พิมพ์

[raponsan]

เหตุที่ผีหนีคน

เรื่องหนึ่งใน “นิทานไทย” คุณตาคุณยายเล่าไว้ (สำนักพิมพ์รวมทรรศ พิมพ์ครั้งที่ 3 พ.ศ.2536) เลย จันทร์จักร คนเชียงใหม่ เป็นคนเล่า ชื่อเรื่องทำไมผีไม่ยอมอยู่กับคน

ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เทวดา ผี คน และสัตว์ อยู่ด้วยกัน เห็นหน้าค่าตากันทุกวันบนโลกว่างๆใบนี้ เทวดามีอำนาจเหนือผี ผีมีอำนาจเหนือคน และคนมีอำนาจเหนือสัตว์

กติกาโลกขณะนั้น ฝ่ายมีอำนาจจะใช้งานฝ่ายที่รองลงมาได้ตามอำเภอใจ เทวดากับผีมีฤทธิ์เดชพอๆกัน ต่างก็คร้ามๆเกรงๆกัน ไม่กล้าใช้อะไรกันนัก

 

มาถึงคู่คนกับสัตว์ คนใช้สัตว์ทำงานหนักมาก คิดอะไรไม่ออก ก็บอกให้สัตว์ทำ สัตว์ทำอยู่นาน จนวันหนึ่งก็ทนไม่ไหว พากันไปร้องให้เทวดาช่วย เทวดาบอกว่าธุระไม่ใช่

สัตว์จึงไปหาผี...แต่ธรรมดาของผี ไปหามือเปล่าไม่ได้ ต้องเอาเครื่องเซ่นไหว้ไหว้ไป ร้องไห้คร่ำครวญไป ไม่ช้า ผีก็ใจอ่อน ผีไปหาคน ขออาสาทำงานทุกอย่างให้ คนดีใจได้คนใช้มีฤทธิ์เดชแบบผี ก็รีบตกลง

แต่ผีก็มีเงื่อนไข...คนจะต้องใช้งาน...ทุกวัน หยุดไม่ได้ ถ้าคนหยุดใช้เมื่อไหร่...จะขอสาปแช่งให้คนมีอันเป็นไป ไม่เป็นผู้เป็นคน คนก็ยังเห็นแต่ทางได้ ตกลงเหมือนเดิม

 

นับแต่นั้น...คนก็ใช้ผีทำงานสารพัด...ให้ทำไร่ ทำนา สร้างบ้าน ตัดถนน ทอผ้า เย็บผ้า...ฯลฯ แต่ไม่ว่าคนจะใช้ทำอะไร ผีก็ใช้ฤทธิ์เดชบันดาลได้ตามใจคนทุกอย่าง

คนเริ่มเหนื่อยกับการคิดหางานใช้ผี...ต้องหันมาปรึกษากัน หางานที่ผีทำได้ยาก...ยากจนอาจถึงขั้น ทำไม่ได้ งานใหญ่ที่คนคิดได้ ก็คืองานให้ผีไปไล่เทวดา

ผีรับงานแล้ว ก็ใช้ฤทธิ์เดช...รบกวนเทวดา...จนอยู่ไม่ได้ ขอย้ายหนีไปอยู่ให้ไกลๆคน แต่ก็ยังอยู่ในโลกใบเดียวกัน

 

คนก็ยังไม่พอใจ ใช้ผีตามไปรังควานเทวดาต่อ ในที่สุดเทวดาก็ทนไม่ไหว ขอย้ายหนีไปอยู่บนสวรรค์ คนและผีตามไปรังควานไม่ได้ เทวดาก็เป็นสุขอยู่บนสวรรค์มานับแต่นั้น

ปิดงานไล่เทวดา คนก็ต้องคิดหางานอื่นๆต่อ โลกมีแต่พื้นดินเตียนโล่ง...ก็สั่งผีให้ปลูกป่า ผีก็ปลูกป่า คนอยากให้สร้างภูเขา ผีก็สร้างภูเขา...จากนั้นก็สร้างลำธารเล็กๆ ไปจนสร้างลำคลอง แม่น้ำ เพิ่มขนาดไปสร้างทะเล จนถึงสร้างมหาสมุทร

ถึงตอนนี้ คนเริ่มจะจนปัญญา ต้องระดมคนมีปัญญามาช่วยคิด...สั่งผีให้สร้างอากาศ ก้อนเมฆ ดวงดาว รุ้งกินน้ำ ลูกเห็บ จนสั่งให้ผีทำพายุร้าย...ผีก็ทำให้ง่ายๆ

คนเจอทางตัน...วันหนึ่งคนกำลังให้เมียถอนขนรักแร้...เมียถอนไปๆ แล้วก็เปรยๆว่า “ขนรักแร้ ที่ก็แปลกแท้ๆ แต่ละเส้นหงิกๆงอๆ ไม่มีเส้นไหนตรงเลย” ผัวได้ความคิด

 

วันที่ผีเข้ามาหางาน...คนก็ยื่นขนรักแร้เส้นหนึ่ง ให้ผีไปดัดให้ตรง

ผีรับไปใช้เวลาเจ็ดวัน ก็ยังทำให้ขนรักแร้ตรงไม่ได้ หันไปให้เมียผีช่วย เมียผีลองแล้วก็ส่ายหน้า บอกผัวผีว่านี่แค่เส้นเดียว เรายังดัดให้ตรงไม่ได้ คนมีขนรักแร้เต็มซอกแขนสองข้าง...และถ้ารวมขนรักแร้จากคนทุกคน จะทำยังไงกัน

ผัวผีฟังแล้วก็ท้อใจไปขอดูขนจริงจากคน คนบอกให้ช้ำใจ อย่าว่าแต่จะมาก เมื่อถอนเส้นใดออกไป ขนเส้นใหม่ก็ยังจะงอกออกมาอีก

ผีได้ยินก็ถอดใจ ออกปากยอมแพ้ ยอมย้ายหนีไปอยู่ไกลคน แต่ไม่บอกให้รู้ว่าไปอยู่เสียที่ไหน

เมื่อคนมีเรื่องคับข้อง จุดธูปบอก ผีก็มักปรากฏออกมาช่วยคนตามอัธยาศัย เหตุเพราะคุ้นเคยการรับใช้กันมาก่อน

 

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ขึ้นชื่อว่าคน ดูไม่มีฤทธิ์เดชอะไร แต่ความไม่เอาไหนแบบคน ความจิตไม่ว่างแบบคน อย่าว่าแต่เทวดาจะทนอยู่ด้วยไม่ได้ ผีที่ขึ้นชื่อในการหลอกคน ก็ยังอยู่ด้วยไม่ได้

นี่แค่คนแบบปกติธรรมดา ถ้าเป็นคนแบบชื่อ ก็ยังไม่รู้ว่าชื่ออะไร ชื่อพ่อบอกได้ แต่ไม่บอกชื่อแม่...แถมเป็นผู้หญิงสวยมาก มองมุมไหนก็สวยเหมือนนางฟ้า เพียงแต่ไม่รู้ว่า ตรงที่สวยๆนั้น ทำศัลยกรรม ทำปลอมขึ้นมาทั้งตัวหรือเปล่า

คนแบบนี้แหละครับ อย่าว่าแต่เทวดาหรือผี จะหนี คนด้วยกันก็หนี.

คอลัมน์ ชักธงรบ โดย กิเลน ประลองเชิง
http://www.thairath.co.th/content/582131