สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน

(http://www.mindandcare.com/_main/pic_news/point06.jpg)

เป็นประโยคที่ฟังง่าย แต่เข้าใจยาก กล่าวคือ ทุกการกระทำล้วนมาจากใจ ใจเป็นใหญ่ ใจเป็นนาย ดี-ชั่ว มัน

สั่งสมมาจากใจที่ขัดเกลาไม่หมดจด ใจจึงหมักหม่มไปด้วย ราคะ โลภะ โทสะ โมหะ ชีวิตผู้คนโดยมากให้มันมีอิทธิพล
 
คุมใจ ข้องขุ่นนอนเนืองภายในใจ จูงใจ ให้กระทำ ผิด-ถูก ให้เป็นไปตามยถากรรม ทุกข์จึงอาศัยเกิดจากใจที่ไม่ขัด

เกลานี้ เมื่อใจผ่องแผ้ว สุขคติเป็นอันหวังได้บัดนั้น เมื่อใจเศร้าหมอง ทุกข์คติเป็นอันหวังได้ดุจเดียวกัน ปัจจุบัน

ขณะจิตเป็นตัวบ่งชี้ที่สำคัญ พระอริยเจ้าท่านจะผ่องแผ้วอยู่ทุกขณะจิตเป็นสมถะ สติคุมใจในทุกอิริยาบถ สติไม่

ละไปจากกาย ทุกอิริยาบถทรงอารมณ์เป็นสุข ใจจึงผ่องแผ้ว ทั้งนี้ด้วยอาศัยฌานที่เจริญมาดีแล้วนั่นเอง ปุถุชน

อาศัยกุศลศรัทธามีทาน ศีล เป็นสิ่งน้อมนำให้จิตนั้นผ่องแผ้ว เมื่อจิตผ่องแผ้วเป็นสุข สวรรค์จึงหวังได้แม้ขณะจิต

นั้น เมื่อจิตเศร้าหมองเป็นทุกข์ นรกก็หวังได้แม้ขณะจิตนั้นดุจเดียวกัน...นี่เป็นความเข้าใจโดยส่วนตัวครับเพียง

แจกแจงกล่าวเล่าความกัน...สวัสดี