พิมพ์

[raponsan]

สมาธิชาวบ้าน : ทำไมต้องปฏิบัติสมาธิ.?

หลายคนมีคำถามว่า “ทำไมต้องปฏิบัติสมาธิ?” ที่เราต้องปฏิบัติสมาธิก็เพราะว่าถ้าเรานั่งเฉยๆ มันย่อมไม่มีวันรู้ธรรม เห็นธรรมได้ ดังนั้นเราจึงต้องมีการอบรมมัน

ทั้งนี้ เนื่องด้วยเราไม่ได้เกิดมาเป็นพระพุทธเจ้า ที่สามารถตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง ไม่ต้องมีผู้ใดมาสั่งสอน พระพุทธองค์นั้นสามารถรู้ธรรมเอง เห็นธรรมเอง และบรรลุธรรมเอง เพราะพระพุทธองค์เกิดมาด้วยธรรมชาติในการเกิดมาเพื่อตรัสรู้

ในเมื่อเราไม่สามารถที่จะรู้ได้เองว่า “สมาธิคืออะไร? และทำอย่างไร?” จึงจำเป็นที่เราจะต้องอบรมจิต และต้องมีครูบาอาจารย์มาช่วยอบรม สั่งสอน ชี้ทางให้ไปต่อจากบุญเก่า ยิ่งถ้าเราทำเยอะ มันก็จะเก็บไว้ในตัวของเรา พอเรามาเริ่มทำต่อ มันก็จะจำได้

 

ถ้าจะเปรียบให้เห็นชัดๆ ก็ดูอย่างการขี่ม้า จะขี่ม้าให้เป็นก็ต้องมีคนที่ขี่ม้าเป็นมาสอนเทคนิคให้แก่เรา ว่าต้องขี่อย่างไร ซึ่งอยู่ดีๆ เราคงรู้วิธีขี่ม้าขึ้นมาเองไม่ได้ เราก็ต้องไปเริ่มเรียนและทดลองปฏิบัติ พอเรียนปฏิบัติไปก็เริ่มรู้แนวทางรู้หลักการ มันก็เป็นไปได้ เป็นไปให้เรารู้ธรรม เห็นธรรม เมื่อปฏิบัติแล้วก็จะเข้าใจ

ใจมันเป็นเรื่องภายในของเรา มันไม่ใช่เรื่องทางกาย ดังนั้นเรื่องใจมันก็คงต้องมีวิธีการที่จะเข้าไปถึงมัน ซึ่งถ้าถามว่าง่ายไหม มันก็ไม่ง่าย เพราะในการทำสมาธิไม่ใช่ว่าจะสามารถรู้สมาธิหรือรู้จิตได้ในทันที แต่ถ้าจะว่าจะยากก็คงไม่ถึงกับยากเสียทีเดียว

อาศัยว่าเราเข้าใจ... ความเข้าใจของเราบวกกับการที่เรามีความเพียรในการปฏิบัติ มันก็จะช่วยให้เราสามารถเข้าไปถึงแก่นของสิ่งนี้ได้ หลายคนพอปฏิบัติไปก็จะเข้าใจและก็เห็นมัน แล้วก็เริ่มรู้ว่ามันมีสิ่งหนึ่งที่อยู่ในตัวเรา สิ่งนั้นคือตัวรู้ ที่เรื่องราวต่างๆ ทั้งหมด ไม่ว่าจะดีใจหรือจะเสียใจมันก็จะส่งไปที่คำว่า “รู้” นี้เอง
 
“รู้” เป็นตัวรับสิ่งทั้งหมดเอาไว้ ตาเห็นรูปว่าสวยไม่สวยมันก็ส่งไปที่ “รู้” นี้ หูได้ยินเสียงไพเราะหรือไม่ไพเราะ พอใจหรือไม่พอใจ ก็ส่งไปที่ “รู้” นี้อย่างเดียว ซึ่งถ้าเราค่อยๆ ตามไปก็จะค่อยๆ เห็นว่า “รู้” มันตั้งอยู่ตรงไหน?

 

พอเราเห็นแล้วว่า “รู้” มันตั้งอยู่ตรงไหนแล้ว ก็ปฏิบัติไปแล้วก็ค่อยๆ สืบเข้าไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพบ “รู้” ชัดเจนแล้ว และปัญญาธรรมถึงจุดหนึ่งแล้ว เราก็ค่อยๆ มาแยก “รู้” นั้นออก ในที่สุดเราก็จะถอนความเป็นเจ้าของให้เพียงแค่รู้ว่าเราเคยเป็นเจ้าของสิ่งนั้น มันก็จะกลายเป็นเพียงธาตุรู้เฉยๆ และไม่มีเจ้าของอีกต่อไป

เมื่อเราปล่อยให้มันเป็นอิสระเมื่อไหร่ อวิชชาความยึดมั่นถือมั่นที่เราคิดว่าเราเป็นเจ้าของ “รู้” นั้นมันก็จะหมดไป วันนั้นก็ถึงสิ่งที่เป็นพระนิพพาน หมดสิ้นอัตตาตัวตน ของกู ตัวกู

พระนิพพานมันปล่อยวางลงนี้ ปล่อยวางความเป็นเจ้าของ พอ “รู้” ไม่มีเจ้าของแล้ว จิตไม่มีเจ้าของ วิญญาณไม่มีเจ้าของ มันก็ไม่มีอะไรไปยึดเหนี่ยวกรรมไว้ ไม่มีกรรมต่างๆ ที่มันยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นของมัน แล้วมันก็หมดลง. 


ที่มา http://www.thaipost.net/tabloid/030814/94043