พิมพ์

[raponsan]

ถามหา "กิจของสงฆ์"

คอลัมน์ ที่เห็นและเป็นไป (มติชนรายวัน 21 ก.ค.2556) โดย สุชาติ ศรีสุวรรณ

เพราะเป็นสถาบันที่มีหน้าที่เป็นตัวอย่างของความดีงาม เพราะพุทธศาสนามีพระธรรมที่ชัดเจนในเรื่องความดี ความไม่ดี เป็นคู่มือการบริหารจัดการในทุกเรื่องได้เป็นอย่างดี เพราะคนในสถาบันมีความรู้แตกฉานในพระธรรมอยู่มากมาย สามารถหยิบมาใช้ได้อย่างตรงกับเหตุไม่ยาก

ดังนั้น สถาบันสงฆ์Ž ควรจะทำหน้าที่ของตัวเอง เป็นตัวอย่างของการจัดการเรื่องเลวร้ายให้จบลง และวางแนวทางเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องเลวร้ายเช่นนั้นขึ้นอีก กรณี เณรคำŽ ถือว่าสร้างความเสียหายมากมายต่อศรัทธาพุทธศาสนิกชน ที่บอกว่า ศาสนาไม่เสื่อมŽ แต่ที่เสื่อมคือ คนที่มาห่มผ้าเหลืองบางคนŽ นั้น ไม่จริง!!!

จริงอยู่พระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์นั้นไม่เสื่อม แต่ศาสนาจะเจริญรุ่งเรืองได้หรือไม่ขึ้นอยู่กับ ศรัทธาประชาชนŽ ประชาชนไม่ศรัทธาย่อมมีความหมายเดียวกับคำว่า เสื่อมŽ กรณี เณรคำŽ นั้นสั่นคลอนศรัทธาประชาชน ทำให้ประชาชนเกิดความลังเลสงสัยในพระสงฆ์องค์เจ้าอย่างกว้างขวาง เรื่องนี้จะต้องมีการเยียวยา

 

การที่การปกครองของคณะสงฆ์ออกประกาศให้ เณรคำŽ สิ้นจากความเป็นพระ ให้เจ้าหน้าที่บ้านเมืองดำเนินคดีไปตามหลักฐานนั้น ถูกต้องแน่นอน เพียงแต่ถูกต้องเพียงส่วนเดียว คือการจัดการกับ เณรคำŽ การจะเรียกศรัทธาคืน ซึ่งเป็นการทำนุบำรุงให้พระศาสนารุ่งเรืองนั้น

คณะผู้ปกครองสงฆ์จะต้องถือเป็นภาระที่จะต้องหาทางป้องกันไม่ให้กรณีเช่นนี้เกิดขึ้นมาทำลายศรัทธาประชาชนที่มีต่อศาสนาอีก จะแก้ไขอย่างไร ดำเนินการอย่างไรนั้น เป็นเรื่องที่ไม่ยากเย็นอะไร เพราะอย่างที่เสนอไว้ข้างต้นว่า พระธรรมคำสอนนั้นมีวิธีการอยู่แล้ว และผู้แตกฉานในพระธรรมก็มีอยู่มากมาย

เอาง่ายๆ ในหลักผลŽมาจากเหตุŽ เหตุที่เณรคำบิดเบือนพระธรรมเพื่อใช้ศรัทธาประชาชนก่อพฤติกรรมวิปริตพิสดารมาอย่างยาวนานได้ เพราะคณะปกครองสงฆ์ไม่มีประสิทธิภาพ ไม่เอาใจใส่ที่จะดูแลให้พระผู้อยู่ใต้ปกครองอยู่ในศีล ในธรรม ในวัตรปฏิบัติที่ดีงาม

 

เรื่องราวของเณรคำที่วิปริตพิสดารไปไกลเช่นนี้ ถ้าคณะปกครองสงฆ์ซึ่งมีลำดับขั้นครอบคลุมไปถึงระดับตำบลหมู่บ้าน เอาใจใส่สอดส่อง คงไม่มีวัตรปฏิบัติที่เหลวไหลได้ยาวนานขนาดนี้ เมื่อเหตุหนึ่งเพราะคณะปกครองสงฆ์ขาดความใส่ใจ การจัดการเพื่อแก้ไขเหตุควรจะเกิดขึ้น

คณะปกครองสงฆ์ควรจะมีการปรึกษาหารือ จัดการวางระบบระเบียบ หรืออย่างน้อยประกาศบังคับบัญชากันให้เข้มงวดในเรื่องให้ผู้มีตำแหน่งในทางปกครองเอาใจใส่ในการปกครองดูแล แต่ที่เป็นไปคือ หลังจากประกาศ สึกเณรคำŽ แล้ว เหมือนภาระต่อการทำนุบำรุงเพื่อเรียกคืนศรัทธาจบสิ้นลงแค่นั้นไม่ต้องทำอะไรกันอีกแล้ว

เหตุการณ์ทำนองเดียวกับเณรคำเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าในบวรพุทธศาสนา เกิดขึ้นแต่ละครั้งสร้างความเสื่อมศรัทธาสะเทือนทุกคราว มากมายตามชื่อเสียงของพระรูปที่วัตรปฏิบัติวิปริต การจัดการเพื่อหาทางป้องกัน เพื่อให้เห็นว่า คณะปกครองสงฆ์มีความห่วงใยในศรัทธาประชาชนเป็นเรื่องที่ทำได้ไม่ยาก ขึ้นอยู่กับว่าผู้มีหน้าที่จะถือเป็นธุระหรือไม่

 

ในความขัดแย้งของคนในชาติ ที่แตกแยกกันอยู่ทุกวันนี้ เป็นเรื่องน่าเสียดายยิ่งหากจะเกิดความเสื่อมศรัทธาในศาสนาเข้ามาซ้ำเติม หลักยึดทางจิตใจร่วมกันมีความจำเป็นอย่างยิ่งของคนไทยยุคที่ต้องหาหนทางให้อยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข
    "ศรัทธาในพระพุทธศาสนา"Ž เป็นหลักยึดที่จะต้องช่วยกันรักษาไว้
     ผู้ที่มีหน้าที่นี้โดยตรง คือ คณะปกครองสงฆ์

ขอบคุณภาพและบทความจาก
http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1374406011&grpid=&catid=02&subcatid=0207