สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน

ข้อคิดพินิจธรรม
 
 
 (http://officeimg.vo.msecnd.net/en-us/images/MB900176647.jpg)
   
......ร่างกายนี้เป็นที่ประชุมแห่งของโสโครก คือ
อุจจาระ ปัสสาวะ (มูตร คูถ ทั้งปวง)
สิ่งที่ออกจากผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เป็นต้น
ก็เรียกว่าขี้ทั้งหมด เช่น ขี้หัว ขี้เล็บ ขี้ฟัน ขี้ไคล เป็นต้น
เมื่อสิ่งเหล่านี้ร่วงหล่นลงสู่อาหาร มีแกง กับ เป็นต้น
ก็รังเกียจต้องเททิ้งกินไม่ได้ และร่างกายนี้ต้องชำระอยู่เสมอ
จึงพอเป็นของดูได้ ถ้าหากไม่ชำระขัดสีก็จะมีกลิ่นเหม็นสาบ
เข้าใกล้ใครก็ไม่ได้ ของทั้งปวงมีผ้าแพรเครื่องใช้ต่างๆ
เมื่ออยู่นอกกายของเรา ก็เป็นของสะอาดน่าดู
 แต่เมื่อมาถึงกายนี้แล้ว  ก็เป็นของสกปรกไป
เมื่อปล่อยไว้นานๆเข้าไม่ซักฟอก ก็จะเข้าใกล้ใครไม่ได้เลย
 เพราะเหม็นสาบ ดังนี้จึงได้ความว่าร่างกาย
ของเรานี้เป็นเรือนมูตร เรือนคูถ
เป็นอสุภะของไม่งามปฏิกูลน่าเกลียด
 เมื่อยังมีชีวิตอยู่ก็เป็นปานนี้
 เมื่อชีวิตหาไม่แล้วยิ่งจะสกปรก

หาอะไรเปรียบเทียบมิได้เลย
       
  หลวงปู่มั่น ภูริทัตโตวัดป่าสุทธาวาส จ.อุดรธานี

---

(http://www.baanhong.com/Pic/buddha7days/00_DayPra08.jpg)       
 ....... ความอันตรธาน ความวิบัติ ความเสื่อมสลาย

ความพลัดพรากจากกันนั้น สิ่งเหล่านี้มีประจำโลกอยู่แล้ว

 ทีนี้ผู้มีธรรมะเมื่อประสบกับภาวะเช่น นั้นแล้ว

จะวางใจอย่างไรจึงไม่เป็นทุกข์ อย่างนี้ต่างหาก

 ไม่ใช่ธรรมะช่วยไม่ให้แก่ ไม่ให้ตาย ไม่ให้หิว

ไม่ให้ไฟไหม้ ...ไม่ใช่อย่างนั้น
       
หลวงปู่ดูลย์ อตุโลวัดบูรพาราม จ.สุรินทร์

---

(http://www.baanhong.com/Pic/buddha7days/00_DayPra01.jpg)
 ....... การกิน การนอน การร่าเริงมหรสพต่างๆ

เป็นเพียงสุขชั่วคราว ไม่ยั่งยืน ย่อมแตกดับไปเป็นธรรมดา

 เพราะฉะนั้นทุกคนที่ปฏิบัติธรรม อย่าไปหลงใหลในความสุขชั่วคราวนั้น

 แต่ความสุขชั่วคราวนี้ ไม่มีก็ไม่ได้ เพียงแต่ว่าเมื่อมีมาแล้ว

ก็ให้รู้เท่า ถ้าไม่รู้เท่า ก็จะเป็นทุกข์ พอมันหายไปทุกข์ใหญ่ก็จะเกิดขึ้น
       
  หลวงปู่เหรียญ วรลาโภวัดอรัญบรรพต จ.หนองคาย
       
  ....... จะเอากิเลสที่นอนเนื่องมานานไปฆ่าเสีย

 ย่อมเป็นทุกข์ลำบากมาก การปฏิบัติธรรมจึงเป็นการยากลำบาก

 เพราะไม่มีการตามใจกิเลส จึงลำบากในขณะปฏิบัติมาอยู่วัด

วัดไม่ใช่ของเรา ของเรามี เพียงหนังห่อร่างอยู่เท่านั้น

นั่นแหละของเรา ชีวิตอยู่ได้เพราะสันตติสืบเนื่องดิน น้ำ ลม ไฟพอดี
       
หลวงปู่บุดดา ถาวโรวัดกลางชูศรีเจริญสุข จ.สิงห์บุรี
       
(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 120 พฤศจิกายน 2553)