สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน

คือเห็นแต่ที่ไหน ๆ ก็อธิบายว่า พระโสดาบัน ละ้กิเลส 3 อย่าง

แต่ผมอยากรู้ว่า พระโสดาบัน มีความประพฤติ อย่างไร มีข้อวิเ้คราะห์อย่างไร รู้ได้อย่างไรว่าเราเป็นแล้ว หรือใครเป็นแล้ว และพระโสดาบัน ใช้ชีิวิตอย่างไร เป็นต้นครับ

่คืออยากอ่านบทความเกี่ยวกับพระโสดาบัน ให้ได้มาก ๆ ครับ
เพราะตอนนี้ผมปรารถนา ความเป็นพระโสดาบัน ครับ ขอเบื้องต้นก่อนนะครับ


 :c017:

ผมมีข้อมูลให้สามไฟล์ครับ
ชนิดของไฟล์: pdf    คู่มือ พระโสดาบัน Sodaban.pdf (15.41 MB)
ชนิดของไฟล์: wma   รวมพุทธวัจน์ ว่าด้วยความเป็นพระโสดาบัน (9.91 MB)

ทั้งสองไฟล์ดาวน์โหลดได้ที่ลิงค์นี้ครับ
http://board.palungjit.com/f14/ (http://board.palungjit.com/f14/)พรหมวิหาร-๔-233048.html#post3127865

อีกไฟล์ เป็น pdf ถึงโสดาบันในชาตินี้ ของ ดร.สนอง วรอุไร ผมอัพโหลดมาให้แล้ว

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๔
พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๖
อังคุตตรนิกาย ทสก-เอกาทสกนิบาต
อภัพพสูตร
             [๗๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๓ ประการนี้ ไม่พึงมีในโลก
พระตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าไม่พึงบังเกิดในโลก
ธรรมวินัยที่พระตถาคตทรงประกาศไว้แล้ว ไม่พึงรุ่งเรืองในโลก
๓ ประการเป็นไฉน คือ
ชาติ ๑
ชรา ๑
มรณะ ๑

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมทั้ง ๓ ประการนี้แล ไม่พึงมีในโลก
พระตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่พึงบังเกิดในโลก
ธรรมวินัยอันพระตถาคตทรงประกาศไว้แล้ว ไม่พึงรุ่งเรืองในโลก

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็เพราะธรรม๓ ประการนี้มีอยู่ในโลก
ฉะนั้น พระตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงบังเกิดในโลก
ธรรมวินัยที่พระตถาคตทรงประกาศไว้จึงรุ่งเรืองในโลก

ดูกรภิกษุทั้งหลายบุคคลไม่ละธรรม ๓ ประการแล้ว ก็ไม่อาจละชาติ ชรา มรณะได้
๓ ประการเป็นไฉน คือ
ราคะ ๑
โทสะ ๑
โมหะ ๑

ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคลไม่ละธรรม ๓ ประการนี้แล้ว ก็ไม่อาจละชาติ ชรา มรณะได้

ดูกรภิกษุทั้งหลายบุคคลไม่ละธรรม ๓ ประการแล้ว ก็ไม่อาจละราคะ โทสะ โมหะได้
๓ ประการเป็นไฉน คือ
สักกายทิฏฐิ ๑
วิจิกิจฉา ๑
สีลัพพตปรามาส ๑

ดูกรภิกษุทั้งหลายบุคคลไม่ละธรรม ๓ ประการนี้แล้ว ก็ไม่อาจละราคะ โทสะ โมหะได้

ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคลไม่ละธรรม ๓ ประการแล้ว
ก็ไม่อาจละสักกายทิฏฐิ วิจิกิจฉา สีลัพพตปรามาสได้
๓ ประการเป็นไฉน คือ
การกระทำไว้ในใจโดยอุบายไม่แยบคาย ๑
การเสพทางผิด ๑
ความหดหู่แห่งจิต ๑
ฯลฯ

อ้างอิง             
เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๔ บรรทัดที่ ๓๓๘๑ - ๓๔๙๒. หน้าที่ ๑๔๖ - ๑๕๐. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=24&A=3381&Z=3492&pagebreak=0 (http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=24&A=3381&Z=3492&pagebreak=0) 
ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=24&i=76 (http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=24&i=76)

---

แนะนำให้อ่านครับ             :s_good:

สำเร็จห้องพระสุขสมาธิ ก็จะรู้คำตอบครับ ว่าเป็นพระโสดาบันนั้นเป็นอย่างไรครับ

 :67:

จขกท. คงต้องการทราบข้อแตกต่าง แนวปริยัติของพระโสดาบันก่อนนะครับใครมีข้อมูลให้อ่านก็อนุโมทนาด้วยครับ
ส่วนถ้าจะรอให้ถึงการภาวนา ส่วนตัวผมเองก็ยังไม่แน่ใจเลยครับว่าจะสำเร็จเป็นพระโสดาบันในชาตินี้ถึงแม้ผมจะมีความปรารถนาถึงขั้นสาวกภูมิครับ คงต้องพยายามภาวนาบำเพ็ญเพียรกันต่อไปครับ

อนุโมทนากับผู้ให้ข้อมูลครับ

 :25:

เท่าที่ผมอ่านเรื่องนี้มาก็จะขอตอบตามความเข้าใจของผมเองผิดถูกอย่างไรก็ขออภัยด้วยครับ
ความเป็นโสดาบันนั้นเกิดจากการที่จิตละสังโยชน์ได้ 3 ข้อต้น(สังโยชน์หมายถึงเครื่องที่ผูกมัดใจให้สัตว์ตกอยู่ภายใต้อำนาจของกิเลส) มี 1.สักกายทิฐิ หมายถึง มีความเห็นว่าร่างกายนี้เป็นของเรา 2.วิจิกิจฉา หมายถึง สงสัยในคุณของพระรัตนตรัย คือพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ 3.สีลัพพตปรามาส หมายถึง การถือศีลไม่จริงจังหรือนำศีลไปใช้เพื่อเหตุผลอื่น ไม่ใช่เพื่อเป็นปัจจัยแก่การสิ้นกิเลส เช่น การถือศีลเพื่อเอาไว่ข่มไว้ด่าคนอื่น การถือศีลเพราะอยากได้ลาภสักการะ เป็นต้น สำหรับความแตกต่างของพระอริยบุคคลขั้นต่าง ๆ ก็คือ พระโสดาบันละสักกายทิฐิได้แต่ยังละราคะและโทสะไม่ได้ พระสกิทาคามีละสักกายทิฐิได้และสามารถทำราคะและโทสะให้เบาบางลงบ้าง พระอนาคามีละสักกายทิฐิได้ ละราคะและโทสะได้ แต่ยังละอวิชชาไม่ได้ ส่วนพระอรหันต์คือผู้ที่ละกิเลสและอวิชชาทั้งหลายทั้งปวงได้ พระโสดาบันนั้นเริ่มมองเห็นอย่างชัดแจ้งแล้วว่า ขันธ์ 5 เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา แต่ยังไม่สามารถถอนอุปาทานความยึดมั่นถือมั่นในขันธ์ 5 ว่าเป็นตัวเราของเราได้ เมื่อพระโสดาบันมีความพากเพียรในการเจริญอธิศีล อธิจิต อธิปัญญายิ่งๆขึ้นไปย่อมจะสามารถถอนอุปาทานความยึดมั่นถือมั่นในขันธ์ 5 ว่าเป็นตัวเราของเราให้เบาบางลงเรื่อยๆ สว่นที่สำคัญของพระโสดาบันนั้นที่เห็นได้ชัดนั้นก็คือ มีการทำบุญให้ทานอยู่อย่างสม่ำเสมอและทำด้วยความเสื่อมใสศรัทธาในพระพุทธศาสนาและมีความเสียสละทำประโยชน์ให้แก่ส่วนรวม ไม่โลเลสงสัยในการทำบุญและหลักคำสอนของพระพุทธเจ้ามีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เป็นที่พึ่งในจิตใจไปตลอดข้ามภพข้ามชาติ และศีลปกติ(ศีล 5)นั้นก็บริสุทธิ์ละเว้นทุกอย่างที่จะทำให้ผิดศีลข้อใดข้อหนึ่ง แม้กระทั่งยุงมากัดก็ไม่เผลอตบแม้แต่ตัวเดียว เพราะเข้าใจว่าสัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของตน เป็นเผ่าพันธุ์ เป็นที่พึ่งอาศัย มีกรรมเป็นแดนเกิด ศีลของพระโสดาบันจะแตกต่างจากศีลของปุถุชนนั่นก็คือ ถ้าเป็นปุถุชนโดนเบียดเบียนครั้งแรกๆก็ไม่ตอบโต้เพราะว่ากลัวบาป ตกนรก แต่ถ้่่าถูกยั่วมากๆเข้าก็อาจจะเผลอทำบาปอกุศลได้นั่นเป็นเพราะปุถุชนยังขาดปัญญาในการศึกษาธรรม แต่พระโสดาบันนั้นไม่เบียดเบียนหรือทำผิดศีลถึงแม้ว่าจะไม่ผิดกฎหมาย ไม่มีบาปหรือตกนรก ก็จะไม่ทำเพราะเห็นว่าทุกสิ่งที่เกิดมามีชีวิตล้วนแล้วแต่รักสุขเกลียดทุกข์ด้วยกันทั้งนั้น ถึงจะไม่รู้ผลหรือไม่มีผลแห่งการกระทำบาปนั้นแต่พระโสดาบันก็ไม่เบียดเบียนทั้งทางกาย วาจาและใจก็เพราะเป็นเหตุผลที่ได้กล่าวไว้ข้างต้นหมดแล้วครับ อ้อ!อีกนิดนึงครับพระโสดาบันบุคคลที่เป็นฆราวาสอย่างเราๆนี้ก็สามารถใช้ชีวิตอยู่ในทางโลกได้ มีครอบครัวได้(ในกรณีถ้ามีก่อนแล้วแต่ไม่ได้หมายถึงว่าถ้าเป็นแล้วจะมีไม่ได้นะเพียงแต่ว่าพระโสดาบันก็เริ่มจะเห็นทุกข์ที่มาจากการมีครอบครัวแล้ว ก็เลยไม่มีความต้องการที่จะมีครอบครัวเพราะรู้ว่าทุกข์จะมีตามมา) แต่การใช้ชีวิตทางโลกของพระโสดาบันนั้นจะประกอบไปด้วยความมีสติอยู่ตลอดบางครั้งก็อาจจะมีขุ่นข้องใจบ้างแต่จะเป็นไม่นานเพราะจิตจะเห็น ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา นั่นเองครับ
 :)

พระอรหันต์ ตบยุงได้หรือไม่ครับ

 พระอรหันต์เว้นขาดจากปาณาติบาต แต่ถ้าไม่เจตนา ก็ไม่น่าจะเป็นไรห มั้งครับ

เช่นพระจักขุบาล เดินจงกรมเหยียบแมงเม่า เป็นต้น

  แต่สำหรับพระภิกษุปรับอาบัติปาจิตตีย์
 
  สำหรับฆราวาส ในศีล 5 ทำไมดูน่ากลัวจัง

  :41:

ผมว่าความหมาย ทางศีล น่าจะเสมอกันนะครับ
เพราะเราอาจจะไปแตกหลากหลายข้อมากไป ผมว่าหัวใจของศีล อยู่ที่การสำรวมกาย วาจา ไม่ให้เบียดเบียนตนเอง หรือ ผู้อื่น นะครับ อันนี้ชื่อว่า ศีล จะมีกี่ข้อก็น่าจะมีความหมายตามนี้ครับ

 :s_hi: