พิมพ์

[raponsan]

ทางสายกลางอยู่ที่ไหน : ธรรมะยู-เทิร์น โดย อิทธิโชโต

    "ภิกษุ ท. ! มัชฌิมาปฏิปทา (ข้อปฏิบัติเป็นทางสายกลาง) ที่ไม่ดิ่งไปหาสุดโต่งสองอย่างนั้น เป็นข้อปฏิบัติที่ตถาคตได้ตรัสรู้เฉพาะแล้ว เป็นข้อปฏิบัติทำให้เกิดจักษุ เป็นข้อปฏิบัติทำให้เกิดญาณ เป็นไปเพื่อความสงบ เพื่อความรู้อันยิ่ง เพื่อความตรัสรู้พร้อม เพื่อนิพพาน." (มหาวาร.สํ.๑๙/๕๒๘/๑๖๖๔).
 
การเจ็บป่วยเป็นบททดสอบภูมิธรรมของเราว่ามีเพียงใด ก็อยู่ที่การฝึกสติในยมปกติของเราว่าสม่ำเสมอหรือไม่ เพียงนั้น การฝึกสติ จำเป็นต้องฝึกไปทุกวันเหมือนเรารับประทานอาหาร เราก็ต้องกินทุกวันใช่ไหม ไม่ใช่ว่า กินวันเว้นวัน หรือ ฝึกได้แล้วก็หยุด ไม่ใช่ เราต้องฝึกตลอดชีวิต ทั้งพระและฆราวาส โดยมีร่างกายของเราเป็นเครื่องมือ มีจิต เป็นสิ่งที่ต้องฝึก ขณะที่ยังมีลมหายใจอยู่ เพราะเมื่อตายไปก็ฝึกไม่ได้แล้ว หมดประโยชน์แล้ว
 
ตอนยังมีชีวิตและยังหายใจอยู่ถ้าไม่เห็นคุณค่าของสติ ไม่เห็นคุณค่าของการฝึกจิต และไม่เห็นคุณค่าของการกำจัดกิเลสที่อยู่ในจิตในใจของตัวเอง ก็ให้คิดเอาว่า เราจะปล่อยให้กิเลสมันครองใจเรา บงการเรา แล้วเราจะฆ่ามันหรือจะให้มันฆ่าเจ้าของ
 
 

เราอยากจะบอกว่า ทุกคนถูกกิเลสมันฆ่าทั้งนั้นแหละ ดังนั้น เป้าหมายของพระพุทธเจ้า เรายังสามารถนำมาเป็นเป้าหมายในชีวิตเราได้ด้วย เพื่อความสงบเย็นก่อนสิ้นลมหายใจก็ คือเรื่อง ‘จิตใจ’ นี้เอง เรื่องร่างกาย อะไรอนุโลมได้ ให้มันได้บ้างก็ไม่เป็นไร แต่ไม่ใช่ว่าสุดโต่งกับร่างกาย อย่างเช่น ไม่รู้จักประมาณในการบริโภคเลย ก็จะแย่ ถ้าตามใจปาก หรือตามใจกิเลสตนเอง เราจะไม่ไปไหน นอกจากไม่ได้พัฒนาจิตใจแล้ว ร่างกายก็จะเสียโอกาสที่จะเป็นสะพานให้เราไปสู่จุดหมายปลายทางได้
 
แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราบังคับตัวเองจนเครียด นั่นก็ไม่ใช่ทางสายกลางอีก เพราะเป้าหมายที่เราจะทำคือเรื่องจิตใจ ร่างกายเป็นแค่ทางเดินเท่านั้นเอง อะไรที่หนักจนเกินไปก็ต้องวาง ต้องผ่อน ต้องดูแลมัน ถ้าทำงานมาก ไม่ได้ดั่งใจ มันก็ตายได้เหมือนกัน ร่างกายนี้
 

ทางศาสนา พระพุทธเจ้า ที่ท่านพูดเรื่องทางสายกลางนั้น ไม่ใช่ว่าสุดโต่งอย่างอื่นท่านไม่เคยทำมา ท่านทำมาหมด ท่านทำมาพอแรงแล้ว จนถึงที่สุดแล้ว พอกลับมาเดินทางสายกลาง ท่านจึงบอกว่า มันใช่เลย และอาศัยทางสายกลางนี้ ไป จิตก็ส่งได้เลย ไปนิพพาน เพราะท่านฝึกทุกอย่างมาแล้ว เพราะเป้าหมายที่ท่านจะเอาคือเรื่องจิตนี้ แต่ถ้าร่างกายกับจิต มันไปด้วยกันไม่ได้ ก็ไม่เกิดประโยชน์
 
เพราะฉะนั้น ร่างกายกับจิตต้องอยู่ด้วยกันได้ ถ้ากายกับจิตทะเลาะกัน ไม่เป็นทีมเวิร์คกัน มันรับไม่ไหวก็ไปไม่ได้ ไม่งั้นจะเรียกว่าเป็นทุกข์หรือ หรือว่า ถ้าเวทนามันแรงกล้ามาก ก็ทุกข์มาก ถ้าเราไม่ฝึกจิตจนเกิดอุเบกขา เราจะไม่สามารถที่จะก้าวผ่านไปได้
 
 

ทางสายกลางของแต่คนต้องหาเอาเอง บางคนบอกว่า รับประทานอาหารวันละ ๓ มื้อก็พอ อย่างพระ ฉันวันละมื้อ ก็พอ บางรูป ฉันมื้อเดียว อยู่ไปหลายวันก็พอ ก็แล้วแต่ ความพอของเราอยู่ที่ไหนก็ต้องหาเอาเอง แต่ไม่ใช่การตามใจตัวเองจนพอ มันคนละอย่างกัน
 
     เพราะคนทั่วไปที่อยู่ทางโลก เขาไม่ได้กินเพื่อบำเพ็ญสมณธรรม แต่เขากินเพื่อสนองอารมณ์ สนองความต้องการเขาเฉยๆ เขาหวังแค่นั้น
     แต่ผู้ปฏิบัติธรรม กินเพื่อปฏิบัติธรรม เขาไม่ได้กินเพื่อสนองความอยากของตัวเอง
     ความพอในความหมายของทางโลกกับทางธรรมจึงต่างกัน

ขอบคุณภาพและบทความจาก
http://www.komchadluek.net/detail/20150814/211601.html

[PRAMOTE(aaaa)]

 
  สาธุ สาธุ

[Admax]