พิมพ์

[sanrak]

ครั้งหนึ่ง มีบ้านหลังหนึ่งมีสามี ภรรยา ลูกชาย และอาม่าแก่ๆคนหนึ่ง อาม่าแก่มากและไม่แข็งแรง มีอาการมือสั่นตลอดเวลา ทำให้ถือของลำบาก โดยเฉพาะ เวลาที่อาม่าทานข้าวร่วมกับครอบครัว อาม่าจะถือชามข้าวได้ลำบากและทำข้าวหกลงบน โต๊ะตลอดเวลา
 
 ลูกสะใภ้อาม่ารำคาญกับเรื่องนี้มาก จึงปรึกษากับสามี ว่าเวลาอาม่า ทานข้าวเขาจะทำข้าวหกเกลื่อนโต๊ะ นางทนไม่ได้เพราะมันทำให้รู้สึกกินข้าวไม่ลง สามีก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะเขาไม่สามารถทำให้อาม่าหายมือสั่นได้
 
 อีกไม่กี่วัน ลูกสะใภ้ก็พูดกับสามีเรื่องนี้อีก ว่าจะไม่แก้ไขอะไรเลยหรือ นางทนไม่ได้แล้ว หลังจากโต้เถียงกันไปสักพัก สามีก็ยอมตามภรรยา โดยเมื่อ ถึงเวลาทานข้าว เขาจะจัดให้แม่นั่งแยกโต๊ะต่างหากเพียงคนเดียว และใช้ถ้วยข้าว ถูกๆบิ่นๆ เพราะอาม่าทำถ้วยแตกบ่อยๆ
 
 เมื่อถึงเวลาทานข้าว อาม่าเศร้าใจมาก เพราะอาม่าก็ไม่มีปัญญาจะแก้ไข อะไรได้ นางนึกถึงอดีต ที่นางเลี้ยงดูลูกชายด้วยความรักเสมอมา นางไม่เคยบ่นต่อ ความเหนื่อยยาก และเวลาที่ลูกชายเจ็บไข้นางก็ดูแลอย่างดี เวลาลูกชายมีปัญหาก็ ช่วยแก้ไขทุกครั้ง แต่ตอนนี้อาม่ารู้สึกว่าถูกทิ้ง อาม่าเสียใจมาก
 
 หลายวันผ่านไป อาม่ายังเศร้าใจ รอยยิ้มเริ่มจางหายไปจากใบหน้าของเขา หลานชายน้อยๆของอาม่าซึ่งเฝ้าดูทุกอย่างมาตลอดก็เข้ามาปลอบใจและบอกคุณย่า ว่า เขารู้ว่า คุณย่าเสียใจมากที่พ่อแม่ของเขาทำแบบนี้ แต่หลานชายมีวิธีที่จะให้อา ม่ากลับไปทานข้าวรวมกับทุกคนได้
 
 ความหวังเริ่มเกิดขึ้นในหัวใจของหญิงชรา จึงถามหลานชายว่าจะทำอย่าง ไร หลานก็ตอบว่าเย็นนี้ให้คุณย่าแกล้งทำชามของคุณย่าตกแตกเหมือนกับไม่ได้ ตั้งใจ อาม่าได้ฟัง ก็แปลกใจ แต่เด็กน้อยยืนยันว่า ให้คุณย่าทำตามที่บอก ที่เหลือปล่อย เป็นหน้าทีของหลานเอง
 
 และแล้วเมื่อได้เวลาอาหารเย็น หญิงชราก็ตัดสินใจลองทำตามที่หลานพูด เพื่อจะดูว่าหลานมีแผนอะไร หญิงชรายกถ้วยข้าวเก่าที่เต็มไปด้วยรอยบิ่นขึ้นแล้ว แกล้งปล่อยลง บนพื้นเหมือนกับหลุดมือ ถ้วยข้าวเก่าๆแตกกระจายยับเยิน
 
 ลูกสะใภ้เห็น ถ้วยแตกเสียหายก็ลุกขึ้นเตรียมจะด่าว่าอาม่า แต่ลูกชายตัวน้อยของนางกลับชิงพูด ขึ้นมาก่อนว่า
 
 “คุณย่าทำไมทำชามแตกหมดเลยล่ะครับ หนูกะว่าจะเก็บไว้ให้คุณแม่ใช้ตอนแก่นะ แล้วคุณแม่จะได้ใช้ชามเก่าที่ไหนกันล่ะเนี่ย…”
 
 ลูกสะใภ้เมื่อได้ยินลูกชายพูดเช่นนี้ก็หน้าซีดและด่าอาม่าไม่ออกอีก ต่อไป นางรู้ทันทีว่าสิ่งที่นางทำจะเป็นตัวอย่างให้ลูกชายของนางปฏิบัติเมื่อนาง แก่ตัวลง นางรู้สึกอับอายและสำนึกกับการกระทำของตัวเอง ตั้งแต่นั้นมา ทุกคนก็ทานข้าวรวมกันมาตลอด

FWD mail

[ครูนภา]

เรื่องนี้นำเเล่าให้นักเรียน ฟังอยู่ เมื่อวานไปเยี่ยมคุณย่า ที่ รพ. ท่านอายุมากแล้ว อายุหลัก 8
ท่านนอนหลับไปเหมือนไร้ชีิวิต ไม่สามารถลืมตาขึ้นมาดูใครได้ ปกติลูกหลานของท่านก็มีมาก ส่วนใหญ่ก็แนวๆ เห็นแก่ตัวกัน แต่พอมาวันนี้ ย่าเข้า รพ.นอน ทุกคนพยายาม มาพูดคุยกับท่านกันทั้ง ๆที่เมื่อก่อนไม่เห็นมีใครจะมาคุยด้วย ทำไมมนุษย์ถึงเป็นกันอย่างนี้ มากันสัก ชม. ก็กลับ อีก 22 ขม. ก็ไม่มีใครอยู่กับท่าน ดิฉันซึ่งเป็นหลานห่างๆ ไปถึงทราบสภาพแล้ว ก็แจ้งให้คุณแม่ น้องสาว ญาติมาเยี่ยมกันแต่เพราะเราอยู่กันไกล อยู่กันได้ครึ่งวันก็ต้องจากท่าน ชีวิตคนเราก็อย่างนี้ เกิดมาแล้วก็ต้องเจ็บ มีชีิวิตแล้ว ก็ต้องตาย ไม่มีใครในโลกนี้ไม่ตาย....

เรื่องของ ถ้วยเก่ากับคนแก่ ก็จะสะท้อนให้เห็นว่าเราดูแล พ่อ แม่ เราอย่างไร ลูกหลานของเรา ก็จะดูและพ่อแม่ของเราเช่นนั้นเหมือนกัน ชีวิตของคนไม่แน่นอน ควรจะเจริญกุศล อย่าประมาท ตั้งสติและภาวนา ในขณะที่ครูอาจารย์ ของเราท่านยังมีชีิวิตอยู่เถิดคะ ...

 

[tcarisa]

ขอให้ย่า หายไว ๆ เน้อ ถึงว่าหายไปหลายวัน ไปที่แม่จัน นี่เอง