ถ้าอย่างนั้น วัฏฏะสงสาร มีภัยน่ากลัวอย่างนี้
ทำไม ชาวพุทธเราส่วนใหญ่ จึงไม่กลัว หรือ อยากจะไปนิพพาน ครับ
อย่างบ้านผม ก็นับถือ พุทธ ทั้งหมด เกือบ 60 ชีวิต ผมถามเรื่องการไปสู่นิพพาน กัน ไม่มีใครสนใจเลยครับ
ทุกคนจะพูด หรือ ให้คำพูดตัดบทว่า ให้มีความสุขไปวัน ๆ จน ตายก็ พอแล้ว
หรือนิพพาน ต้องมีการดำเนินจิต ต่างหากต่างแบบ กันไปเช่นไรครับ
การปรารถนานิพพาน นั้น ..... เป็นเีพียงความคิดเริ่มต้น หรือว่า ต้องมีอะไรสนับสนุน ความคิดตรงนี้ อีกครับ
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๔ ชื่อมัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ เป็นสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๖
๗. คณกโมคคัลลานสูตร
สูตรว่าด้วยพราหมณ์ชื่อคณกโมคคัลลานะ
๑. พระผู้มีพระภาคประทับ ณ ปราสาทของนางวิสาขาในบุพพาราม ใกล้กรุงสาวัตถี ตรัสตอบเรื่องอนุปพพสิกขา ( ข้อศึกษาโดยลำดับ ) อนุปพพปฏิปทา ( ข้อปฏิบัติโดยลำดับ ) ในพระธรรมวินัยนี้ แก่คณกโมคคัลลานพราหมณ์ผู้ทูลถาม โดยชี้ไปที่:-
๑. การมีศีลสำรวมในปฏิโมกข์ ( ศีลที่เป็นประธาน )
๒. การสำรวมอินทรีย์ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ
๓. ความเป็นผู้รู้ประมาณในอาหาร
๔. การประกอบความเพียรเป็นเครื่องตื่น ( ไม่เห็นแก่นอนมากนัก )
๕. การมีสติสัมปชัญญะ
๖. การบำเพ็ญสมาธิชำระจิตจากนีวรณ์ ๕
๗. การสงบจากกาม จากอกุศลธรรม บำเพ็ญฌานที่ ๑ ถึงฌานที่ ๔
๒. พราหมณ์ถามว่า พระนิพพานมีอยู่ ทางไปสู่พระนิพพานมีอยู่ พระสมณโคดมผู้ทรงชักชวนให้ไปก็มีอยู่
เหตุไฉนบางคนที่ได้รับคำสั่งสอนแล้ว จึงได้บรรลุ บางคนจึงมิได้บรรลุ.
ตรัสตอบว่า เหมือนชี้ทางให้คนไปกรุงราชคฤห์ แต่ไปทางอื่นเสียก็ไปไม่ถึง ถ้าไปถูกทางตามที่ชี้ก็ถึงได้.
คณกโมคคัลลานพราหมณ์ กราบทูลสรรเสริญพระธรรมเทศนา แสดงตนเป็นอุบาสกถึงพระรัตนตรัยเป็นสรณะตลอดชีวิต.
อ้างอิง
พระไตรปิฎก ฉบับประชาชน (อ.สุชีพ ปุญญานุภาพ)
http://www.larnbuddhism.com/tripitaka/prasuttanta/6.htmlขอบคุณภาพจาก
www.rmutphysics.com
ลิงค์แนะนำ
นิพพานมีอยู่_ คนสอนก็มีอยู่_ ไฉนบางคนบรรลุ_ บางคนไม่บรรลุ
http://www.madchima.org/forum/index.php?topic=4658.msg17009#msg17009 คติทางพุทธเชื่อว่า ในโลกนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญ เหตุที่คนทั่วไปยังไม่สนใจเรื่องนิพพาน เป็นเพราะบุญที่สั่งสมมาในอดีตชาติไม่ได้สร้างมาเพื่อรู้นิพพาน หรืออาจสร้างมาเพื่อนิพพาน แต่ยังไม่เพียงพอ นั่นคือคำตอบที่คนไม่สนใจศาสนาหรือนิพพาน
ทางไปสู่ินิพพานมีทางเดียวครับ ทางนั่นคือ มรรคมีองค์ ๘หนทางยังมีอยู่ ผู้เดินทางยังไม่ขาดสาย ลงมือเสียแต่วันนี้
ก่อนที่กระแสลมแห่งกาลเวลา จะพัดพารอยพระบาทของท่านหายไป
เพราะถึงเวลานั้น พวกเราก็จะต้องระหกระเหินไร้ทิศทาง ไปอีกนานแสนนาน