พิมพ์

[ธัมมะวังโส]

ก็ยังไม่ได้ขัดเกลาสำนวณเนื้อหา ให้กระชับนะแค่เพิ่งเร่มต้นใครจะช่วย ใส่ทำนอง เย็น ๆ ก็เชิญนะ เปลี่ยนแปลงเนื้อหาให้เหมาะสมได้เป็นบางส่วน จะเปลี่ยนตรงไหน แจ้งกลับมาด้วย
บทเพลง อนุพุทธะ ( จงเป็นผู้รู้ตามเถิด )
ทำนอง ยังไม่มี
ประพันธ์ ธัมมะวังโส ๗ ก.ย.๖๐
( หนทาง แห่ง พุทโธ นั้น ไม่มีแสงมืด ปรากฏ อยู่
ผู้เดินในทาง สาย พุทโธ
ล้วนแล้ว ต้อง สละ ตัณหา อุปาทาน )
เพียงหนึ่ง เดียว ที่พ้นจากการ กลับมา
มันมีความสุข ที่ไม่มีความสนุก เจือปน
เป็นความสุข สงบ ที่ปราศจาก การเสีย และการได้
รูปกายนี้ เป็นที่ สถิตย์ รูปจิต
เมื่อรูปกาย ไม่สามารถต้านทาน กฏธรรมชาติ แล้ว
รูปจิต ก็เดินทางหา รูปกายใหม่
เมื่อรูปจิต ได้รูปกายใหม่ ทุกสิ่งก็กับไปสู่เริ่มต้น
ชีวิต เริ่มต้นด้วยต้นทุน เสบียง จาก การสะสมของ ชีวิตเก่า
วนแล้ว วนเล่า ด้วยการได้ สมหวัง และ เสีย ไม่สมหวัง
ทุกครั้งที่ เสีย รูปจิตก็ทุกข์ รูปกายก็หวั่นไหว
ทุกครั้งที่ ได้ รูปจิตก็อยากได้อีก รูปกายก็สั่นไหวด้วยความอยาก
( หนทาง แห่ง พุทโธ นั้น ไม่มีแสงมืด ปรากฏ อยู่
ผู้เดินในทาง สาย พุทโธ
ล้วนแล้ว ต้อง สละ ตัณหา อุปาทาน )
เมื่อชีวิต เกิดความผูกพัน กับ ชีวิต อื่น
การเฝ้าคอย รอคอย ผูกพัน รัก โลภ โกรธ หลัง จึงมียิ่งขึ้น
เมื่อ ชีวิต มีภาระ จาก ภาระ ชีวิต ที่ผูกพัน โยงใย
รูปจิต ก็ อุปาทาน มากขึ้น
เมื่อ อุปาทานมีมากขึ้น อัตตาก็มีมากขึ้น
เมื่อ อัตตา มีมากขึ้น ความทุกข์ ของชีวิต ก็มีมากขึ้น ทวีคูณ
( หนทาง แห่ง พุทโธ นั้น ไม่มีแสงมืด ปรากฏ อยู่
ผู้เดินในทาง สาย พุทโธ
ล้วนแล้ว ต้อง สละ ตัณหา อุปาทาน )
เพียงช่วงเดียว สักครั้ง หนึ่ง ที่โอกาส แห่ง ศีล สมาธิ ปํญญา จะสมบูรณ์
ไม่ได้มีบ่อยครั้ง ที่ รูปจิต จะได้ภาวะ ที่ ศีล สมาธิ ปัญญา จะเท่ากัน
เมื่อ ศีล สมาธิ ปํญญา สมบูรณ์ เท่ากันนั้นจึงเป็นโอกาส อันเหมาะสม
จง แผ่ เมตตา ( ความรัก ) ให้ตนเอง
จง แผ่ เมตตา ( ความรัก ) ให้สรรพชีวิต
จง มองเห็นตามความเป็นจริง ด้วยสภาวะ นั้น
จง ใครครวญ ภาระกิจ ที่พรมหจรรย์ ต้องการจริง
จง อดทน ต่อการสร้างกุศล
จง อดกลั้น ต่อการจากอกุศล
จง บำเพ็ญ มรรคสมังคี เป็น ผู้รู้ตาม เถิด
( หนทาง แห่ง พุทโธ นั้น ไม่มีแสงมืด ปรากฏ อยู่
ผู้เดินในทาง สาย พุทโธ
ล้วนแล้ว ต้อง สละ ตัณหา อุปาทาน )