เมื่อใด บุคคล มีปัญญา เห็น ว่า เสียง สักว่า นั่น คือ เสียง เมื่อนั้น เขาย่อม มีปกติ สุข มีปีติ ในเสียงที่ได้ยิน และได้ฟัง เพราะเสียงนั้น เป็นเสียงแห่ง สุญญตา
( วิธีปฏิบัติ ก็คือ ดำรง สมาธิ ในบริกรรม เสียงที่ได้ยิน สักว่า เป็นเพียงแต่เสียง สูง และ ต่ำ เมื่อจิตเป็นสมาธิ ย่อมวางอุเบกขาธรรม ด้วยไม่มีการเข้าไปแปรบัญญัติ ให้มีความหมาย อันนี้จัดว่าเป็นการปฏิบัติภาวนาเริ่มต้น ในส่วนของกรรมฐาน มัชฌิมา แบบลำดับเรียกว่า การเข้าสะกด เสียง เพราะเสียง เป็นเสี้ยนหนามแห่งสมาธิ ดังนั้น ผู้ฝึกสมาธิ ทุกท่าน เมื่อจิตเข้าเป็นสมาธิ ระดับหนึ่ง พึ่งต้องฝึกเข้าสะกด ไม่ให้จิต ฟุ้งซ่านไป ไปตามรูปบัญญัติแห่งเสียง นั่นเอง)
สิ่งสำคัญ ก็คือ อย่าให้ใจไปน้อมยินดี หรือ ยินร้าย เวลาฟังเสียง ก็ตั้งสติไว้ว่าเป็นเพียงแค่เสียง ไม่มีรูปบัญญัติ ใด ๆ เลย นั่นเอง