ผมตอบตามความเข้าใจของผมที่ผมรู้เห็นมานะครับ อาจจะผิดพลาดได้ต้องรอพระอาจารย์ธัมมวังโสและผู้รู้ท่านมาตอบอีกครั้งครับ
- สมาธิ คือ จิตจดจ่อกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง
- อุเบกขา คือ จิตที่ว่างจากการพุ่งเข้าไปหาการรับรู้เสพย์เสวยอารมณ์(คนละตัวกับตัวรู้อารมณ์ทางสฬายตนะ นะครับ) ก็เป็นเจตสิกตัวหนึ่งเช่นกัน ซึ่งเป็นเจตสิกที่มีความวางอยู่กลางๆรับรู้อารมณ์แต่ไม่หยิบจับเอาสิ่งใดๆมาเป็นที่ตั้งของใจจนเสพย์เสวยอารมณ์ที่เป็น สุข ทุกข์
- อุเบกขา เป็น เวทนาขันธ์ตัวหนึ่ง ที่มีสภาพจิตเป็นความวางเฉย นิ่งเฉย หากเป็นอุเบกขาฝ่ายกุศลจะเกิดความเป็นกุศลจิตที่มีความนิ่งสงบ อบอุ่น ผ่องใส เบาบางเกิดขึ้นแก่จิต เมื่อกุศลจิตเกิดสมาธิย่อมเกิดประกอบตามด้วยเสมอ แต่เป็นจิตคนละตัวกัน และ เมื่อจิตระลึกรู้อยู่กับสภาพนั้น สมาธิก็เกิดจดจ่ออยู่รู้ดูตาม
- เมื่อสติเกิด กุศลจิตเกิด สมาธิเกิดตาม
- เมื่อสมาธิเกิดที่ไม่ใช่สัมมาสมาธิ กุศลจิตจะไม่เกิดตาม ไม่ว่าจะเป็น สติ อุเบกขาฝ่ายกุศล ฯ
อุเบกขา ไม่ใช่ สูญญตา ซึ่ง สุญญตา จะเกี่ยวข้องกับสภาวะ อัพยกฤตธรรม
หากตอบกล่าวผิดพลาดประการใดขอเจ้าของกระทู้ พระอาจารย์ทั้งหลาย และ ผู้รู้ทั้งหลาย อภัยให้ผมด้วย และได้โปรดชี้แนะแนวทางที่ถูกต้องให้ผมรับรู้สืบต่อไปด้วยครับ