ธังกชาดก : ว่าด้วยการร้องไห้ไม่มีประโยชน์[๗๒๒] ชนเหล่าอื่น เศร้าโศกอยู่ ร้องไห้อยู่ ชนเหล่าอื่น มีชุ่มไปด้วยน้ำตาพระองค์เป็นผู้มีผิวพระพักตร์ผ่องใส
ดูกรฆตราชา เพราะเหตุไร พระองค์จึงไม่เศร้าโศก.?
[๗๒๓] ความเศร้าโศกหาได้นำสิ่งที่ล่วงไปแล้วมาได้ไม่ หาได้นำความสุขในอนาคตมาได้ไม่
ดูกรธังกราชา เพราะฉะนั้น หม่อมฉันจึงไม่เศร้าโศกความเป็นสหายในความโศก ย่อมไม่มี.
[๗๒๔] บุคคลเศร้าโศกอยู่ ย่อมเป็นผู้ผอมเหลือง และไม่พอใจบริโภคอาหาร เมื่อเขาถูกลูกศรคือความเศร้าโศกเสียบแทงแล้ว เร่าร้อนอยู่ศัตรูทั้งหลาย ย่อมดีใจ.
[๗๒๕] ความฉิบหายอันความเศร้าโศกเป็นมูล จักไม่มาถึงหม่อมฉันผู้อยู่ในบ้านหรือในป่า ในที่ลุ่มหรือในที่ดอน หม่อมฉันเห็นบทฌานแล้วอย่างนี้.
[๗๒๖] ตนผู้เดียวเท่านั้น สามารถจะนำกามรสทั้งปวงมาให้ได้ สหายของพระราชาพระองค์ใด ไม่สามารถจะนำมาให้ได้ ถึงสมาบัติในแผ่นดินทั้งสิ้น ก็จักนำความสุขมาให้แก่พระราชาพระองค์นั้นไม่ได้.
จบ ธังกชาดกที่ ๕.พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๙ ขุททกนิกาย ชาดกภาค ๑ บรรทัดที่ ๓๔๓๖-๓๔๕๓. หน้าที่ ๑๖๕.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=27&A=3436&Z=3453&pagebreak=0ศึกษาอรรถกถาชาดกนี้ ได้ที่ :-
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=27&i=722ขอบคุณภาพจาก :
http://www.finearts.go.th/