พิมพ์

[raponsan]

สร้างบุญ

    คนเรา...เห็นร่ำรวยกันเยอะแยะ แต่ไม่ยักสร้างบุญ! คนไม่ต้องรวยมากกลับสร้างบุญมากกว่าคนมีเงินเสียอีก คิดๆ แล้วก็ขำ คนจนได้บุญมากกว่าเศรษฐีมีทรัพย์
    บุญ คือ ความสุขของจิต บาป คือ ความทุกข์ ถ้าไม่สร้างบุญความสุขจะเกิดอย่างไร น่าจะมองเห็นกันได้ไม่ยากนัก แต่ทำไมคนเราไม่ยักสร้างบุญให้กับจิตของตนเอง ก็ดูแปลกเหมือนกัน มองๆ แล้วก็คือ ความหลงผิดไปคิดว่าความสุขทางโลก สุขมากกว่า
    เห็นเงินเป็นความสุข เห็นเป็นบุญไปได้! แปลก
    ในหมู่บ้านตึกชุมชนแห่งหนึ่ง มีเศรษฐีคู่หนึ่ง เดิมมีอาชีพรับเหมาก่อสร้างจนมีทรัพย์สินเงินทองประมาณร้อยล้านได้ ทั้งคู่ก็รุ่นราวคราวเดียวกับผม แต่ทั้งคู่นอนแบ็บอยู่บนเตียงในตึกหรู มีสระน้ำไหลให้ฟังเสียงอยู่ภายในตัวตึก ใครเห็นก็ว่าบ้านคนรวย! เขารวยจริงๆ นะ
    แต่เขาเดินไปไหนมาไหนไม่ได้ทั้งคู่ เป็นคนรู้มากเอาเปรียบคน และเป็นนักฉวยโอกาสในเรื่องเงิน สังคมไม่ชอบเขาแต่เขารวย

     

    ผมไม่ใช่คนรวย ไม่เคยคิดเก็บเงินไว้ให้เป็นคนรวยกับเขา เพราะไปคิดว่า รวยก็ตาย จนก็ตาย ไม่เห็นใครจะอยู่รอดไปได้สักคน
    ก๋งผมรวย! เป็นคนจีนมีผมเปีย รูปร่างอ้วน ไปไหนไม่ชอบใส่เสื้อ นุ่งกางเกงขาก๊วยตลอด และชอบหาบปี๊บข้างหนึ่ง กระถางต้นไม้อีกข้างหนึ่งพะรุงพะรังไปเรื่อยๆ ตามภาษาตาแป๊ะคนหนึ่ง ไม่ใคร่มีใครสนใจ แต่มีบ้านตึกอยู่ที่หนองบัว จ.กาญจนบุรี ผมยังเคยนอนตึกหลังนั้น ย่ากับแม่ชวนไปเที่ยว ตอนนั้นผมอายุประมาณ 6-7 ขวบ จำได้
    ก๋งอยู่คนเดียวกลางทุ่งนาเมืองกาญจน์ เพื่อสร้างบ่อน้ำสาธารณะให้เป็นทานอยู่กลางทุ่ง ตัวเองก็สร้างกระต๊อบเล็กๆ อยู่ข้างบ่อ เพื่อดูแลคนงานสร้างบ่อน้ำ บ่อน้ำสร้างเป็นคอนกรีต เป็นที่อาบน้ำได้ด้วย
    ท่านสร้างบ่อน้ำไว้ที่ทุ่งเมืองกาญจน์ถึง 21 บ่อ และติดชื่อลงในปูนซีเมนต์ด้วย เขียนว่า "นายเก๊า จำปาทอง" เป็นผู้สร้าง ลงวันที่และ พ.ศ.ไว้ชัดเจน เดิมก๋งผม "แซ่หลือ" แล้วมาเปลี่ยนเป็นนามสกุล "จำปาทอง" มาร้อยกว่าปีแล้ว!

     

    คุณประจวบ จำปาทอง หนีสงครามเวียดนามมา ได้รับความเมตตาจากนายตำรวจใหญ่ท่านหนึ่งในฐานะบุตรบุญธรรม จากนั้นเด็กชายประจวบ จัตตานนท์ ก็ได้เรียนหนังสือของโรงเรียนเทศบาลใน จ.นครพนม
    ประจวบ จำปาทอง นามสกุลของผมจริงๆ คือ "จัตตานนท์" แต่การร้องเพลงต้องมีนามแฝง เป็นชื่อสกุลแฝง ครูมงคลตั้งให้ ใช้สำหรับการแสดงและการร้องเพลงว่า "จำปาทอง" ส่วนนามสกุลจำปาทอง จริงๆ ของเขาก็มี แต่ผมไม่ได้เกี่ยวข้องกับบางคนที่นามสกุลจำปาทอง ต่างนึกว่าผมเองเป็นญาติของสายใดสายหนึ่ง แต่ความเป็นจริงไม่ใช่" (จากหนังสือ "รวยเพราะสู้" เขียนโดยคุณสัญญา จำปาทอง)
    ที่เขียนมา เพื่อให้เข้าใจความถูกต้องเท่านั้น เพราะคุณประจวบเป็นคนดัง!

     

    ก๋งเก๊าผมสร้างวัด สะพาน และศาลาอีกมากมาย ท่านรวยขึ้นมาด้วยการค้าฝาง ไปไหนมาไหนทั้งกาญจนบุรีและโพธารามมีแต่คนเรียกก๋งเก๊ากันทั้งนั้น เพราะท่านสร้างแต่บุญให้ผู้อื่นมีสุข
    มรดกก๋งไม่ยกให้ใครเลย จะได้ก็เพียงเล็กน้อย ก่อนตายก๋งถวายที่ดินให้วัดในเมืองกาญจน์หมด เตี่ยผมได้ตู้ใบเดียวเท่านั้น ผมยกให้ลูกคนโตไปแล้ว
    ผมพาลูกไปดูผลงานของก๋ง ให้ลูกเห็นว่าต้นตระกูลเราเป็นคนเสียสละเพื่อส่วนรวมนะ ไม่ได้ทำตัวหรูหราหรือไปหลงทางกับทางโลก ก๋งสร้างกุฏินั่งสมาธิบนถ้ำที่วัดกาญจนบุรี ปัจจุบันก็ยังอยู่
    ก๋งเดินทางธรรมไม่ได้ไปทางโลก โลภ โกรธ หลง ท่านมองเห็นสัจธรรม

    ผมเองไม่ใช่คนรวยอย่างก๋ง ผมติดไฟฟ้าให้สว่าง 4 พันบาทในหมู่บ้าน สร้างถนนข้างบ้านเป็นคอนกรีต 45,000 บาท ตาผมถึงสว่างไปไหนสะดวก ผมสร้างแค่นี้ก็ได้บุญทุกวันเพราะคนต้องใช้ถนนและแสงไฟฟ้าผม
    บุญจริงๆ ของผมคือ ทาน ศีล ภาวนา ผมทำทุกวัน นี่แหละคือสร้างบุญ ผมนับถือพระพุทธเจ้า ผมก็ต้องเชื่อคำ ฟังคำสั่งสอนของพระองค์ท่าน ครับ หลายคนนับถือพระพุทธเจ้า แต่ไม่ปฏิบัติตามคำสอนของพระองค์ท่าน
    พ่อแม่ ครูบาอาจารย์ และพระพุทธองค์ ล้วนแต่สอนให้เราประพฤติดีทั้งสิ้น แต่เราก็ไม่ค่อยเชื่อกันจึงทุกข์ โดยเฉพาะพระพุทธเจ้าสอนให้เราพ้นทุกข์อันแท้จริง คือพ้นในที่สุดโดยการประกอบบุญ เมื่อเกิดบุญ จิตก็บริสุทธิ์ สะอาดพ้นกิเลสไปได้

     

    ทุกข์บนโลกนี้ยังมีไม่พออีกหรือ ยังจะไปรับทุกข์ในชาติหน้าอีก หากเราไม่รู้จักสร้างบุญไว้ในปัจจุบันที่เรายังมีชีวิตอยู่ ทำไมเราจึงไม่เชื่อองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้มีพระมหากรุณาธิคุณ พระบริสุทธิ์คุณ และพระปัญญาคุณ เพื่อให้เราได้พ้นทุกข์จากโลกทั้งปวงไปเสียทีโดยไปสู่นิพพาน
    ทุกคนอาจสามารถ ถ้าได้เชื่อพระพุทธองค์และปฏิบัติตามคำสอนของพระองค์
    การสร้างบุญ ที่ง่ายที่สุดและใกล้ตัวเราที่สุดก็คือ จิตของเรานี่เอง คือ การปฏิบัติสมาธิ!
    ความสุขทั้งหลาย ความทุกข์ทั้งหลายอยู่ที่จิตเรา ไม่ได้อยู่นอกตัว อยู่ในตัวเรานี่เอง เก็บจิตของเราให้อยู่ในตัวเราไว้ให้ได้เท่านั้น จิตมันก็สงบได้ ความสงบคือ ความสุข ความไม่สงบ คิดโน่นคิดนี่ออกนอกตัวมันไม่ใช่สุข
    ความจริงไม่ใช่เรื่องยาก เราไม่เข้าใจเอง เราไม่เคยฝึกให้จิตอยู่ในกายเราเลยก็เห็นเป็นเรื่องยากไป จริงแล้วง่ายไม่ใช่ของยาก ไม่อย่างนั้นพระพุทธเจ้าไม่สอนให้เราปฏิบัติหรอก พระองค์ท่านยอดปัญญาอยู่แล้วย่อมรู้ว่าทุกคนทำได้ สมาธิ ท่านจึงสอน

     

    พระองค์โปรดเวไนยสัตว์ เพราะเห็นว่าบุคคลกลุ่มนี้สอนได้ ไม่อย่างนั้นท่านจะโปรดทำไม
    ประเภทดอกบัวเหล่าที่ 4 คือ ปทปรมะ หมายถึง ผู้ด้อยวาสนาในทางธรรม รู้ได้เพียงบทแห่งธรรมเท่านั้น แต่ไม่อาจบรรลุธรรมได้ เปรียบเหมือนบัวเกิดอยู่ในเปือกตม มีโอกาสโผล่ขึ้นมาบานได้ยาก นอกจากเป็นเหยื่อของปลาและเต่าเท่านั้น
    สร้างบุญให้กับตนเองไม่ใช่ของยาก บุญอยู่กับตัว นั่งก็ทำได้ เดิน ยืน นอน ทำได้ทุกขณะ ยากตรงไหน แดดร้อนจัดหน้าจะมืด ผมก็นึกพุทโธ..พุทโธ ไปตลอดมันลำบากตรงไหน เราก็มีสติตลอด กลางแดดก็ทำได้ ทำเถอะครับ สมาธิ สุดยอดบุญ ไม่ยากอย่างที่คิด!

     

    อย่ามัวแต่หลงทางโลก กิเลสเป็นของล่อใจให้หลง หลงไปติดสุขกับโลก สุขเหล่านั้นไม่ได้เอาติดตัวไปได้ ธรรมเป็นของเบา บริสุทธิ์ สามารถนำเอาไปไหนก็ได้
    คนทำตัวเบาก็ลอยเหาะขึ้นฟ้าได้ คนทำตัวหนักก็จมลงไปใต้แผ่นดิน
    ธรรม ก็คือ คนทำแต่ความดี ขึ้นชื่อว่า คนดี ไม่ต้องไปกลัวอะไรแล้ว สุขทั้งโลกนี้และโลกหน้า คนหลงโลกจะรู้ไหมนี่ เมื่อสิ้นชีวิตแล้วจะไปไหน? ตัวเองก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวจะไปไหน! คนไม่รู้ธรรม คนไม่สร้างบุญ แล้วจะมีบุญส่งหรือ.
                   
                    ประวิทย์ จำปาทอง

ที่มา http://www.thaipost.net/tabloid/011213/82803