พิมพ์

[ธัมมะวังโส]

ทุกข์ที่เกิดของ สิ่งมีชีวิต มีสามที่ ดังนี้
๑ ทุกข์ด้วยสังขาร (กาย ) มีความเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นต้น
๒ ทุกข์ที่จิต มีเวทนา สัญญา สังขาร เป็นที่เกิด
๓ ทุกข์ที่วิญญาณ มีการเกิดวนเวียนในวัฏฏะสงสาร
ดังนั้น ทุกข์ที่พระพุทธเจ้า ขณะเป็นเจ้า ชายสิทธัตถะ นัั้นพระองค์ก็ทรงพบ บุคคลที่ เจ็บด้วยสังขาร แบบต่าง ๆ ไม่ใช่ว่าไม่เคยพบพระพุทธเจ้า พระองค์จบ 18 ศาสตร์ ใน 18 ศาสตร์นั้น มี ติกิจฉาศาสตร์ ( วิชาแพทย์ )หนึ่งแขนงได้รับการรับรองว่าเชี่ยวชาญ จากครูผู้สอน ดังนั้นถ้าจะบอกว่า พระพุทธจ้าไม่เคยเห็นคนแก่ คนเจ็บ คนตายมาก่อน นั้น ต้องตอบแทนเลยตรงนี้ว่า ไม่ใช่ ถ้าไม่เคยจะจบแพทย์ได้อย่างไร
พระองค์เชี่ยวชายภายในร่างกายมนุษย์ ถึงขนาดแยกแยะ อาการ 32 และ สมุฏฐานของโรคได้ ดังนั้่น พระพุทธเจ้า ท่านเคยเห็น คนแก่ คนเจ็บ และคนตาย มาก่อนแน่นอน
แต่ทำไม เมื่อพระองค์มาเห็น คนแก่ คนเจ็บ คนตาย ขณะเสด็จประพาสนั้น แล้วมาฉุกคิด อันนี้ต้องขอบอกว่า คนแก่ คนเจ็บ และคนตาย นั้นไม่ได้เป็นสาเหตุเพราะพระพุทธเจ้า รู้ดี อยู่แล้วส่วนนี้ว่าเป็นเรื่องธรรมดา แต่การที่พระองค์ทรงดำริในขณะนั้น คือ ทำอย่างไร จะชนะ ความเกิด ความแก่ ความเจ็บ ความตายได้ ก็ไปพ บเห็นนักบวช จึงถามนายฉันนะว่า นั่นคือใคร ฉันนะทูลตอบพระพุทธเจ้าว่า นั่นคือ นักบวช แล้ว นักบวชผู้นั่นทำอะไร นักบวชผุ้นั้นกำลัง หาทางที่จะพ้น จากความเกิด ความแก่ ความเจ็บ และความตาย มีด้วยหรือ มี แต่มีนักบวชไม่กี่ท่านที่ทำได้
ดังนั้นเจ้าชายสิทธัตถะ เสด้จกลับวัง ทราบข่าวว่า พระโอรสได้ประสูติ เมื่อทราบก็ยินดี แต่ความรักนั้น ทำให้คิดล่วงลึกไปตามบารมี พระโพธิสัตว์ จึงทำให้รู้ว่า ถ้าหากไม่ทำอะไรในขณะนี้ พระองค์ ก็ต้อง แก่ เจ็บ ตาย โดยไม่สามารถช่วยใครๆไว้ได้เลย ขณะนั้น จึงรำพึงว่า ราหุลัง ชาตัง ( บ่วงเกิดขึ้นแล้วแก่เรา ) คนที่มารายงาน นึกว่าพระองค์ตั้งชื่อ พระโอรส ก็เลยออกไปแจ้งชื่อว่า ราหุล ( พระนามของ พระอริยะราหุลพุทธชิโนรส )
สิ่งที่เกิดขึ้นกับพระองค์ขณะนั้น คือ บารมีโพธิสัตว์ ที่บำเพ็ญมา 5 แสนอสงไขยชาต เป็นอย่างไร ฉันไม่รู้ แต่การช่างหนักช่างเบา นั้นทำให้พระองค์ ออกจากวัง มาเป็นนักบวช
ทุกวันนี้ สิ่งที่พระพุทธเจ้า ชนะ คือตัวไหน ในทุกข์ทั้ง 3 ท่านทั้งหลายพิจารณาให้ดี ดังนั้นเมื่อเราเป็นสาวก ก็ควรจะรู้หน้าที่ ละจากทุกข์ ที่พระพุทธเจ้าสอนให้ละ เถิด
เจริญพร