 1 ตำบลตราดกรวด อำเภอเมืองอ่างทอง จังหวัดอ่างทอง สังกัดคณะสงฆ์มหานิกาย มีที่ธรณีสงฆ์ 6 แปลง เนื้อที่ 36 ไร่ 1 งานเศษพื้นที่ตั้งวัดเป็นที่ราบลุ่มอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา อาคารเสนาสนะต่าง ๆ มีพระอุโบสถ กว้าง 8 เมตร ยาว 20 เมตร สร้าง พ.ศ. 2491 โครงสร้างคอนกรีตเสริมเหล็ก มีอุโบสถหลังใหม่สร้างขึ้นแทนหลังเก่า ศาลาการเปรียญกว้าง 12 เมตร ยาว 21 เมตร สร้าง พ.ศ. 2515 เป็นอาคารคอนกรีต หอสวดมนต์สร้าง พ.ศ. 2519 เป็นอาคารคอนกรีต กุฎีสงฆ์จำนวน 10 หลัง เป็นอาคารไม้ 2 หลัง ครึ่งตึกครึ่งไม้ 8 หลัง นอกจากนี้ยังมีวิหาร หอระฆัง และฌาปนสถาน สำหรับปูชนียวัตถุมีพระประธานในอุโบสถ และพระประจำวันอยู่ในวิหารวัดตาลเจ็ดช่อ สร้างเป็นวัดนับตั้งแต่ประมาณ พ.ศ. 2367 ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมาวันที่ 2 สิงหาคม พ.ศ. 2489 เกี่ยวกับการศึกษาทางวัดได้เปิดสอนพระปริยัติธรรมตลอดมาซึ่งมีอาคารเรียน 1 หลัง นอกจากนี้ยังมีโรงเรียนมัธยมของทางราชการตั้งอยู่ที่วัดนี้ด้วย]

วัดตาลเจ็ดช่อ
-------
วัดตาลเจ็ดช่อ ตั้งอยู่เลขที่ 1 บ้านตาลเจ็ดช่อ หมู่ 1 ตำบลตราดกรวด อำเภอเมืองอ่างทอง จังหวัดอ่างทอง สังกัดคณะสงฆ์มหานิกาย มีที่ธรณีสงฆ์ 6 แปลง เนื้อที่ 36 ไร่ 1 งานเศษ
พื้นที่ตั้งวัดเป็นที่ราบลุ่มอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา อาคารเสนาสนะต่าง ๆ มีพระอุโบสถ กว้าง 8 เมตร ยาว 20 เมตร สร้าง พ.ศ. 2491 โครงสร้างคอนกรีตเสริมเหล็ก มีอุโบสถหลังใหม่สร้างขึ้นแทนหลังเก่า ศาลาการเปรียญกว้าง 12 เมตร ยาว 21 เมตร สร้าง พ.ศ. 2515 เป็นอาคารคอนกรีต หอสวดมนต์สร้าง พ.ศ. 2519 เป็นอาคารคอนกรีต กุฎีสงฆ์จำนวน 10 หลัง เป็นอาคารไม้ 2 หลัง ครึ่งตึกครึ่งไม้ 8 หลัง นอกจากนี้ยังมีวิหาร หอระฆัง และฌาปนสถาน สำหรับปูชนียวัตถุมีพระประธานในอุโบสถ และพระประจำวันอยู่ในวิหาร
วัดตาลเจ็ดช่อ สร้างเป็นวัดนับตั้งแต่ประมาณ พ.ศ. 2367 ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมาวันที่ 2 สิงหาคม พ.ศ. 2489 เกี่ยวกับการศึกษาทางวัดได้เปิดสอนพระปริยัติธรรมตลอดมาซึ่งมีอาคารเรียน 1 หลัง นอกจากนี้ยังมีโรงเรียนมัธยมของทางราชการตั้งอยู่ที่วัดนี้ด้วย



ทั้งนี้ โรงเรียนวัดตาลเจ็ดช่อ ได้อุปการะเด็กกำพร้า
ทั้งชาย-หญิง อายุระหว่าง 3 – 16 ปีจำนวน 300 คน
(เป็นเด็กที่พ่อ - แม่ทอดทิ้ง, พ่อ-แม่ ยากจน,พ่อ-แ ม่
ติดยาและมีปัญหาต่างๆ นานา) ดังนั้น เพื่อเป็นการช่วยเหลือและแบ่งปันความสุขเล็กๆ น้อยๆ ให้เด็กกำพร้าทั้งหลาย มูลนิธิอินเทอร์เน็ตร่วมพัฒนาไทยและเนคเทคได้เชิญชวนผู้มีจิตศรัทธาร่วมบริจาคทุนทรัพย์และปัจจัย ต่างๆ เพื่อมอบให้เด็กๆ ได้มีของใช้ และเพื่อเป็นการช่วยแบ่งเบาภาระหลวงพ่อที่อุปการะอยู่
โดยรายการสิ่งของที่นำไปมอบให้เด็กๆ
1. น้ำมันพืช
2. เสื้อผ้า
3. รองเท้า
4. ผ้าอนามัย
5. ชุดชั้นในผู้หญิง หรือ ผู้ชาย
6. สบู่
7. ยาสีฟัน
8. แป้ง
9. แปรงสีฟัน
10. รองเท้า
11. ทุนการศึกษา, ทุนอาหารกลางวัน