พิมพ์หน้านี้ - อย่ามัวแต่ โทษนั่น โทษนี่ เลย จง มีสติ แล้ว หายใจเข้าออกให้เป็น พุทธะเถิด

(https://scontent-b-sin.xx.fbcdn.net/hphotos-xap1/v/t1.0-9/10440186_774036806011109_4334806417084085817_n.jpg?oh=7dbb89db66979d6ab15d9bd194e45baa&oe=555A53D8)

"ชีวิต คนเรา เลือกไม่ได้ ที่จะต้องเกิด มาด้วยวาสนา ของตัวและคน แต่ครั้นเกิดมาแล้ว ก็จงดีใจ อย่างน้อยที่มีกายสมบูรณ์ แม้จะฐานะต่ำต้อย ก็ควรดีใจ ที่ยังได้รู้จักพุทธศาสนา เพราะอย่างน้อยตรงนี้ก็นับว่ามีบุญมาก อยู่แล้ว ที่ได้เกิดมาพบพระพุทธศาสนา มีการหายใจเข้าและออกในการดำเนินชีวิต ด้วยการระลึกนึกถึง พุทโธ ๆ บ้าง เยี่ยงนี้ นับว่าประเสิรฐ กว่าการที่เกิดขึ้นมาแล้วไม่รู้จัก หนทางแห่งการสิ้นทุกข์ สิ้นกิเลส ปิดภพ ปิดชาติ เสียเลย คนเราวาสนา ย่อมต่างกันด้วยบุญบารมีที่ได้สั่งสมไว้ จะลำบาก ยากจน แร้นแค้น ก็เพราะว่ากรรมที่ได้เคยทำไว้ นั่นเอง เพราะเรามีกรรมเป็นของ ๆ ตน อย่างนี้ หากฟุ้งซ่าน น้อยใจว่าชีวิตของเราต่ำต้อย เหลือเกิน โอกาส มีน้อยเหลือเกิน ก็จงรีบหายใจเข้า และ ออกด้วยการนึกถึง พระพุทธเจ้าให้มากเถิด เมื่อความฟุงซ่าน เข้ามา ก็เป็นเวลาสมควรทีจะได้ เจริญ ปัสสัทธิ สัมโพชฌงค์ แล้ว จะมัวรออะไร จงเรียน ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ และพึง เจริญปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ ให้ถึงพร้อมเถิด..."

ข้อความบางส่วน จากหนังสือ เพียงหยดหนึ่งแห่งพระธรรม
บันทึกการภาวนาและการเดินทาง ของ ธัมมะวังโส ภิกขุ

ภิกษุทั้งหลาย อุปมานี้ฉันใด อุปไมยก็ฉันนั้น
สมัยใด จิตฟุ้งซ่าน สมัยนั้น เป็นเวลาเพื่อเจริญปัสสัทธิสัมโพชฌงค์
เป็นเวลาเพื่อเจริญสมาธิสัมโพชฌงค์ เป็นเวลาเพื่อเจริญอุเบกขาสัมโพชฌงค์
ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะจิตฟุ้งซ่าน จิตที่ฟุ้งซ่านนั้นง่ายที่จะให้สงบด้วยธรรมเหล่านั้น
และเรากล่าวสติว่าจำต้องประสงค์ในที่ทุกสถาน”

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค [๒. โพชฌังคสังยุต]

สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน