การปฏิบัติธรรมภาวนา ทำให้จิตเข้มแข็ง
เมื่อก่อนไม่ได้ฝึก เวลาประสบกับภัย อันตราย ลำบาก ทุกข์ เจ็บไข้ได้ป่วย เราก็มักจะนึกถึงให้ใครมาช่วยหรือ อยาก จะระบายความทุกข์ ด้วยการบอกกล่าว แก่ใครต่อใครเพียงเพื่อคำให้ได้คำ ทักทายว่า สบายดีไหม ขอให้หายไว ๆ แข็งแรง ขอให้รอดพ้น และอีกหลาย ๆ คำทักทาย เพื่อให้คนอื่น เป็นห่วงเป็นไย
เห็นใจกันบ้าง สิ ความคิดอย่างนี้ คือสังขาร ที่เป็นไปในวัฏฏะ
แต่เมื่อการภาวนา มาหลายครั้ง หลายครั้ง หลายเพลา หลายทิวา หลายราตรี จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี และหลายสิบปี นี้ จิตเรากก็เข้มแข็งขึ้น และรู้เห็นตามความเป็นจริงมากขึ้น แม้จะมีภัย แม้จะลำบาก แม้จะทุกข์ แม้จะเจ็บ แม้ใกล้จะตาย เราก็มิต้องชวนใครต่อใคร มาฟัง มาเห็นใจ อะไรกับเรา ทั้งนั้น เพราะเรา มองเห็นความจริงว่า เกิดก็เป็นธรรมดา แก่ก็เป็นธรรมดา เจ็บก็เป็นธรรมดา แม้ความตายที่จะมาถึงก็มองเห็นว่า เป็นธรรมดา จิตก็จะตั้งมั่นในกุศล ไม่ต้องร้องครวญคราง เรียกร้องความเห็นอกเห็นใจกับ ใคร ตายก็ให้มันตายไปเงียบ ๆ ไม่ต้องลำบากใครมาก พระธุดงค์ จาริก สมัยก่อน ครูอาจารย์ สมัยก่อน ที่เป็น พระแท้ ๆ ล้วนแล้วก็ไปละสังขาร เงียบ ๆ ในถ้ำบ้าง ในป่าบ้าง ตามอัตภาพของท่าน
ขอให้ท่านทั้งหลาย จงมั่นฝึกฝนจิต ประคองจิต ระลึกถึง พุทโธ พุทโธ พุทโธ ระลึกรู้ตามลมหายใจเข้า ตามลมหายใจออก บ่อย ๆ เถิด จักมีประโยชน์ แก่จิตของพวกท่าน
เจริญธรรม / เจริญพร