พระอาจารย์ ผมเคยฟัง ท่านพูดว่า
เริ่มชีวิตบรรพชิต ด้วยการไม่อ่าน พระไตรปิฏก และ รู้สึกว่า พระไตรปิฏก มีเรื่องสอนผิด ตามคำสอนของครูท่าน ๆ จะไปยึดถือ และอ่านหนังสือ ธรรมโฆษณ์ มาก โดยไม่เคยเข้าไปศึกษา พระไตรปิฏก
พอมาช่วง ๆ กลาง ท่านก็ ยึดหลักธรรม ตามครู คือ หลักสูตร นักธรรมชั้นเอก เรื่อง สมถกรรมฐาน ตามแบบ กรมพระยาวชิรญาณวโรรส คือ หลักสูตรพระในประเทศไทย แบบประมวลใหม่
พอมาช่วงปัจจุบัน กับกลายเป็น พระที่ชอบอ่านพระไตรปิฏก มากขึ้น และ มีชอบสนับสนุนการอ่านพระไตรปิฏก ท่านเคยเล่าไว้ว่า พระไตรปิฏก ที่เปลี่ยนชีวิตท่าน ก็คือ เรื่อง ปุกกุสาติ ( ลองฟังเรื่อง ปุกกุสาติ ดูนะครับ ) ท่านกล่าวว่า สุ่มพระไตรปิฏก มานั่งอ่านหนึ่งเล่ม เปิดไปหน้าไหน ก็จะอ่านหน้านั้น หลังจากอ่านจบ ได้ปีติมาก ถึง ขั้นร้องห่ม ร้องไห้ ปีติมีกำลังทำให้ อ่านพระไตรปิฏก เล่มนั้นจบภายใน 1 วัน ด้วยความเพลิดเพลิน และหยิบเล่มต่อไปมาอ่านอีก อย่างเพลิดเพลิน ถึง 12 เล่มติดต่อกันเป็นเวลา 12 วัน ตั้งแต่นั้นมา กรรมฐานทางสมาธิ ก็ก้าวหน้าเพิ่มขึ้น
ท่านกล่าวว่า เคล็ดลับก็คือ การเดินจิต รวบปีติไว้ที่ หทัยวัตถุ ขณะอ่าน จะเหมือนการทำวิปัสสนา แต่ถ้าอ่านเฉย ๆ ก็จะได้แค่ ผลสมาบัติ เท่านั้น ความรู้สึก ดับกิเลส มีได้ เห็นได้ ในขณะนั้น
( อันนี้ ถ้าผมฟังผิด ก็ขออภัยนะครับ ผมคิดว่า พระอาจารย์ น่าจะเป็นบุคคลากรที่สำคัญ ในอนาคต ครับ รู้สึกอย่างนั้น )
นี้ผมยกตัวอย่าง ผู้ที่ศึกษาพระไตรปิฏก ในการภาวนา นะครับ