พิมพ์

[raponsan]

อาถรรพณ์ศักดิ์สิทธิ์ "บ้านพนอม" นครพนม

"ตำบลพนอม" ปัจจุบันขึ้นตรงกับ อ.ท่าอุเทน จ.นครพนม เป็นหมู่บ้านชุมชนโบราณ ยุคต้นกรุงรัตนโกสินทร์ มีเรื่องราวอาถรรพณ์ที่ผู้เฒ่าผู้แก่ เล่าขานสืบทอดต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่น ที่กล่าวถึงความศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ ซึ่งวิทยาศาสตร์ไม่สามารถพิสูจน์ได้ และสิ่งเหล่านั้นยังเป็นดำปริศนามาจนทุกวันนี้!!

ชัยภูมิของบ้านพนอมในอดีตกาล ตั้งอยู่บน"โนน(ภู)สามขา" เป็นบริเวณที่น้ำท่วมไม่ถึง ประกอบด้วย...
 
1."โนนกระแต" เริ่มจากสันโนนจาก"ต้นโพธิ์โบราณ"กลางทุ่งนาของบ้านพนอมหมู่ที่ 1 เหยียดลงใต้ไปจรด "โนนหินลาด" บ้านพนอมทุ่งหมู่ที่ 4 มีหลักฐานคือ "บ่อน้ำเก่าแก่" เป็นหลักเขต ชาวบ้านเรียกบ่อน้ำนี้ว่า "น้ำซ่างกระแตเลาะ" อยู่ใน "วัดป่าโนนสูง" ซึ่งต้นโพธิ์โบราณนี้ มีเรื่องเล่ากันว่า..เป็นสถานที่พักช้างศึก+ม้าศึก..และที่พักแรมทหารไทยของ "พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช รัชกาลที่ 1" ครั้งทรงดำรงพระอิสริยยศ "สมเด็จเจ้าพระยามหากษัตริย์ศึก" ทหารเอก "พระเจ้ากรุงธนบุรีตากสินมหาราช" ครั้งกรีธาทัพไปตีกรุงเวียงจันท์สำเร็จ จึงเกณฑ์ไพร่พล+เชลยศึก พร้อมเครื่องบรรณาการต่างๆ นำทัพเลาะเลียบแม่น้ำโขง ก่อนจะหยุดทัพพักแรม ณ บริเวณต้นโพธิ์แห่งนี้!!
 
2."โนนหินลาด" ลักษณะเป็นลานหินกว้าง จากคำบอกเล่าอดีตเป็นป่ารกชัฏ มีถ้ำเป็นโขดหินใหญ่ สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของเหล่ารุกขเทวดา ปัจจุบันคือที่ตั้ง"วัดป่าโนนสูง" มีลิงป่าจำนวนมากอาศัยอยู่
 
3."โนนหัวคน" สันนิษฐานเกิดในยุคขอมโบราณ ที่มีการรบพุ่งแย่งชิงพื้นที่ ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดพ่ายแพ้จะตกเป็นเชลย ถูกนำตัวมายัง "หลักประหาร" เพื่อตัดหัวเสียบประจาน อดีตมีนกแร้งจำนวนมาก บินวนว่อนเหนือท้องฟ้าเพื่อรอกินซากศพ มีหลักฐานเป็น"เสาไม้กันเกรา(มันปลา)" ทรงสี่เหลี่ยมสูง 5 เมตร ที่ใช้เป็นที่ประหารหลงเหลืออยู่ ใกล้ๆกันมีบ่อน้ำเก่า ที่พวกเพชฌฆาตใช้น้ำในบ่อลับคม ก็พอจะมีเค้าลางให้เยี่ยมชมอยู่ ยามค่ำคืนบริเวณนี้ไม่มีผู้ใดใช้คมนาคม เพราะเคยมีคนเห็นทหารโบราณเดินถือดาบแกว่งไป-มาบ่อยครั้ง!!
 
 

ประวัติความเป็นมา"บ้านพนอม" เพี้ยนมาจากคำว่า "พระนอน" ก่อตั้งขึ้นประมาณ พ.ศ.2327 ในสมัยรัชกาลที่ 1 ขึ้นครองราชย์ใหม่ๆ เล่าว่ามีชาวกรุงเวียงจันท์ อพยพล่องเรือมาตามลำแม่น้ำโขง ขึ้นฝั่งเทียบท่าที่"ปากห้วยหนองเทา(โรงเรียนบ้านพนอมปัจจุบัน)" ได้นำพระพุทธรูปสร้างด้วยปูน"ปางไสยาสน์" พุทธลักษณะนอนตะแคงขวา รูปทรงอยู่ในปางทรมาน มีร่างกายซูบผอมเหลือแต่โครงกระดูก ยาว 1.20 เมตร ติดเรือมาด้วย จึงเรียกชื่อพระองค์นี้ว่า "พระแจงแห้ง" คือผู้ที่มีร่างกายผอมแห้งนั่นเอง!!
 
ต่อมาพระแจงแห้งพลัดตกจากที่สูงจนเศียรหัก ร่ำลือว่าอาจจะเกิดอาเพศเหตุร้าย จึงตกลงนำพระแจงแห้งไปลอยแพในแม่น้ำโขง เพื่อเป็นการสะเดาะเคราะห์ จากนั้นก็ตั้งชื่อหมู่บ้านนี้ ตามรูปทรงของพระปางไสยาสน์ว่า "บ้านพระนอน" ภายหลังเพี้ยนมาเป็น"บ้านพนอม"!!
 

พ.ศ.2382 สมัยรัชกาลที่ 3 พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว บ้านพนอมได้ย้ายวัดและชุมชนจากปากห้วยหนองเทา(โรงเรียนบ้านพนอม) มาตั้งอยู่ที่ "ปากห้วยไผ่" บริเวณต้นโพธิ์ใหญ่ ตั้งชื่อว่า "วัดศรีชมชื่น" ภายหลังเกิดน้ำโขงกัดเซาะตลิ่งพัง จึงย้ายวัดไปสร้างแห่งใหม่ โดยมีพระพุทธรูปโบราณเป็นองค์ประธานอยู่ภายในอุโบสถ แต่ปี พ.ศ.2520 มีโจรใจบาปแอบขโมยพระพุทธรูปดังกล่าวไป..!!
 
พ.ศ.2455 ต้นรัชกาลที่ 6 พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว หมู่บ้านพนอมยกฐานะเป็น"อำเภอพนอม" มี "ขุนชัยประชาบาล(แฉ่ง)" เป็นนายอำเภอคนแรก ในปีเดียวกันนายอำเภอแฉ่งย้ายสลับตำแหน่งไปอยู่ อ.วาริชภูมิ จ.สกลนคร นายอำเภอพนอมคนที่สองชื่อ "พระบริบาลสุภากิจ(คำสาย ศิริขันธ์)" แต่เป็นอำเภอได้แค่ปีเดียว พ.ศ.2456 ก็ยุบไปรวมกับ"เมืองไชยบุรี" ก่อนจะขึ้นตรงกับ อ.ท่าอุเทน ในปัจจุบัน!!
 
 

"อาถรรพณ์ศักดิ์สิทธิ์" ที่ชาวบ้านพนอมสักการะบูชามาอย่างยาวนาน คือ "หอพระธัม" ตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำโขง บริเวณวัดเก่าศรีชมชื่น เล่ากันว่า "พระธัม" เป็นผู้ทรงศีลมีตบะแก่กล้า บำเพ็ญเพียรภาวนาในถ้ำ เดินทางมาจากประเทศลาว มาถึงหมู่บ้านแห่งนี้ ในช่วงเกิดโรคระบาดหรือโรคห่า มีผู้คนล้มตายไม่เว้นวัน ฝูงแร้งกาบินรอกินซากศพจำนวนมาก พระธัมได้ขจัดปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายต่างๆจนหมดสิ้น ชาวบ้านจึงมีความเคารพศรัทธาอย่างแรงกล้าต่อผู้ทรงศีลท่านนี้!!
 
ภายหลังพระธัมได้หายไปจากหมู่บ้านอย่างไร้ร่องรอย มีคนพบท่านครั้งสุดท้าย บริเวณวัดศรีชมชื่นเก่า จึงพร้อมใจกันสร้าง "หอพระธัม" ณ จุดที่ท่านหายไป ทุกปีจะมีการ"เลี้ยงพระธัม" จะมี ขนมหวาน+น้ำ+และหมาก เท่านั้น!! ส่วนเนื้อสัตว์หรือสุรา ห้ามนำเข้ามาภายในพิธีเด็ดขาด ต่อมาลูกหลานชาวบ้านพนอม ร่วมจัดงาน"สรงน้ำพระธัม" มี นายอภิชาติ หรือคิงส์ ดีบุกคำ สจ.เขต 2 ท่าอุเทน เป็นผู้ริเริ่ม โดยนำ "หินโบราณ" แสดงเป็นสัญลักษณ์แทนท่านพระธัม กำหนดไว้ทุกวันสงกรานต์ที่ 14 เมษายน ของทุกปี เป็นวันสรงน้ำท่านฯ
 
 
 
ส่วนความศักดิ์สิทธิ์ของพระธัมมีอยู่มากมาย ครั้งหนึ่งอดีตตำรวจตระเวนชายแดน(ตชด.) ซึ่งมาจากภาคกลาง ไม่มีความเชื่อและศรัทธาต่อท่าน ทั้งกล่าวลบหลู่เหยียดหยามต่างๆนาๆ และต้องการอยากลองของ ใช้อาวุธปืนประจำกายยิงขึ้นฟ้าไล่ดะจากบ้านพักยันหอพระธัม เสียงปืนแผดกัมปนาทบาดแก้วหูชาวบ้าน พบชายชรานุ่งโจงกระเบนมือถือไม้เท้า ยืนสงบนิ่งอยู่หน้าหอ จึงใช้อาวุธปืนยิงใส่ แต่ยิงกี่ครั้งกระสุนปืนด้านทุกนัด ครั้นยิงขึ้นฟ้ากลับดังสนั่นคุ้งน้ำ ตชด.ผู้นั้นถึงกับเข่าอ่อนคลุกตัวก้มลงกราบขอขมาลาโทษ สันนิษฐานว่าท่านคงใช่"พระธัม" พอเงยหน้าขึ้นมาท่านก็หายไปแล้ว ปัจจุบันอดีต ตชด.ผู้นี้ยังมีชีวิตอยู่ และเป็นผู้อุปถัมภ์ดูแลหอพระธัมด้วยความเคารพและศรัทธายิ่งนัก!!
 
นอกจากนี้ยังมีเรื่องเหลือเชื่อเหนือฟ้าเหนือบาดาล กล่าวคือ "นางสมอน หรือหมอน ศรีสวัสดิ์" อายุ 67 ปี (เกิด 2478) อยู่บ้านเลขที่ 26 หมู่ 1 ต.พนอม อาชีพเกษตรกร ก็ดำรงชีวิตเหมือนผู้สูงอายุทั่วไป ปรากฎการณ์เหนือธรรมชาติ เกิดขึ้นวันที่ 22 มกราคม พ.ศ.2541 หลังรับประทานอาหารเย็นเสร็จ ยายหมอนก็เข้านอนตามปกติ กระทั่งประมาณสามทุ่ม พยานเห็นยายหมอนเดินตรงไปริมแม่น้ำโขง แต่ไม่นึกเอะใจ จวบจนรุ่งเช้าลูกหลานพากันโวยวาย เพราะยายหมอนหายไป จึงระดมคนออกค้นหา ระหว่างนั้นเองมีคนขี่ จยย.มาจากนครพนม ส่งจดหมายให้ญาติไปรับยายหมอนที่โรงพยาบาลเมืองท่าแขก แขวงคำม่วน สปป.ลาว ทุกคนต่างตกใจและไม่เชื่อ เพราะบ้านพนอมอยู่ห่างจากเมืองท่าแขกกว่า 60 กม. ยายหมอนไปได้อย่างไร? ผู้ถือสาส์นยืนยันเสียงแข็ง จึงพากันไป รพ.แขวงคำม่วน พบยายหมอนนอนอยู่บนเตียงคนไข้จริงๆ..!!
 

จากคำบอกเล่าของชายหาปลา ทราบว่าขณะที่กำลังยามปลากลางแม่น้ำโขง ใกล้กับ"พระธาตุเมืองเก่าศรีโคตบูตร" เห็นผู้หญิงลอยน้ำมา ครั้งแรกคิดว่าเป็นศพ ลองใช้ไม้พายตีตามลำตัวดู ปรากฎว่ายังมีชีวิตอยู่ จึงรีบช่วยเหลือนำตัวส่งโรงพยาบาล สอบถามว่าชื่อ นางสมอน หรือหมอน ศรีสวัสดิ์ อยู่บ้านเลขที่ดังกล่าวข้างต้น จึงทำการประสานญาติให้ไปรับตัวกลับ สรุปยายหมอนหายออกจากบ้านไป 1 วัน 1 คืน
 
ยายหมอนเล่าว่า ตนเองฝันมีคนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าแพรรพรรณสวยงาม พากันมารับไปทำบุญยังเมืองพญานาคใต้บาดาล มีขบวนกลองฆ้องเป็นทิวยาวแห่ไปตามหมู่บ้านต่างๆ ก่อนที่ตนจะไปนครบาดาลได้นำผ้าถุง 2 ผืนติดตัวไป ผลัดเปลี่ยนทิ้งไว้ที่นั่น 1 ผืน หลังเสร็จงานก็นำตนมาส่งยังผิวน้ำ ก่อนร่ำลาได้บอกว่าอีก 5 ปี จะมารับไปอยู่เมืองพญานาคอย่างถาวร ลูกหลานต่างพากันระมัดระวังดูแลยายหมอนอย่างไม่คาดจากสายตา

 
 
วันเวลาล่วงเลยมาถึง วันที่ 17 มีนาคม 2545 ครบ 5 ปีพอดี ยายหมอนได้หายออกจากบ้านไปอีกครั้ง ชาวบ้านระดมกันออกค้นหาตลอดทางน้ำ คราวนี้พบเป็นศพลอยติดแพชาวบ้าน ห่างจากบ้านประมาณ 500 เมตร ซึ่งเรื่องราวเหนือธรรมชาตินี้ยังเป็นที่กล่าวขานร่ำลือเสมอมา ระยะทางกว่า 60 กม. ยายหมอนลอยน้ำไปได้อย่างไร? เป็นเรื่องที่ยากต่อการพิสูจน์จริงๆทั้งหมดที่กล่าวมาถ้วนเป็น "อาถรรพณ์แห่งความศักดิ์สิทธิ์"ของบ้านพนอม อ.ท่าอุเทน จ.นครพนม!!
 
 
พงศ์สุคนธ์ คุณธรรมมงคล..รายงาน
ที่มา http://www.banmuang.co.th/news/region/36925