พิมพ์

[translate]

จากข้อความใน มหาราหุโลวาทสูตร ที่ผมฟังบ่อย ๆ ในตอนเช้า

มีข้อความว่า

  " เธอจงเจริญ อนิจจสัญญา เมื่อนั้น เธอจักละ อัสมิมานะ ได้ "


คำถาม ก็คือว่า ผมไม่เข้าใจคำว่า อัสมิมานะ ครับ

ผมเข้าใจ เพียงว่า อาจจะเป็นความหยิ่ง ยะโส หรือป่าวครับ

ที่นี้ ถ้าอธิบายความหมายแล้ว ถ้าผมเข้าใจแบบที่ผมเข้าใจนั้น

อนิจจสัญญา จะละ อัสสมิมานะได้อย่างไรครับ


ความเข้าใจของผม อนิจจสัญญา คือ ความจำว่านี้ไม่เที่ยง ไม่เที่ยง


รบกวนเวลาอันมีค่าของเพื่อน สมาชิก สนับสนุนความเข้าใจผมด้วยครับ

อนุโมทนา ขอบคุณ สาธุ ล่วงหน้าครับ

 

[raponsan]

ธรรมนี้ ต้องให้เครดิตกับ อาจารย์สายทอง
http://www.madchima.org/forum/index.php?topic=227.0

สาระเบื้องต้น ในมหาราหุโรวาทสูตร
http://www.madchima.org/forum/index.php?topic=708.0


ลองไปอ่านลิงค์ข้างบนก่อนนะครับ

"มานะ" อยู่ในสังโยชน์ ๕ ข้อสุดท้าย พระอรหันตผลเท่านั้น ที่จะละได้

ขอให้ได้โสดาบันปัตติผล ก่อนนะครับ ค่อยคิดเรื่องละ "มานะ"

ผมบอกได้แค่ตื้นๆเท่านี้แหละครับ หากพูดตรงไป ต้องขอโทษด้วย

ขอให้ธรรมคุ้มครอง
 

[รักหนอ]

อัสสมิมานะ คือ ความสำัคัญว่ามีอัตตาตัวตน คะ

๙๐๐] ความสำคัญว่ามีอัตตาตัวตน เป็นไฉน
ความสำคัญในรูป ว่าเป็นตัวเรา ความพอใจในรูปว่าเป็นตัวเรา ความเข้าใจในรูปว่าเป็นตัวเรา
ความสำคัญในเวทนาว่าตัวเรา ฯลฯ
ความสำคัญในสัญญาว่าเป็นตัวเรา ฯลฯ
ความสำคัญในสังขารว่าเป็นตัวเรา ฯลฯ
ความสำคัญในวิญญาณว่าเป็นตัวเรา ความพอใจในวิญญาณว่าเป็นตัวเรา ความเข้าใจในวิญญาณว่าเป็นตัวเรา
ความถือตัว กิริยาที่ถือตัว สภาพที่ถือตัว การยกตน การเทิดตน การเชิดชูตนดุจธง ความยกตนขึ้น
ความที่จิตต้องการเป็นดุจธง อันใด มีลักษณะเช่นว่านี้ นี้เรียกว่า ความสำคัญว่า มีอัตตา ตัวตน

 

[รักหนอ]

ธรรมเป็นเครื่องถอนอัสมิมานะในปัจจุบัน



   ภิกษุ ท.! นี้เป็นสิ่งที่หวังได้ สำหรับภิกษุผู้มีมิตรดี (กลฺยาณมิตฺต)
มีสหายดี (กลฺยาณสหาย) มีพวกพ้องดี (กลฺยาณสมฺปวงฺก) คือ จักเป็นผู้มีศีล
สำรวมด้วยการสำรวมในปาติโมกข์ ถึงพร้อมด้วยมารยาทและโคจร มีปกติเห็น
เป็นภัยในโทษทั้งหลายแม้มีประมาณน้อย สมาทานศึกษาในสิกขาบททั้งหลาย
อยู่ ;

   ภิ กษุ ท .! นี้ เป็ น สิ่ งที่ ห วังได้ สํ าห รับ ภิ กษุ ผู้ มี มิ ต รดี มี ส ห ายดี มี
พวกพ้องดี; กล่าวคือ กถาเป็นเครื่องขูดเกลาอย่างยิ่ง เป็นธรรมเครื่องสบาย
แก่การเปิดโล่งแห่งจิต ได้แก่อัป ปิจฉกถา (เรื่องป รารถนาน้อย) สันตุฏ ฐิกถา
(เรื่องสันโดษ) ปวิเวกกถา (เรื่องความสงัด) อสังสัคคกถา (เรื่องไม่คลุกคลี) วิริยา-
รัมภกถา (เรื่องมีความเพียร) สีลกถา (เรื่องศีล) สมาธิกถา (เรื่องสมาธิ) ปัญ ญ า-
กถา (เรื่องปัญญา) วิมุตติกถา (เรื่องวิมุตติ) วิมุตติญาณทัสสนกถา (เรื่องวิมุตติญาณ-
ทัสสนะ), เธอ จักเป็นผู้ได้โดยง่าย ได้โดยไม่ยาก ไม่ลำบาก ซึ่งกถาเช่นนี้ ;

   ภิ กษุ ท .! นี้ เป็ น สิ่ งที่ ห วังได้ สํ าห รับ ภิ กษุ ผู้ มี มิ ต รดี มี ส ห ายดี มี
พวกพ้องดี ; กล่าวคือ จักเป็นผู้มีความเพียรอันปรารภแล้ว เพื่อการละซึ่งอกุศล-
ธรรมทั้งหลาย เพื่อการถึงพร้อมแห่งกุศลธรรมทั้งหลาย มีกำ ลัง (จิต) มีความ
บากบั่นมั่นคง ไม่ทอดธุระในกุศลธรรมทั้งหลาย

   ภิ กษุ ท .! นี้ เป็ น สิ่ งที่ ห วังได้ สํ าห รับ ภิ กษุ ผู้ มี มิ ต รดี มี ส ห ายดี มี
พวกพ้องดี ; กล่าวคือ จักเป็นผู้มีปัญ ญ า ประกอบด้วยปัญ ญ าเครื่องให้รู้ซึ่ง
ความเกิดและความดับ (อุทยตฺถคามินี) อันเป็นปัญญาที่เป็นอริยะ เป็นเครื่อง
เจาะแทงกิเลส ให้ถึงซึ่งสิ้นทุกข์โดยชอบ.

   ภิกษุ ท.! ภิกษุ ผู้ตั้งอยู่ในธรรมห้าประการ เหล่านี้แล้ว พึ ง
   เจริญธรรม ๔ ประการให้ยิ่งขึ้นไป คือ :-
   เจริญ อสุภะ เพื่อ ละ ราคะ ;
   เจริญ เมตตา เพื่อ ละ พยาบาท ;
   เจริญ อานาปานสติ เพื่อ ตัดเสียซึ่งวิตก ;
   เจริญ อนิจจสัญญา เพื่อ ถอน อัสมิมานะ.
   
   ภิกษุ ท.! เมื่อภิกษุมีอนิจจสัญญา, อนัตตสัญญา ย่อมตั้งมั่น ;
ผู้มีอนัตตสัญญา ย่อมถึงการถอนเสียได้ซึ่งอัสมิมานะ คือ นิพพาน ในทิฏฐธรรม
เทียว.


- นวก. อํ. ๒๓/๓๖๕/๒๐๕

[raponsan]

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๒  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๔
อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต

อีกประการหนึ่ง ภิกษุในธรรมวินัยนี้ พึงกล่าวอย่างนี้ว่า อัสมิมานะ ของ
ข้าพเจ้าหมดไปแล้ว และข้าพเจ้าย่อมไม่ตามเห็นว่านี้เป็นเรา ก็แต่ว่าลูกศรคือ
ความสงสัยเคลือบแคลงยังครอบงำจิตของข้าพเจ้าอยู่

เธออันภิกษุทั้งหลายพึงว่ากล่าวตักเตือนว่า ท่านผู้มีอายุอย่าได้กล่าวอย่างนี้
อย่าได้กล่าวตู่พระผู้มีพระภาคเพราะการกล่าวตู่พระผู้มีพระภาคไม่ดี
เพราะพระผู้มีพระภาคไม่พึงตรัสอย่างนี้

ดูกรอาวุโส ข้อนั้นมิใช่ฐานะ มิใช่โอกาส คือ เมื่อ อัสมิมานะ ของภิกษุหมดไปแล้ว
และเมื่อภิกษุไม่ตามเห็นอยู่ว่า นี้เป็นเรา ก็แต่ว่า ลูกศรคือความสงสัยเคลือบแคลง
จักครอบงำจิตของเธออยู่

เพราะฉะนั้น ข้อนั้นจึงไม่เป็นฐานะที่จะมีได้ เพราะ
อรหัตมัคที่ถอนอัสมิมานะได้แล้วนี้ เป็นเครื่องสลัดออกซึ่งลูกศรคือความสงสัย
เคลือบแคลง ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธาตุเป็นเครื่องสลัดออก ๖ ประการนี้แล ฯ

ที่มา  http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=22&A=6886&Z=6940&pagebreak=0


ยกมาแสดง เพื่อยืนยันว่า อรหันต์เท่านั้น ที่ละอัสมิมานะได้