พิมพ์หน้านี้ - การตัดสินใจ

ตั้งชื่อ หัวข้อ ไม่ค่อยเป็น แต่ก็อยากมาตั้งคำถามว่า

ถ้าคุณอยู่ในสถานการณ์ อย่างผมคุณจะเลื่อกทำอย่างไร? ผมเป็นคนปฏิบัติมั่นคงในศีล 5 โดยเฉพาะศีลข้อ 3 ครับ ไม่มีเกิดกับผมเลย ถึงแม้จะมีสถานการณ์ต่าง ๆ อำนวยแต่เพราะการรักษาศีล ผมก็มีศีลมาอย่างนี้ครับ

ผมจะเล่าเรื่องจริง ของผมเมื่อ ตอนผมอายุ 33 ปี ครับ ตอนนั้นผมแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งมีอายุน้อยกว่าผม 10 ปี คือตอนผมแต่ง อายุ 29 ปี ผู้หญิง อายุ 19 ปี หลังจากแต่งงานกันมาก็ยังไม่มีผู้สืบทายาทครับ ผ่านไปจนผมอายุ 33 ปี วันนั้นเป็นวันครบรอบวันแต่งงาน ผมก็เลยอยากทำเรื่องประหลาดใจให้กับแฟนผมครับ เลยลางานมาครึ่งวันบ่าย และแต่งตัวให้ดูเหมือน วัยรุ่น ( ซึ่งผมเองก็ทุเรศตัวเองเหมือนกัน ) ไปหาเธอที่ทำงาน แฟนผมเขาไปทำงานที่ห้าง ครับขายเสื้อผ้า ผมก็แอบไปเพื่อจะดูเพราะผมไม่ค่อยไปยุ่งกับแฟนผมที่ทำงาน ดังนั้นในห้างจึงไม่มีใครรู้จักผม ผมแอบไปดูแล้ว สิ่งที่เหมือนสายฟ้าฟาด ผ่ากลางใจผม ก็คือภาพของแฟนผม กับ ยาม ในห้าง กำลังจับไม้จับมือกัน ตอนนั้นผมไม่ได้ศึกษาธรรมะครับ เลยขึ้น กัดฟัน กรอด ๆ ๆ ๆ อยากจะเข้าไปชก หรือ ทำอะไรให้มันสะใจ ซะหน่อย แต่ก็ยับยั้งชั่งใจไว้ ดูสถานการณ์ต่อไป ผมขึ้นไปบนห้าง สั่งอาหารทาน ตามปกติ และก็รอเวลา ที่จะมารับแฟนผม 21:00 น. ในช่วงที่ 17:00 น. ผมก็มาแอบมอง เห็นแฟนผม กับยามออกไปข้างนอก ด้วยกัน ผมก็เลยโทรศัทพ์เข้าไปถามเธอว่า คิดถึง ตอนนี้อยู่ที่ไหน เธอตอบว่า ทำงานอยู่

แฟนผมยังโกหกผมอีก ผมขับรถสะกดรอยตามไป จนเห็นคนทั้งสองเข้าไปในบ้านเช่า ผมไม่อยากจินตนาการอะไร ผมคิดจะเลิกกับแฟนผม จะหย่า จะ....ต่าง ๆๆๆ นา รวมถึงกำปืน ในรถไว้แน่น ผมเป็นทหาร......เรากำลังโดนหยาม...อยู่ นึกอยู่อย่างนี้ จนกระทั่ง เวลาผ่านไป 20:40 น โดยประมาณ ทั้งคู่ก็นั่งซ้อนมอร์เตอร์ไซด์ ออกมา ใกล้ ๆ กับจุดที่ผมจะมารับแฟนผม ผมเห็นมีการหอมแก้มลากัน อีก......ฮึ่ม ๆๆๆๆๆ แค้นใจมาก

จนกระทั่ง เวลา 21:20 น. ผมจึงตัดสินใจขับรถเข้าไปรับแฟน ผมกับบ้าน
ซึ่งผมอยากให้รางวัลการแสดง กับเธอ ๆ มาก ๆ ครับ เธอไม่มีอากัปกิริยา ใด ๆ ที่เป็นเหตุปกติ

จากวันนั้น อีกประมาณสัปดาห์ผมเอง ทำงานเหมือนคนบ้า หงุดหงิด และไปคอยสะกดรอย อยู่อย่างนั้่นอยู่เป็นอาทิตย์ จนกระทั่งผมจ้างนักสืบ ถ่ายรูปให้เพื่อจะได้เป็นเอกสารไว้ฟ้องหย่า ในกรณีเธอไม่ยอมหย่า เพราะผมเป็นคนมีฐานะปานกลาง

จนกระทั่งผ่านไปเดือนหนึ่ง ผมเองก็เทชีวิต ลงไปกับขวดเหล้า และไม่ค่อยกลับบ้าน ไม่สนการไปรับแฟนผมแล้ว ไม่สนอะไร ๆๆ ทั้งนั้น

จนกระทั่ง ผมได้แปะรูป ของเธอ ทั้งหมด 7 ภาพไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง เพื่อประกาศให้เธอทราบ ว่าผมรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว

วันนั้น เธอพยายาม ติดต่อผม แต่ผมไม่รับ จนกระทั่งเธอมาหาผมที่ทำงาน

เธอมากล่าวคำว่า "พี่หนูขอโทษ" แค่เท่านี้เอง ผมเองก็ฟังนั่งนิ่ง ๆ แต่ในใจตอนนั้นกรุ่น ๆ ไปด้วยเพลิงโทสะ
แต่เพราะความเป็นชาติชายอาชาไนย จึงไม่ระเบิดโทสะออก เพราุะการฝึกของทหารมีการฝึกควบคุมอารมณ์
โดยเฉพาะ ผมได้ฝึกเสือคาบดาบมาแล้ว ใจเย็น ๆๆๆๆๆๆ

มีภาคการตัดสินใจอยู่ ครับ

คุณผู้อ่าน อ่านมาถึงตรงนี้แล้ว อยากติดตามอ่านต่อ กับการตัดสินใจของผมต้องรอหน่อยนะครับ

สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน

เรื่องทั่วไป => เรื่องเล่ากฎแห่งกรรม => ข้อความที่เริ่มโดย: pakorn ที่ มีนาคม 05, 2010, 03:23:01 pm