สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน

หลวงพ่อสุข วัดหงส์รัตนาราม

พระพุทธรูปทองโบราณ ศิลปะสุโขทัย ผิวสนิมสีคล้ำแดงปนน้ำตาล ที่คุ้นตาจากหนังสือ พระพุทธรูปคู่บ้านคู่เมือง ของอาจารย์วรนันทร์ ชัชวาลทิพากรน ที่ผมกับเพื่อนได้ไหว้ในวันนี้ เปลี่ยนไป กลายเป็นพระพุทธรูปทองคำเหลืองระยับ เล่นแสงกับโคมไฟ เด่นสง่าในศาลาตรีมุข วัดหงส์รัตนาราม ปากคลองบางหลวง ฝั่งธนบุรี ที่ทางวัดเปิดประตูโล่ง ให้สาธุชนเข้าไปไหว้ได้ทั้งวัน ไม่ได้ปิดประตูสนิท เหมือนหลายปีก่อน

แรกทีเดียว ผมไม่แน่ใจว่า มาไหว้ถูกที่ถูกองค์ คิดว่าเป็นองค์จำลอง แต่ดูไปดูไป ก็เริ่มแน่ใจ ทางวัดขัดสนิมท่านออก เปิดให้เห็นเนื้อทองเหลืองอร่าม สมเป็นพระเนื้อทองคำ ยุคสมัยไล่เลี่ยกับหลวงพ่อทองคำวัดไตรมิตร ฝั่งกรุงเทพฯ วนเวียนเปลี่ยนทิศทางดู อยู่หลายรอบ ยิ่งดูท่านก็ยิ่งงาม แม้จะเสียดาย แสงไฟจากโคมระย้า...ไม่ช่วยให้เห็นพระพักตร์ได้เต็มตานัก

ย้อนไปอ่านเรื่องราว...ของท่านจากหนังสือคู่บ้านคู่เมือง อีกที

เดิมทีหลวงพ่ออยู่ในวิหารร้างรกเรื้อ ปี 2499 สมภารใหม่ท่านทำความสะอาดวิหารแล้วก็ไม่ได้สนใจพระประธานปูนปั้น หน้าตักราว 2 เมตรครึ่ง ไม่งดงามน่าศรัทธากระไรนัก

ต่อมาไม่นาน ในปีนั้น เมื่อปูนที่พอกปริออก เห็นโลหะทองภายใน เมื่อกระเทาะปูนออกทั้งองค์ จึงรู้กันวัดหงส์มีพระศิลปะสุโขทัย งดงามล้ำค่าประดับแผ่นดินไทย อีกองค์

หนังสือในงานสมโภชพระพุทธรูปทองโบราณ มีบันทึกว่า พระพิมลธรรม สังฆมนตรีองค์การปกครอง ได้มานมัสการ ท่านแนะว่า ในโบสถ์มีพระแสน เมืองเชียงแตง ที่ได้จากลาว เรียกหลวงพ่อแสน ก็ควรได้ชื่อให้กลมกลืนกันไปด้วยกันว่า “หลวงพ่อสุข”

@@@@@@@

ที่วัดไตรมิตร ถ่ายภาพหลวงพ่อทองคำ ตอนที่ยังพอกปูนหนาเอาไว้ ผมไม่รู้ว่า วัดหงส์มีภาพถ่ายหลวงพ่อสุขไว้หรือเปล่า ภาพพระปูนปั้นสมัยเก่า เมื่อได้เห็นก็จะสื่อความหมายได้ศรัทธาไปแบบหนึ่ง

ใครที่เคยอ่านนิยายเรื่องไผ่แดง อาจารย์หม่อมคึกฤทธิ์ ปราโมช เขียนตอน “หลวงพ่อเบี้ยว” เอาไว้ หลวงพ่อเบี้ยว พระประธานในศาลาวัดไผ่แดง เป็นพระปูนปั้น หน้าตาท่านไม่งาม เป็นหนามตำใจสมภารกร่างนักหนา วันหนึ่งท่านก็ออกอุบาย จัดงานประเพณีแห่หลวงพ่อเบี้ยวบางเรือ ปีนั้นไปไกลข้ามตำบล

เที่ยวกลับนิมนต์หลวงพ่อเบี้ยวขึ้นเกวียน สมภารกร่างจงใจเร่งเกวียนตอนข้ามคันนา เกวียนคว่ำโครม เกิดปาฏิหาริย์ หลังฝุ่นตลบฟุ้งจางลง หลวงพ่อเบี้ยวก็หายไป...มีพระเนื้อนากสุกปลั่ง ศิลปะสุโขทัยแทนที่

ตอนจบเรื่องนี้ ผมอ่านแล้วก็อ่านเล่า สมภารกร่างน้ำตาร่วง ก้มกราบ...สังเกตได้ว่า ท่านไม่ได้กราบพระเนื้อนากองค์งาม แต่ท่านกราบเศษปูนเก่าๆ ที่ปกปักรักษาพระล้ำค่าเอาไว้

นึกถึงเรื่องหลวงพ่อเบี้ยวแล้ว ผมก็นึกถึงหลวงพ่อสุข วัดหงส์ตรงหน้า อยากกราบเศษปูนที่พอกรักษาท่านบ้าง ไหนๆก็จินตนาการมาไกลขั้นนี้ ก็ขอไปต่อว่า โดยจิตใจคนรัก พระเก่าแบบผม อยากกราบหลวงพ่อสุข องค์เดิมผิวโลหะคล้ำแบบเดิมๆ เหมือนตอนที่เพิ่งกะเทาะปูนออก...มากกว่า

แต่เมื่อขัดสีฉวีวรรณท่านออกเป็นผิวทอง เหลืองระยับรับกับแสงโคมระย้าแล้ว ก็อยากขอกับสมภารท่านว่า วัดหงส์ที่ผมเพิ่งไปเห็นวันนี้ สะอาดสวยงามไปทุกมิติ น่าชื่นชมวิริยะอุตสาหะและบารมีท่านมาก ข้อติ หากจะมี ก็นิดเดียว แสงโคมระย้าทำให้เห็นพระพักตร์ หลวงพ่อสุขเพี้ยนไป ไม่เห็นองค์งามแบบสุโขทัยจริงๆ ถ้าจัด ระบบแสงไฟเสียใหม่...ผมเชื่อว่าน่าจะเจริญศรัทธาญาติโยมได้มากกว่าเดิม.

     กิเลน ประลองเชิง



ขอบคุณ : https://www.thairath.co.th/news/local/bangkok/1968885?cx_testId=0&cx_testVariant=cx_0&cx_artPos=1&cx_rec_section=news&cx_rec_topic=society#cxrecs_s (https://www.thairath.co.th/news/local/bangkok/1968885?cx_testId=0&cx_testVariant=cx_0&cx_artPos=1&cx_rec_section=news&cx_rec_topic=society#cxrecs_s)
กิเลน ประลองเชิง ,5 พ.ย. 2563 05:01 น.