พิมพ์

[ธัมมะวังโส]

ธรรมชาติกาย เปลี่ยนได้จากการฝึกฝน วันนี้เป็นวันพระ หลังจากภาวนาเรียบร้อยแล้วในช่วงเช้า ก็ถึงเวลาหลับ ปกติจะหลับ 06.00 - 09.00 น.แต่วันนี้พอล้มตัวนอน มันไม่หลับ ก็เห็นว่ามันนอนแล้วไม่ยอมหลับ ก็เลยลุกมานั่งที่เก้าอี้ แล้วก็ภาวนา สุขสมาธิ ก็หลับได้เป็นเวลา 3 ชม หลับในท่านั่ง นั่นแหละ คือมาหลับช่วง 10.00 - 12.40 น. เพียง 2 ชั่วโมง 40 นาที แล้วก็นั่งพิมพ์หนังสือต่อไปเลย ตามเรื่องตามราว จะเห้นว่าวงจรชีวิตการนอนของอาจารย์ไม่แน่นอน บางครั้งก็หลับ 01.00 - 03.00 บางครั้งก็หลับ 06.00 - 09.00 บางครั้งก็หลับ 10.00 - 13.00 บางครั้งก็หลับ 18.00 - 21.00 นี่เกิดจากไม่มีการกำหนดเวลานอน คือ ง่วงก็นอน เป็นธรรมชาติของผู้ภาวนากรรมฐาน ขั้นสูง ไม่เห็นความสำคัญของการนอน ยิ่งมาภาวนา เนสัชชิกธุดงค์แล้ว การตื่นตัวมีตลอดเวลา แม้จะหลับก็ได้ยินเสียงรอบตัว และสามารถกำหนดลมหายใจเข้า ลมหายใจออกได้ แม้เวลากำลังจะหลับ และแม้กำลงจะตื่น สามารถกำหนดรู้ได้ว่า เป็นลมหายใจเข้า หรือลมหายใจออก

[ธัมมะวังโส]

ผู้ฝึกภาวนา เมื่อการเกิดการฟอกขันธ์ แล้วหยุดภาวนา การฟอกขันธ์ ก็สิ้นสุดเมือภาวนาใหม่ การฟอกขันธ์ก้เริ่มใหม่ ก็เวียนไปสู่ป่วยไข้ ด้วยการฟอกขันธ์ เขาก็หยุดภาวนารักษาอยู่อีก เมื่อกลับมาทำใหม่ก็เป็นแบบเดิมอีก จะวนเวียนอยู่อย่างนี้ ดังนั้นไม่ควรหยุดภาวนาเลยแม้จะป่วยก็ภาวนาต่อ เพราะการปฏิบัติทางด้าน ฌานจิต นั้นมีผลแก่กาย ดังนั้นผู้ภาวนาหลายท่าน พอเจอเหตุอย่างนี้บ่อยก็ละการภาวนาแบบนี้ ทั้ง ๆทีี่ได้ผลแล้ว เขาจึงหันกลับไปฝึกสติ ในแนวทางปัญญาวิมุตติซึ่งไม่มีการฟอกขันธ์ จนกว่าจะเข้าผลสมาบัติ สำหรับปัญญาวิมุตติจะฟอกขันธ์ตอนเข้าผลสมาบัติ หลายคนจึงบอกว่า ฝึกสติง่ายกว่า ถ้าท่านทั้งหลายคิดว่าง่ายกว่า ก็เจริญสติเสียเถิด จะไม่ได้ไม่ลำบาก จงทำตามหลักมหาสติปัฏฐาน เถิดเพื่อไปสู่ความวิมุตติ ของท่าน
ดังนั้น เส้นทางสาย ฌาน นั้นไม่ได้โรยด้วยกุหลาบ จะได้สบาย จะฝึกแบบสบาย ๆ นั้้นเป็นไปไม่ได้ พระพุทธเจ้าลำบาก เรือ่งนี้ 6 ปี นั่นระดับพระพุทธเจ้า นะ
ถ้ามีความคิดเพียงแค่จะอ่านและนึกตามและฟังใคร่ครวญ ก็ให้เลือกสายสติเป็นหลัก และดูการละกิเลสของตนเองเท่านี้ก็เพียงพอ