พิมพ์

[raponsan]

โรคทางวิญญาณ ใช้ยาหนึ่งกำมือรักษาได้

เวลา 16.30 น. วันนี้ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงพระกรุณา โปรดเกล้าฯให้ สมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯ สยามมกุฎราชกุมาร เสด็จแทนพระองค์พระราชทานเพลิงศพ สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก ณ เมรุวัดเทพศิรินทราวาส

วันสำคัญวันนี้ผมจึงขอชวนท่านผู้อ่านไปคุยเรื่อง ธรรมะ กันนะครับในหนังสือ แก่นพุทธศาสน์ ของ ท่านพุทธทาส ท่านได้พูดถึง “โรคทางวิญญาณ” Spiritual Disease ซึ่งแตกต่างจากโรคทางกายและโรคทางจิตว่า คนทุกคนเป็นโรคทางวิญญาณ ทุกคนจึงต้องรักษาเยียวยาในทางวิญญาณ นั่นคือธรรมะ คือพุทธศาสนากำมือเดียวที่จะต้องเข้าให้ถึง คือเอามาใช้ มากิน มาเยียวยารักษาโรคให้จงได้

 

ท่านพุทธทาส กล่าวว่า มนุษย์เราสมัยนี้ไม่สนใจเรื่องโรคทางวิญญาณ มันจึงเป็นโรคทางวิญญาณกันหนักขึ้น ทั้งส่วนตัวและส่วนรวม เมื่อทุกคนเป็นโรคทางวิญญาณแล้ว โลกนี้ทั้งโลกก็เป็นโรคทางวิญญาณไปหมด เป็นโลกที่มีโรคทางจิตทางวิญญาณ

เพราะฉะนั้นสิ่งที่เรียกว่า “วิกฤตการณ์ถาวร” ก็เข้ามาแทนที่ของ “สันติภาพถาวร” จะปลุกปล้ำกันอย่างไร มันก็ไม่เป็นสันติภาพแม้ชั่วขณะขึ้นมาได้ อย่าพูดถึงสันติภาพถาวรให้ป่วยการ เพราะทั้งสองฝ่ายมันเป็นโรคทางวิญญาณ คือทั้งสองฝ่ายที่เรียกตัวเองว่า “เป็นฝ่ายถูก” และเรียกฝ่ายอื่นว่า “เป็นฝ่ายผิด” นั้น มันทั้งสองฝ่ายก็เป็นโรคทางวิญญาณ จึงมีแต่เรื่องที่จะสร้างความทุกข์ขึ้น ทั้งแก่ตัวเองและแก่ผู้อื่น มันเหมือนเครื่องจักรผลิตความทุกข์ขึ้นมาในโลก แล้วโลกนี้จะสงบได้อย่างไร

 

การแก้ไข ท่านพุทธทาส บอกว่า ต้องทำให้ทุกคนในโลกนี้หยุดโรคทางวิญญาณ มันก็ต้องมีหยูกยาที่มีไว้เฉพาะโรคนี้ คือ ธรรมะกำมือเดียวในพระพุทธศาสนา ที่จะต้องเข้าถึงให้ได้ จริงอยู่ในข้อที่ว่า มีการศึกษาพุทธศาสนากันมากและเข้าใจกันมากขึ้น แต่ถ้าไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็นโรคทางวิญญาณแล้วจะเอาพุทธศาสนาไปกินไปใช้ได้อย่างไร ถ้าเราไม่รู้สึกว่าป่วย เราก็ไม่ไปหาหมอ เราก็ไม่กินยา ทีนี้คนเราในโลกโดยมากก็เป็นอย่างนี้ ไปฟังธรรมะ ไปศึกษาธรรมะ ในฐานะที่เป็นยา แต่ไม่รู้สึกตัวว่าตนเป็นโรค ไปเอาไว้เพียงเก็บให้รกรุงรัง หรือเอาไว้พูดเถียงกันเล่นจนกลายเป็นทะเลาะวิวาทไปก็มี

ฉะนั้น เราจึงควร ใช้ธรรมะในการช่วยรักษาเยียวยาโรคทางวิญญาณ อย่าให้พร่าจนไม่รู้ว่าจะไปทางไหนทิศไหน ขอให้เป็นไปในรูปที่ว่า เป็นยาอมฤตศักดิ์สิทธิ์เพียงกำมือเดียว และใช้มันให้ถูก ใช้มันให้ตรง ก็จะแก้โรคได้หมด

 

โรคทางวิญญาณ นี้ ท่านพุทธทาส บอกว่า เป็นโรคที่มีเชื้ออยู่ที่ความรู้สึกว่า ตัวเราว่าของเรา หรือว่าตัวกู หรือว่าของกู นั่นเอง เป็นเชื้อโรคที่มีอยู่ในใจอยู่แล้ว เมื่อเบิกบานออกมาเป็นความรู้สึกว่า ตัวกู–ของกู แล้ว ก็ทำไปตามอำนาจความเห็นแก่ตัว มันจึงกลายเป็น ความโลภ ความโกรธ ความหลง ทำให้เดือดร้อนกันทั้งตัวเองแลผู้อื่น นี่คืออาการของโรคทางวิญญาณ มันอยู่ภายใน ให้เรียกกันเพื่อจำง่ายๆว่า “โรคตัวกู–ของกู” ดีกว่า ง่ายกว่า

โรคตัวกู–ของกู มีกันอยู่ทุกคน แล้วก็รับเชื้อเพิ่มทาง รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ผ่าน หู ตา จมูก ลิ้น กาย ใจ เชื้อของโรคตัวกู–ของกู ก็คือ ความยึดมั่น ถือมั่นว่าเราและของเรา หรือ อุปาทาน รู้สึกว่าเราเป็นเรา เราอย่างนั้น เราอย่างนี้ เราเกลียดก็ถือว่าเป็นศัตรู ภาษาบาลีเรียกว่า “อัตตา” ถ้าเรียกกว้างออกไปทางปรัชญาอินเดีย เรียกว่า “อหังการ” คำว่า อหัง แปลว่า เรา และ มนังการ แปลว่า ความรู้สึกว่าของเรา

 

ความรู้สึกเป็นอหังการ คือ ตัวอันตรายที่ร้ายกาจที่สุด ซึ่งเราเรียกว่า โรคในทางวิญญาณ

สิ่งที่จะต้านทานโรคนี้ได้ ท่านพุทธทาส บอกว่า คือ หัวใจพุทธศาสนา ที่ พระพุทธองค์ ทรงตรัสไว้ว่า สิ่งทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น พระองค์ได้ทรงย้ำว่า ถ้าใครได้ฟังความข้อนี้ ก็คือ ได้ฟังทั้งหมดในพระพุทธศาสนา ถ้าได้ปฏิบัติในข้อนี้ ก็คือได้ปฏิบัติทั้งหมดในพระพุทธศาสนา ถ้าได้รับผลจากการปฏิบัติข้อนี้ ก็คือได้รับผลทั้งหมดในพระพุทธศาสนา อามะ ภันเต ก็มีด้วยประการฉะนี้ครับ.


จาก คอลัมน์ หมายเหตุประเทศไทย โดย “ลม เปลี่ยนทิศ”
http://www.thairath.co.th/content/549245

[PRAMOTE(aaaa)]

    สาธุ สาธุ