ทุกคนเป็นผู้ชนะได้แน่นอน


ชนะได้เองทุกคน โดยไม่ต้องเปรียบเทียบกับใคร

ชนะได้โดยที่ไม่มีใครต้องแพ้แก่เรา

นั่นคือ การ ชนะใจตัวเอง


ขอให้พระธรรม นำใจ ให้หลุดพ้น จากกำแพงต่าง ๆ ในใจ

ชนะใจตัวเองได้ในที่สุด นะคะ

ตายแล้ว วิญญาณคงไปในที่ที่จิตคุ้นเคย

เหมือนตอนที่ยังไม่ตาย

ชอบอย่างไร ทำอย่างไร คิดอย่างไร

อยู่เป็นประจำ สม่ำเสมอ ทุกขณะจิต

จิตสุดท้าย ก็ส่งไปเช่นนั้น


ที่เขาพูดกันว่า....

ไปที่ชอบ ที่ชอบ เถิด

(ถูกไหมคะ???)

คิดหาเหตุคะ

ว่าเหตุใด เขาจึงโหดร้าย

แล้วเขาโหดร้ายจริงหรือ เปล่า

หรือโหดร้ายเฉพาะ กับ บางคน บางประเภท


จากนั้น สิ่งที่จะทำต่อไป แน่นอน คือ มองๆๆๆ

มองเข้ามาที่ตัวเราเอง ให้เข้าใจตัวเองมากที่สุด

เลิกมองภายนอก เลิกมองคนอื่น เลิกมองสิ่งแวดล้อม

สำรวจด้วยใจเป็นกลาง แล้วจะได้คำตอบ ที่เกิดจากปัญญา

ว่าควรทำอย่างไร ต่อไป..........

“ทำไม ? คุณถึงมัวแต่ทำงานของโพธิสัตว์อยู่เล่า เที่ยวโปรดแต่สัตว์ผู้อื่น กิจกรรมที่พวกคุณทำนะ ทราบไหมว่า มันเป็นเพียงทางไปสวรรค์เท่านั้นหรอก หาใช่ทางนิพพานสำหรับตนเองไม่ เหตุใดเล่า จึงไม่สนใจตัวเองก่อน สร้างความเป็นพุทธะให้เกิดในใจเสียก่อน ชีวิตนี้มันสั้นนัก ระวัง ! ตัวคุณเองเกิดมาแล้วจะเสียเวลาเปล่า”


     :25:ขอบคุณมากคะ จะพยายามเตือนตน ให้มุ่งมั่นกว่านี้คะ

คนแต่ละคน คงมีเหตุและปัจจัย ที่ต่างกัน เพื่อจะนำทางให้หันมาสนใจธรรมะ

ขออนุโมทนากับคุณพงษ์เทพนะคะ ที่มีดวงตาเห็นธรรมแล้ว

ทำไม คนต้องกินลิงด้วย คะ

แค่ ไก่ หมู วัว ควาย เป็ด ก็ว่าแย่แล้ว พาลไปกิน สัตว์ประเภทลิง

แต่ ก็ดีนะ ที่พี่เขาเลิกไม่ทำอีก

การที่พี่เขาเลิก แล้ว ไม่ทำอีก กรรมส่วนนั้นยังมีอยู่หรือป่าวคะ

สาธุ

กรรมมันลบไม่ได้นะคะ ทำแล้วก็ต้องมีอยู่เหมือนเดิม
แต่เราสามารถยืดเวลาให้กรรมมันแสดงผลช้าออกไป หรือหนีกรรมได้
ด้วยการหยุดกรรมชั่ว และสร้างความดีให้มาก ๆ สร้างกรรมดีให้หนัก ๆ
ขนาดคนที่ฆ่าคนตายไปมาก หากสำนึกผิดกลับตัวใหม่ ยังไปนิพพานได้เลยคะ

เพราะฉะนั้นชีวิตเราทุกคน ยังมีหวังเสมอคะ

ถ้ามองทุกอย่าง ตามความจริงที่เป็นอยู่ จะรู้ว่าทุกสิ่งล้วนเกิดแต่กรรมทั้งสิ้น
ไม่รู้ว่าต้องมองด้วยวิจารณญาณ หรือมองด้วยปัญญา จึงจะเห็น
แต่ทั้งหมด ทั้งมวล ก็คือ ปล่อยให้กฏแห่งกรรม ทำงานของมันไปคะ
อยู่อย่างเข้าใจ จะได้ไม่ต้องทุกข์กับมันมากนัก

อดีตแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เร่งสร้างกรรมดีเข้าไว้ คงเป็นสิ่งเดียวที่เราจะทำได้

อยากรู้มานานแล้ว

และเคยคิดเอาเองว่าต้องเป็นกรรมของบ้านเมืองแน่

เพราะประวัติศาสตร์เคยสู้รบ ฆ่าฟัน กันมานักต่อนักแล้ว

ขอบคุณคะ

อ่านแล้วสงสารพ่ออ่ะ

ไม่ใช่ประเด็นที่ว่าไม่รู้จัก ipod นะคะ

แต่สงสารที่มีลูกแบบนนี้อ่ะคะ เฮ้อ เศร้าแทน

ช็อก...จริง ตามพาดหัวข่าว
แต่พ่อของหนูน้อยมีจิตใจดีงามนะคะ
มองโลกในแง่บวกจริง ๆ คะ

 

ขออนุญาติประเดิม ออกความเห็นกระทู้แรกเลยนะคะ

เพราะรู้สึกว่ามีบางส่วนที่คล้ายชีวิตตัวเองเหมือนกัน

อยากให้ คุณเจ้าของกระทู้ ลองทบทวนอีกที

ว่า เรารักเขามาก จริง ๆ หรือว่า เรารู้สึกผูกพันกับเขา คุ้นเคย อยู่ในชีวิตประจำวันจนเคยชิน

จนเราคิดว่าไม่สามารถจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของตัวเองได้

ไม่อยากให้มองแบบเห็นแก่ตัวนะคะ ว่าเค้าต้องเข้าใจเราสิ ถ้ารักจริง ต้องอย่างนี้ อย่างนั้น

มองความจริงดีกว่าว่า ชีวิตคุณจริง ๆ ต้องการอะไร ถ้าคำตอบของคุณ คือ ความสุข

คุณลองตรองดูว่าทางไหนกันแน่ที่จะนำความสุขมาสู่คุณ

หนึ่งทนอยู่ ง้อเขา ทำทุกทางให้ได้เขากลับมา (ถ้าไม่สำเร็จ ก็คร่ำครวญเสียใจต่อไปเรื่อย ๆ)

หรือทำใจยอมรับความจริง เปิดหู เปิดตา มองออกไปกว้าง ๆ ทำในสิ่งที่ควรทำ

อันดับแรก รักตัวเอง ให้มากกว่าที่รักเค้านะคะ  สอง รักคนที่ควรรัก

บางทีเวลานี้ อาจเป็นโอกาสดีให้คุณได้ทำในสิ่งที่คุณคิดว่าได้บกพร่องไป

เช่นเอาเวลาที่ไม่ต้องดูแลแฟนแล้ว ไปดูแลลูก และพ่อแม่ หาเวลาใกล้ชิดลูกมากขึ้น

ใช้เวลากับเค้ามาก ๆ แล้วจะรู้ว่าความสุข อยู่ตรงหน้า ไม่ต้องไปหาจากใครที่ไหนหรอกคะ


เคยมีประสบการณ์ที่ต้องตัดใจเช่นกัน อาจไม่เหมือนคุณ รู้ว่าทำใจยากที่ต้องเปลี่ยนแปลง
แต่ถ้าข้ามช่วงเวลานั้นมาได้  เราจะมองย้อนไป แล้วหัวเราะตัวเองคะ ว่ามัวเสียเวลาทำอะไรอยู่ตั้งนานเนี่ยฉัน


เป็นกำลังใจให้นะคะ ผิด ถูก ไม่รู้ ลองใช้ปัญญาพิจารณาเอาเองนะคะ