สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน

ขณะที่นั่งสมาธิดูลมหายใจไปสักพัก ลมหายใจก็หายไป มีแต่ความว่างเปล่า อาการเช่นนี้คืออะไรหรือคะ

Q  : ขณะที่นั่งสมาธิดูลมหายใจไปสักพัก ลมหายใจก็หายไป มีแต่ความว่างเปล่า อาการเช่นนี้คืออะไรหรือคะ

พระอาจารย์มานพ อุปสโม : พระอาจารย์ผู้ไขปัญหา
ขณะที่พิจารณาลมหายใจแรกๆ ลมหายใจของเรายังหยาบอยู่ จึงปรากฏชัด เมื่อพิจารณาไปเรื่อยๆ ลมหายใจก็ละเอียดขึ้น จนเราตามดูไม่ทัน แต่จริงๆ ยังมีอยู่ ถ้าปฏิบัติถึงขั้นนี้ให้เรามองดูบริเวณที่ลมหายใจเคยกระทบ ตั้งใจและใส่ใจดู เราก็จะมองเห็นลมหายใจ นั่นคือการที่จิตเริ่มเป็นสมาธินั่นเอง

ขอบคุณที่มา http://www.secret-thai.com/dhamma-daily/15822/breath-obs/ (http://www.secret-thai.com/dhamma-daily/15822/breath-obs/)

เป็นคำพูดที่จำต่อ ๆ กันมา ของคนที่ชอบอ่านฟัง แบบคนอื่นพูด ไว้อย่างนั้น

  ตอบสั้น ๆ ง่าย แต่อาจจะไม่ถูกใจ คนอ่าน

  1.เป็นเพราะว่า ไม่บริกรรมสมาธินิมิต คือ ตามดูลมหายใจเข้า และออก มีความคลาดเคลื่อนในการภาวนาตามรูปแบบ คือ จาก คณนา ไปสู่ อนุพันธนา จากอนุพันธนา ไปสู่ ผุสนา จากผุสนา ไปสู่ ฐปนา จาก ฐปนา ไปสู่ นิมิต สำหรับลมหายใจเข้า และ ลมหายใจออก นั้นเป็นของ ปัญญาวิมุตติ ส่วน นิมิต เป็นของ เจโตวิมุตติ

  2.ตกภวังค์ จิตไหลเลื่อน แท้จริงขาดการโคจร มีวิตก แต่ ขาดโคจร สมาธิ ถ้าซ้ำอยู่กับที่ มีโอกาสตกภวังค์ อย่างสูง

  3.เป็นเพราะบังคับลมหายใจเข้า และหายใจออกมากเกินไป ทำให้ช่วงเปลี่ยนลมก็คือ หยุดลมหายใจเข้าและออกมีระยะนานเพิ่มขึ้น ช่วงที่ระยะนานเพิ่มขึ้น คือ ไม่มีลมหายใจเข้าและออกสมาธิดิ่งไปที่ ความว่างของลมหายใจเข้า และออกที่หยุดไป นั่นเองจึงทำให้มีสติระลึกแต่ความว่างที่ลมหายใจเข้าออกไม่มี และขยายผลเป็น ไม่มีลมหายใจเข้าออกเป็นเพราะสมาธิไปดิ่ง กำกับอยู่กับช่วงเปลี่ยนลม

     พูดง่าย ๆก็คือ ไปเปลี่ยนการฝึกสมาธิด้วยลมหายใจเข้า และออก เป็นไปฝึกสมาธิกับ การหยุดลมหายใจเข้าและออก เปลี่ยนองค์วิตก โดยไม่รู้ตัวว่าเปลี่ยนอุปกรณ์กรรมฐานไป

      หวังว่าคงจะรู้ตัวและไม่สอนผิดกันไปอีก

       ;)