ปุถุชนมี ๔ จำพวกครับ และมีเพียงจำพวกเดียวเท่านั้นที่สามารถบรรลุฌานสมาบัติ มรรคผลได้
ก็คือ "ติเหตุกบุคคล" นั่นเองครับ โดยจะแบ่งตามปฏิสนธิจิตครับ
ผู้ที่ปฏิสนธิด้วย "มหากุศลจิต ญาณสัมปยุต(ประกอบด้วยปัญญา)" กับ "ฌานจิต"
พวกนี้คือ "ติเหตุกบุคคล" ได้แก่ มนุษย์บางคน เทวดาบางองค์ พรหมทั้งหลาย เว้นอสัญญีพรหม และพรหมชั้นสุทธาวาส(เพราะไม่ใช่ปุถุชน) ส่วนอรูปพรหมนั้นมีเหตุให้บรรลุมรรคผลได้ แต่ไม่มีวัตถุทั้ง ๖ มีแต่ความรู้สึกทางใจที่เกิดขึ้นโดยไม่อาศัยหทัยวัตถุ จึงฟังธรรมไม่ได้ แต่ก็มีอรูปพรหมที่เป็นพระอริยะไปเกิด แล้วเจริญปัญญาต่อบรรลุมรรคผลที่สูงขึ้นไป หรือบรรลุอรหัตตผลในอรูปภูมินั้น

แต่เหตุให้บรรลุมันก็ขึ้นอยู่กับบารมี กับอินทรีย์ ๕ รวมๆแล้วคือโพธิปักขิยธรรม ๓๗
ติเหตุกบุคคลบางพวก บารมีไม่เต็มก็ไม่ได้พบพระสัทธรรม ก็ไม่ได้บรรลุครับ
ขึ้นอยู่กับหลายๆเหตุปัจจัยครับ... สรุปแล้ว ตั้งใจภาวนาเถิดครับ ดีที่สุดแล้ว

ถ้าเป็น"ติเหตุกบุคคล" พระพุทธเจ้าทรงรับรองผลภายใน ๗ ปี อย่างน้อยคืออนาคามิผลบุคคล (เจริญภาวนาตรงตามอริยมรรค) วางใจไว้ถูกคือประกอบด้วยสติเจตสิก ประกอบด้วยปัญญาเจตสิก เป็นญาณสัมปยุตต์ ฉะนั้นจึงไม่มีโลภมูลจิตแน่นอน คือปฏิบัติโดยหวังความก้าวหน้า ทำใจให้จิตใจวุ่นอยู่ในภวตัณหา

แม้จะเป็นผู้ปรารถนาพุทธภูมิก็ตาม เมื่อตั้งใจปฏิบัติขนาดนี้ ย่อมได้บารมีอย่างสูง จิตย่อมวางเฉยในสังขารธรรม เห็นทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค แต่ไม่เดินจิตต่อเพื่อมรรคผล นี้เป็นกำลังใจของบรรดาผู้ปรารถนาพุทธภูมิทั้งหลาย

กระผมขอสันนิษฐานว่าอาจจะเป็นเหตุจากอินทรีย์ ๕ ไม่เสมอกัน ไม่เจริญตามสติปัฏฐานอันเป็นเหตุให้อินทรีย์ ๕ เสมอกัน หรือที่ไม่อยากกล่าวถึง คือเป็นทวิเหตุกบุคคล ผู้ไม่ปฏิสนธิจิตด้วยญาณสัมปยุตต์... แต่ที่แน่ๆ ต่อให้เป็นทวิเหตุกบุคคลจริง ถ้าตั้งใจปฏิบัติ ความเป็นมนุษย์ติเหตุกบุคคล หรือเทวดาติเหตุกบุคคลก็เป็นที่หวังได้ แต่ไม่สามารถเป็นพรหมได้ เนื่องจากอัปปนาจิตไม่สามารถเกิดในทวิเหตุกบุคคล หากจะเกิดสมาธิก็เป็นเอกัคตาเจตสิกที่เกิดร่วมในจิตประเภทอื่นๆ ที่ไม่ใช่อัปปนาจิต... (สันนิษฐานนะครับ ต้องมองหลายๆด้าน)