สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน

 ระหว่างคนที่รู้ธรรมะ กับ คนที่ไม่รู้ธรรมะ ใคร?จะเป็นผู้ที่สามารถทำบาปได้มากกว่ากัน เพราะอะไร?
 :smiley_confused1:

กุศล หรือ อกุศล รู้ไม่รู้เมื่อทำก็ให้ผลอยู่แล้ว

่คนที่รู้ธรรมะ ย่อมเป็นผู้สกัดกั้นบาปได้มากกว่า คนที่ไม่รู้ธรรมะ

แต่ ขอคำจำกัดความ รู้ธรรมะ คือ รู้อย่างไร ด้วยคะถามรวม ๆ แบบนี้ยังตอบประเด็นยาก

 :smiley_confused1:

คนรู้ธรรมะ ถ้าจำแนกมีหลายประเภท ครับ

  1.พวกรู้ธรรมะ ได้แต่ฟัง คือฟังอย่างเดียว ( หนอนน้อยเจ้าตำรา )

  2.พวกรู้ธรรมะ ได้แต่ ทำบุญ คือ ชอบทำบุญ อย่างอื่นไม่เอา ( พวกชอบอาบโคลน )

  3.พวกรู้ธรรมะ ได้แต่ พูด ( มือถือสากปากถือศีล )

  4.พวกรู้ธรรมะ ได้มีการภาวนา ( พุทธะโดยแท้ )

 หรือ ให้ดี ผู้ถาม นิยาม คำว่า รู้ธรรมะ แบบไหนกัน อันนี้ถึงจะตอบได้ ตรงประเด็น ครับ

  :67:

 

ช่วงนี้สมาิชิก คงจะกลับบ้าน เที่ยวสงกรานต์กันอยู่ คะ ประเด็นนี้ต้องรอไปอีกหน่อยคะ

แต่ จขกท. มาเปิดประเด็น แล้ว อยากให้นิยาม คนรู้ธรรมะ กับ คนไม่รู้ธรรมะ จำกัดวงให้หน่อยสิคะ

จะได้ วิจัยกันถูกประเด็น คะ

  :s_hi:

คนไม่รู้ธรรมะ มีโอกาสทำบาปมากกว่า เพราะความไม่รู้ จึงไม่มีความระวัง

ส่วนคนรู้ธรรมะ มีโอกาสทำบาปน้อยกว่า เพราะความรู้ ย่อม มีสติ สัมปชัญญะ มี หิริ โอตตัปปะ

แต่จะบอกว่า คนรู้ธรรมะ กับ คนไม่รู้ธรรมะ เวลาทำบาปนั้นใครบาปกว่า ก็ตอบว่า เท่ากัน

เพราะบาปอยู่ที่เจตนา ถ้า คนไม่รู้ธรรมะ มีเจตนา ในการทำบาป ก็บาปมาก

  คนรู้ธรรมะ มีเจตนาในการทำบาป ก็บาปเหมือนกัน ครับ

  เพราะบาป ไม่ยกเว้น ว่ารู้ หรือ ไม่รู้ ครับ

  :97:

ระหว่างคนที่รู้ธรรมะ กับ คนที่ไม่รู้ธรรมะ ใคร?จะเป็นผู้ที่สามารถทำบาปได้มากกว่ากัน เพราะอะไร?

(http://lh5.ggpht.com/_S4Mb1VmQg9k/TQx6FVbnzKI/AAAAAAAAAB4/mSr-6H8gTXM/ar123201407283196_thumb%5B1%5D.jpg?imgmax=800)                              (http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/993/15993/images/animations/6.gif)

ชื่อว่าผู้มีปัญญา(รู้ธรรม) แตกฉานทั้งอรรถและพยัญชนะใช่ว่าจะไม่สร้างกรรมเฉกเช่นผู้ไม่รู้ เหตุเพราะไม่

แจ้งในองค์ภาวนา สติหยั่งไม่ได้ จิตวางปล่อยไม่มี ย่อมถึงความวิบัติในการกระทำนั้นๆได้เสมอกันทั้ง

บรรพชิตและคฤหัสถ์ ดังนั้นชื่อว่ารู้หรือไม่รู้นั้นไม่สำคัญ ในวิถีแห่งผู้รู้ผู้พ้นย่อมต้องรู้พ้นหยั่งถึงใจ ใจหยั่งรู้

พ้นก็ด้วยภาวนานี้เท่านั้น ชื่อว่าใจแล้วไม่มีปรุง แม้ขณะ ณ อารมณ์ที่จรเข้ามาให้จิตกระเพื่อม สติปัญญาแห่ง

ผู้รู้พ้นมิได้เกิดจากการรู้คิดคาดหมายด้วยการพินิจพิเคราะห์เพื่อต่อความ หากแต่สติปัญญาผู้รู้พ้นรู้ข่มได้

ด้วยการละผละวางนิ่งรู้อยู่ที่จิต จิตที่ฝึกมาแล้วด้วยภาวนา ชื่อว่าองค์คุณแห่งภาวนามีอย่างนี้เป็นปกติสุข

แห่งชนผู้ขวนขวายในกิจอันพึงทำ ในธรรมอันชื่อว่ารู้




http://guru.muslimthai.com/main/index.php?page=news&category=13&id=17044
http://www.oknation.net/blog/inmylife/2008/05/30/entry-1 (http://www.oknation.net/blog/inmylife/2008/05/30/entry-1)

ในความหมายของผมก็หมายถึงทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับธรรมะ เช่น เวลาโดนยุงกัดถ้าคนที่ไม่รู้ธรรมะไม่เคยศึกษาธรรมะแถมไม่มีบุญเก่ามาก่อนอีก(หมายถึงปัญญา)รวมไปถึงคนที่ศึกษามาแล้วแต่มีความเห็นผิด(อวิชชา)ก็อยู่ในข่ายนี้เหมือนกัน ก็จะตบหรือใช้ที่ตียุงฆ่ายุงซะโดยที่ไม่รู้สึกว่าผิดหรือบาป คนที่ไม่ศึกษาธรรมะก็จะคิดว่าไม่บาปอะไร มันเป็นแค่สัตว์ แต่คนที่ศึกษามาแล้วแต่มีความเห็นผิดก็จะคิดว่า เขามากัดเราเบียดเบียนเราจำเป็นที่ต้องกำจัดไม่งั้นเราก็อาจจะติดโรคได้ การกระทำเช่นนี้ไม่บาปเพราะไม่ได้มีเจตนาฆ่า(หมายถึง เขามากัดเราเราแค่ป้องกันตัวเองไม่ได้ไปไล่ฆ่าเขา) แต่คนที่รู้ธรรมะแน่นอนอย่างน้อยก็ต้องมีศีลเป็นธรรมดาอยู่แล้ว จะไม่ฆ่าเด็ดขาดไม่ว่าจะโดนกัดหรือไม่ก็ตาม อย่างดีก็แค่ปัดหรือทาโลชั่นกันยุงหรือเปิดพัดลม แต่จิตของเขานั้นก็จะมีแต่คำว่าเมตตาสงสาร เขาก็เป็นเพื่อนร่วม ในวัฏฏสงสาร มีเกิด แก่ เจ็บ ตายเหมือนกันกับเรา แต่เรายังดีกว่าเขาตรงที่เรามีปัญญาสามารถฟังธรรมเข้าถึงธรรมะได้ เจริญจิตภาวนาได้ ทำบุญได้ สวดมนต์ได้สร้างบารมีได้หลายอย่าง แต่สัตว์พวกนี้เขาอยู่ในทุคติภูมิซึ่งเป็นภูมิที่ไม่มีความเจริญในทุกๆอย่างโดยเฉพาะด้านปัญญา สรุปแล้วในความคิดเห็นของผมเองคนที่ไม่รู้สามารถทำบาปอกุศลได้มากกว่าคนที่รู้ธรรมะนั่นก็เป็นเพราะขาดปัญญา(สัมมาทิฐิ)นั่นเอง  :93:
คนที่ทำบุญอยู่ทุกวันแต่จิตใจนั้นก็ยังขาดความเมตตากรุณา มีให้เห็นเยอะในปัจจุบัน คนพวกนี้ไม่จัดอยู่ในคนที่มีธรรมะหรือรู้ธรรมะนะครับ เพราะทำด้วยกิเลสอยู่(ความโลภ)  :34:

สมมุติ แค่ ยุง อาจจะไม่เห็นชัด เพราะสัตว์ที่จัดว่าเป็นบาป นั้นคือต้องมี ปราณ คะ

ปาณาติปาตาเวระมณ๊

มีนักโทษคนหนึ่ง ได้ฆ่าคนมาหลายคน ฆ่าเด็ก และ ข่มขืน ด้วย สุดท้ายถูกจับได้ ถูกตัดสินประหารชีวิตในวันต่อมา

คนมีธรรมะผู้หนึ่ง เห็นเข้าจึงได้ขอให้อย่าได้ฆ่า เลย เพราะไม่ควรปลิดปลงชีวิตคนจะเป็นบาป จึงได้เปลี่ยนเป็นจำคุกตลอดชีวิต คนมีธรรมะอีกคนหนึ่ง เห็นว่าจำคุกตลอดชีวิต ก็ได้ทำดีบ้างจึงลดหย่อนเหลือ 30 ปี และก็ลดจนเหลือเพียง 2 ปีเท่านั้น

หลังจากได้ปล่อยให้ออกมาใช้ชีวิตนอกคุก คน ๆ นั้นก็ทำพฤติกรรมเดิมอีก ( เพราะอะไรจึงแบบเดิม เป็นเพราะว่าเคยทำแล้วรู้ว่าทำแล้วเดี๋ยวก็ต้องเป็นแบบนี้ เกิดความย่ามใจในบาป)

พูดถึง การปล่อยคนเช่นนี้ ก็เหมือน ปล่อยปลวกกินบ้าน ปล่อยเสือเข้าป่า ปล่อยจระเข้ลงคลอง เหมือนชาวนากับงูเห่า

 อะไรถูก อะไรผิด มักจะมองเห็นด้วยปรัชญา กันว่า สมควร หรือ ไม่สมควร แท้ที่จริง อะไรคือความสมควร หรือไม่สมควรกันแน่

  :smiley_confused1:

อ่านแล้ว ก็ดูยุ่ง ๆ นะคะ แท้ที่จริง เป็นเพราะไปสังขารปรุงแต่งมากเกินกว่าเหตุึ จำเป็นต้องรู้ หรือไ่ม่

รู้แล้วจะได้อะไร กับกรณีนี้ แท้ที่จริง ต้องรู้ที่ตัวเรา ต้องพัฒนา สติ สัมปชีัญญะ ให้สูงขึ้น

เพราะสิ่งเหล่านี้ เป็นเครื่องการันตีให้เราได้ แต่หากผู้ฝึกภาวนาไม่สามารถควบคุบ สติ สัมปชัญญะ ได้

อะไร ๆ ในทาง อกุศล ย่อมเกิดขึ้นได้ ไม่เป็นที่น่าแปลก

  เปรียบเหมือนใจของคน ย่อมไหลไปตามอำนาจกิเลสอยู่แล้ว

  ที่เหมือนน้ำต้องไหลลงสู่เบื้องต่ำ

  :13: