สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน

     ภิกษุทั้งหลาย !  เปรียบเหมือนเด็กที่ยังอ่อน  ยังได้แต่นอนหงาย  เมื่อพี่เลี้ยงเผลอ  ได้คว้าชิ้นไม้หรือกระเบื้องกลืนเข้าไป  พี่เลี้ยงเห็นแล้วก็จะพยายามหาวิธีเอาออกโดยเร็ว.  เมื่อเอาออกไม่ได้โดยง่าย  ก็ประคองศรีษะเด็กด้วยมือซ้าย  งอนิ้วมือขวาล้วงลงไปเกี่ยวขึ้นมา  แม้จะถึงโลหิตออกก็ต้องทำ, 

     ข้อนี้เพราะเหตุไรเล่า ? 
     เพราะเหตุว่าแม้เด็กนั้นจะได้รับความเจ็บปวดก็จริง  แต่พี่เลี้ยงที่หวังความปลอดภัยแก่เด็ก  หวังจะช่วยเหลือเด็ก  มีความเอ็นดูเด็ก  ก็ต้องทำเช่นนั้น  เพราะความเอ็นดูนั่นเอง.  ครั้นเด็กเติบโตขึ้น  มีความรู้เดียงสาพอควรแล้ว  พี่เลี้ยงก็ปล่อยมือไม่จ้ำจี้จ้ำไชในเด็กนั้นเกินไป  ด้วยคิดว่าบัดนี้เด็กคุ้มครองตัวเองได้แล้ว  ไม่อาจจะไร้เดียงสาอีกแล้ว  ดังนี้,  ข้อนี้ฉันใด.

     ภิกษุทั้งหลาย !  ข้อนี้ก็เช่นกัน:  ตราบใดที่ภิกษุยังมิได้ทำกิจในกุศลธรรมทั้งหลาย  อันตนจะต้องทำด้วยศรัทธา  ด้วยหิริ  ด้วยโอตตัปปะ  ด้วยวิริยะ  และด้วยปัญญา,  ตราบนั้นเรายังจะต้องตามคุ้มครองภิกษุนั้น. 
     แต่เมื่อใดภิกษุนั้นได้ทำกิจในกุศลธรรมทั้งหลาย  อันตนจะต้องทำด้วยศรัทธา  ด้วยหิริ  ด้วยโอตตัปปะ  ด้วยวิริยะ  ด้วยปัญญา  สำเร็จแล้ว  เราก็หมดห่วงในภิกษุนั้น  โดยคิดว่าบัดนี้  ภิกษุนี้คุ้มครองตัวเองได้แล้ว  ไม่อาจจะประพฤติหละหลวมอีกต่อไปแล้ว,  ดังนี้.

ที่มา http://www.bds53.com/index.php?name=knowledge&file=readknowledge&id=88 (http://www.bds53.com/index.php?name=knowledge&file=readknowledge&id=88)
ขอบคุณภาพจาก เฟซบุ้ค