เห็นใจ คะ เพราะในฐานะ คนที่มีลูก เป็น ลูกสาว เหมือนกันคะ
ถ้าเป็นดิฉัน เอง ก็คงต้องหงุดหงิด คะ แต่ ในใจ ก็ เพราะรัก หวังจะให้เขาได้เลี้ยงตัวเอง รอด นะคะ
ขนาดดิฉันได้อ่านแล้ว นึกถึงว่าถ้าเป็นลูก เราเป็นอย่างนี้ แล้วเรารู้สึกอย่างไร แบบความรู้สึกที่คิดว่าเป็นลูกเราคะ
ก็นึกอยู่ในครั้งแรกว่า ทำไม ? เราไม่ดีอย่างไร ? คือ ยังไม่โทษลูกที่ทำอย่างนั้น นะคะ แต่กลับมองกลับมาว่า
เราเป็นคุณแม่ แบบไหน ที่ลูกถึงได้เป็นอย่างนั้น
เชื่อคำครูอาจารย์ ว่า ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น อุปนิสัยของเด็ก ชัดเจนที่ 3 ขวบนะคะ
จะดี จะฉลาด จะโง่ อบอุ่น จะมองได้ตั้งแต่ 3 ขวบคะ ดังนั้น ต้องย้อนกลับมาดูตัวเราว่า
1. เราบกพร่อง อะไร ?
2. เมื่อรู้ข้อบกพร่อง ก็ เจรจาแบบผู้ใหญ่ กับลูก คะ ( ต้องระวังอารมณ์ คะ ) เพราะส่วนใหญ่ จะระเบิด
ความกราดเกรี้ยว บางครั้งเราก็มักจะลืมไปว่า เขาเป็นเด็กไม่ได้ มีประสพการณ์ อย่างเราที่เป็นผู้ใหญ่
แต่บางเรื่อง จะปล่อยให้เิกิดก่อนไม่ได้ คะ เพราะบางคนคิดว่า รอให้เกิดก่อน แล้วค่อยแก้ นะคะ โดยเฉพาะ
สำหรัีบส่วนตัวแล้วคะ เรื่อง ยาเสพติด การมีเพศสัมพันธ์ อันนี้รอให้เกิดก่อนไม่ได้นะคะ เพราะจะสายเกินแก่นะ
ได้อ่าน กระทู้ คุณมาลี แล้วก็เข้าใจความรู้สึก นี้คะ
3. อภัย พ่อแม่ ทุกคนส่วนใหญ่ จะรักลูกอยู่แล้ว แต่การอภัย ต้องมีขอบเขตคะ
คงแนะนำเบื้องต้นไว้ได้เท่านี้ก่อนนะคะ.....
จะให้ดี จขกท. ควรมาเล่าต่อนะคะ ว่าดำเนินการอย่างไรไปบ้างแล้ว
Messages - SRIYA
