พิมพ์

[raponsan]

ความรักเริ่มต้นที่ตนเอง : บาตรเดียวท่องโลก พระพิทยา ฐานิสสโร

ทหารโปรตุกีสวัย ๒๓ ปี ศึกษาพุทธศาสนามาหลายปีแล้ว ในช่วงวันหยุดงานตามที่หาโอกาสได้ เขามาฝึกปฏิบัติที่วัดสุเมธาราม เขาค่อยๆ สั่งสมความเข้าใจและสัมผัสความสงบสุขภายในมากยิ่งขึ้น

พื้นฐานเดิมเขามาจากครอบครัวที่เคร่งครัดในคริสต์ศาสนา ทำให้บางครั้งเกิดความขัดแย้ง แต่ไม่มากมายนักกับแม่ และเขาไม่พยายามที่จะสนทนาในเรื่องที่เขาได้มาศึกษาปฏิบัติเกี่ยวกับวิถีแห่งพุทธ ซึ่งโดยส่วนตัวเขามิได้เห็นความแตกต่างในทางด้านคำสอนของศาสนาใดก็ตามเพื่อฝึกฝนจิตใจให้กว้างขึ้น มีเมตตากรุณาต่อตนเองและผู้อื่น แม้คนที่ร้ายกับเรา

แต่สิ่งที่ต่างกันมากอาจเป็นเรื่องของการกระทำและผลแห่งการกระทำ ซึ่งในพระพุทธศาสนาเริ่มต้นตรงการกระทำของตัวเองที่ส่งผลกับนเองในที่สุด มิได้ขึ้นอยู่กับอำนาจที่อยู่เหนือตนที่เรามองไม่เห็น

 

เขาสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในตัวเขาจนชัดว่า เมื่อเขาอ่อนโยนลง เขาพบว่า ทุกการกระทำ ไม่ว่าเขาหรือแม่ ไม่มีใครที่ถูกหรือผิด เขาสามารถมีจิตใจที่ปรกติตอนที่แม่บ่นอย่างใจสงบได้มากขึ้น และไม่จำเป็นต้องอธิบาย ส่งเสริมหรือขัดแย้งกับความคิดของแม่ แต่สิ่งที่เขาทำได้คือ ส่งพลังแห่งความสงบสุขให้แม่ทุกครั้งที่เขามาปฏิบัติที่วัด หรือปฏิบัติธรรมที่บ้าน นั่นส่งผลแม่เขาก็ทำเป็นไม่ใส่ใจในเรื่องที่เขากำลังสนใจอยู่ และท่านดูผ่อนคลายเบาสบายมากขึ้น ไม่ว่ากล่าวเหมือนแต่ก่อน เมื่อรู้ว่าเขาจะมาปฏิบัติธรรมที่วัด

สิ่งประหลาดที่เกิดขึ้นอีกประการคือ เมื่อเขาบอกแม่ว่าจะลาออกจากงานประจำที่ทำอยู่ มาอยู่ปฏิบัติที่วัดที่โปรตุเกสและจะไปปฏิบัติต่อที่วัดอมราวดีประเทศอังกฤษ แม่กลับไม่ห้าม แต่ก็มีความเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย เขาเข้าใจได้ เพราะชีวิตเขา มีเพียงแม่และเขาสองคนที่อาศัยอยู่ด้วยกัน

ทุกชีวิตมีการกระทำและผลการกระทำเป็นของตน แม้จะมีความเกี่ยวข้องสัมพันธ์กับอีกหลายๆ ชีวิตไม่มากก็น้อย การที่พ่อแม่หรือผู้ใหญ่ อยากให้ลูกๆ คนที่รักเกี่ยวข้อง เดินตามหรือเป็นไปอย่างที่ตนคิด ตนคาดหวัง ต้องการ ถึงแม้เป็นสิ่งที่ดีงามก็ตาม เราจะเป็นทุกข์ไม่มากก็น้อย ถ้าสิ่งเหล่านั้นไม่เกิดขึ้น บางคนเหนื่อย กังวล กลุ้ม เพราะสร้างสิ่งต่างๆ ไว้มากมาย กลัวลูกหลาน คนรักไม่มีความสะดวกสบายทางทรัพย์สิน วัตถุ เงินทองฯลฯ จนแทบไม่มีเวลาให้ทั้งกับตัวเอง คนที่รัก ครอบครัว และต้องกลับมาเสียใจ ทุกข์ใจ รอบสองเพราะลูกหลาน คนที่รักไม่เป็นดังที่คาดหวัง ไม่รู้จักหน้าที่ และยังสร้างความเดือดร้อนมากมาย ทั้งแก่ตนเอง ครอบครัว และสังคม ทั้งที่เราเองก็มีส่วนสำคัญที่ทำให้เขาเป็นเช่นนั้น จากผลของการคาดหวังของใจเรา ที่ไม่สามารถสร้างปฏิสัมพันธ์ที่ดีในครอบครัวได้

 

แม้กระทั่งลูกหลาน คนที่รักบางคน แม้เลือกทางเดินที่ดี เพื่อจะเป็นนักบวช ดับทุกข์ในตน ยังสามารถสร้างความทุกข์อันใหญ่หลวงให้กับพ่อแม่ ผู้ใหญ่ที่เกี่ยวข้อง ที่ยึด และเข้าใจไม่ตรงกันได้ แต่โดยส่วนใหญ่ผู้ที่ตัดสินใจบวชและตั้งใจฝึกฝน ปฏิบัติอย่างแท้จริง แม้คนที่บ้านหรือคนรักไม่เข้าใจ แต่เมื่อเขาตั้งใจปฏิบัติ ยิ่งละ ลด ปล่อยวางมากยิ่งขึ้นๆ ในทุกสิ่งสมมติแห่งสังคมโลก จากนั้น เมื่อเขาเย็นลง ธรรมะปรากฎในใจเขาแล้ว เขาก็สามารถช่วยให้ครอบครัวยกระดับจิตวิญญาณ หาความสุขสงบในตนมากยิ่งขึ้น ซึ่งเป็นการช่วยเหลือ ตอบแทนผู้มีพระคุณ คนที่รักอย่างแท้จริง ถึงแม้จะทำให้ท่านเหล่านั้นเป็นทุกข์ในช่วงแรกก็ตาม

ถ้าทุกชีวิตมีปัญญาเข้าใจถูกต้องก็จะรู้ว่า ความรัก ความสงบสุขต้องเริ่มที่ตน ถ้ายังไม่เรียนรู้ที่จะรัก หาความสงบสุขในตน เราจะไม่สามารถส่งมอบ ถ่ายทอดความรัก ความสงบสุขให้ใครๆ ได้เลย แม้ต้องการมากเพียงใดก็ตาม

 

ความเป็นห่วงกังวล กลุ้ม เป็นทุกข์ เดือดร้อนกับผู้คนที่เกี่ยวข้องสัมพันธ์ ไม่ได้เรียกว่าความรัก แต่ เรียกว่า การยึดมั่นถือมั่น ปล่อยวางไม่เป็น และไม่เข้าใจอย่างแท้จริงว่า ทุกชีวิตมีการกระทำและผลกระทำเป็นของตน

ความสงบของคนคนหนึ่ง หาใช่ว่าจะนิ่งดูดายกันและกัน แต่เพราะจิตที่สงบเป็นปกติแล้ว เป็นการช่วยเหลือทุกคนที่ดีที่สุด ไม่ว่ากับใครหรือสถานการณ์ใดๆ เพราะถ้าคนที่เรารักทำในสิ่งไม่ถูกต้อง เราจะมีท่าทีที่อ่อนโยน เป็นกำลังใจ ไม่ซ้ำเติม เหน็บแนบ พูดจาส่อเสียดให้เขาทุกข์ใจมากไปกว่าเดิม แต่จะให้โอกาสแม้หลายๆ ครั้งก็ตาม เพราะเข้าใจดีว่า คนที่มีจิตใจอ่อนแอ เท่านั้นที่สามารถกระทำผิด

ดังนั้นเขาเหล่านั้นจึงต้องการกำลังใจมากกว่าการซ้ำเติม ดูถูก เหยียดหยาม และถ้าเขาเป็นไปในทางที่ดี แม้ไม่ได้อยู่ร่วมกันก็ตาม เราจะยินดีสนับสนุน แม้อาจไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการก็ตาม แต่เราเคารพในการตัดสินใจในทุกเส้นทางที่เขาเลือกเอง พบสงบสุขในตน เพราะเข้าใจโลกอย่างที่เป็น


ขอบคุณภาพข่าวจาก
http://www.komchadluek.net/detail/20150906/212875.html