สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน

ปัญหาของผู้ภาวนาเพื่อไปนิพพาน จากประสบการณ์ของอาจารยเอง
การมองเห็นทุกข์ของโลกนั้น เป็นการมองเห็นด้วยปัญญาของเราเองมันจึงมีความเบื่อหน่ายต่อสังคม ต่อโลก ต่อการเวียนว่ายตายเกิด เพราะความสังเวชสลดใจอย่างหนึ่งว่า เราไม่สามารถพ้นทุกข์ได้ถ้ายังต้องเกิดอีก ดังนั้นจึงคิดหาวิธีการที่จะไม่เกิดอีก ซึ่งผุ้ที่ประสบความสำเร็จอย่างเป็นทางการก็คือ พระพุทธเจ้า และพระอนุพุทธะ ที่ปฏิบัติเป็นตัวอย่างแก่เรา ซึ่งทั้งหมดนั้นต้องอาศัยศรัทธา ปัญญา ความเพียร หรือ อริยะมรรคมีองค์ 8 ประการเป็นวิถีไปสู่ การไม่กลับมาเกิดต่อไป
ปัญหามันก็จะมีตอนที่เราจะกระทำความเพียรไปสู่เป้าหมายนี่แหละที่เป็นปัญหามากเพราะว่า คนในโลกไม่ชื่นชมกับคนที่มีความคิดความตั้งใจแบบนี้ ยิ่งถ้าเป็นครอบครัว ด้วยกัน ก็มักจะถูกมองหาว่าบ้า เพี้ยน จนถึงบางท่านก็ ต่อต้านการกระทำความเพียรของผู้ที่ทำนั้นด้วย
อาจารย์เองก็เช่นกันตั้งแต่เริ่มทำความเพียรมาจนถึงวันนี้ ญาตพี่น้อง ตลอดถึงแม่ ผู้ที่อยู่ข้างเคียงใกล้เคียง ล้วนแล้วแต่มองอาจารย์ว่า บ้า เพี้ยน คิดสั้น อารมณ์ชั่ววูบ ติ้งต๊อง
แม้พระสงฆ์ในวัดก็เช่นกัน บางท่านเวียนมาพูดด้วยว่า นิพพานไม่มีจริงแล้วในปัจจุบัน มันเป็นไปไม่ได้ พระอริยะบุคคลไม่มีแล้ว นี่เป็นความคิดเห็นของพระสงฆ์ ที่รับข้าวชาวบ้านอาศัย ผ้าเหลืองอยู่กินหลับนอน เลยนะที่พูดถึงขนาดนี้ เป็นถึงพระผู้ใหญ่เลยก็มี
ผู้ที่จะภาวนาไปสุ่ฝั่งพระนิพพาน จึงไม่ควรจะสนใจคนข้างเคียงกันเลยเพราะว่า เขาไม่ปรารถนาที่จะไปด้วยยังอยากลอยคอในวัฏฏะสงสารอยู่ซึ่งเป็นเรื่องที่ห้ามกันไม่ได้ ขึ้นอยู่กับเจตน์จำนงค์ของผู้ปรารถนาเอง
ดังนั้น การปฏิบัติตามฉันซึ่งเป็นข้ามฝั่ง ไปสู่พระนิพพาน จึงจัดว่าเป็นความบ้าของฉัน ลูกศิษย์คนไหนไม่พร้อมจะบ้า ก็อย่าตามมา คนไหนพร้อมจะบ้าแล้วก็เจริญรอยตามกรรมฐาน ที่สอนไปเถิด
เจริญธรรม / เจริญพร