พิมพ์

[raponsan]

เจ้ากรรมนายเวร คือ ใคร.?
ท่าน ว.วชิรเมธี มีคำตอบ

กับคำถามที่ว่า เจ้ากรรมนายเวรคือใคร เรื่องนี้ขอตอบด้วยเรื่องราวที่ปรากฏในคัมภีร์ก็แล้วกัน

ในครั้งพุทธกาลนี่เอง มีภิกษุกลุ่มหนึ่งออกพรรษาแล้วต้องการจะเฝ้าพระพุทธเจ้า จึงออกเดินทางจากวัดรอนแรมมาหลายวันหลายคืน มีอยู่วันหนึ่งภิกษุกลุ่มนั้นแวะพักที่ถ้ำแห่งหนึ่งในยามพลบค่ำ ครั้นเข้าไปพักในถ้ำแล้ว จู่ๆ กลางดึกคืนนั้นเอง หินใหญ่ก้อนหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ๆ ปากถ้ำก็เคลื่อนตัวเข้ามาปิดปากถ้ำโดยอัตโนมัติภิกษุกลุ่มนั้นตกใจเป็นอย่างยิ่ง พยายามรวมกำลังกันเขยื้อนหินอย่างไร หินใหญ่ก้อนนั้นก็นิ่ง ไม่ไหวติง

ชาวบ้านที่ตามมาส่งเห็นเหตุการณ์ ก็พากันเรียกร้องให้ประชาชนมาช่วยกันย้ายหินก้อนนั้น แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถผลักหินนั้นให้เคลื่อนออกไปได้ คนในและคนนอกพยายามผลักหินใหญ่ให้พ้นปากถ้ำอยู่หลายวัน ในที่สุดก็เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าอ่อนแรง ยอมแพ้ไปตามๆ กัน ภิกษุหลายรูปที่อยู่ข้างในต่างอดข้าว อดน้ำ หมดอาลัยตายอยากในชีวิต นั่ง นอน รอความตายไปวันๆ แต่ในระหว่างที่ทุกคนสิ้นหวังแล้วนั่นเอง พอครบวันที่เจ็ด จู่ๆ หินใหญ่ก้อนนั้นก็เคลื่อนออกไปเองอย่างปาฏิหาริย์

ภิกษุทุกรูปเห็นเช่นนั้นต่างดีใจสุดชีวิต คลานออกจากถ้ำในสภาพสุดอิดโรย ชาวบ้านที่อยู่ภายนอกจึงช่วยกันจัดข้าวจัดน้ำมาถวาย ทำให้รอดตายอย่างเฉียดฉิว เหตุการณ์คราวนั้นเป็นที่โจษขานกันระเบ็งเซ็งแซ่ว่าเป็นไปได้อย่างไร

 

ความจริงไม่เพียงแต่ชาวบ้านเท่านั้นที่ตั้งคำถามว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็น ”อุบัติเหตุ หรือว่ามี ”มือที่มองไม่เห็น คอยบัญชาการอยู่เบื้องหลัง พระภิกษุทุกรูปต่างก็มีคำถามติดค้างอยู่ในใจเช่นเดียวกัน

เมื่อฉันข้าวปลาอาหารมีกำลังแล้ว ภิกษุกลุ่มนั้นจึงเดินทางไปเฝ้าพระพุทธเจ้าถึงพุทธสำนักเพื่อจะได้คลายข้อสงสัย หนึ่งในภิกษุกลุ่มนั้นกราบทูลเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ทรงทราบ พระพุทธองค์สดับแล้วทรงแย้มสรวลน้อยๆ ด้วยพระเมตตา เพราะทรงทราบเป็นอย่างดีว่าเหตุการณ์ครั้งนี้มีที่มาที่ไปที่สามารถอธิบายได้

สำหรับพระพุทธองค์ผู้ทรงเป็นบรมครูของชาวโลกแล้ว โลกนี้ไม่มีคำว่าปาฏิหาริย์ ทุกปรากฏการณ์ในโลกและชีวิตล้วนมีที่มาเสมอสิ่งที่เราเห็นว่าเป็นปาฏิหาริย์นั่นเป็นเพราะว่า เรายังมองไม่เห็นเหตุปัจจัยที่แฝงตัวอยู่เบื้องหลังของเหตุการณ์เหล่านั้นเท่านั้นเอง หากเรามีทิพยจักษุเหมือนพระพุทธองค์ ทุกๆ ครั้งที่เกิดอะไรขึ้นมาในชีวิตเราจะไม่ตื่นตกใจ ทว่าเราจะมีแต่เพียงความ ”เข้าใจ ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นอย่างนั้นเอง ใดๆ ในโลกล้วนมีที่มาที่ไปของมันอย่างสมเหตุสมผลเสมอ

 

ทรงคลายข้อสงสัยของภิกษุเหล่านั้นว่า ในอดีตชาติพวกเธอเคยเป็นเด็กเลี้ยงวัวมาก่อน วันหนึ่งจูงวัวไปกินหญ้าที่ท้ายหมู่บ้านเกิดพบตัวเงินตัวทองกำลังวิ่งเข้าไปในรูที่จอมปลวกใหญ่ข้างทาง พวกเธอนึกสนุกจึงแกล้งตัวเงินตัวทองด้วยการช่วยกันเอาก้อนหิน ก้อนดินปิดปากรู คุยกันเล่นๆ ว่า ขากลับในตอนเย็นค่อยมาเปิดปากรูแต่แล้วพอพลบค่ำพวกเด็กๆ ทั้งเจ็ดคนกลับลืมเสียสนิทว่าเคยแกล้งตัวเงินตัวทองให้ติดอยู่ในจอมปลวก เจ้าตัวเงินตัวทองเคราะห์ร้ายตัวนั้นไม่ได้ถูกลืมเพียงวันเดียว ทว่าถูกลืมยาวนานถึงเจ็ดวันเลยทีเดียว

พอครบเจ็ดวัน เด็กๆ กลุ่มนั้นจูงวัวผ่านจอมปลวกอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้เกิดนึกขึ้นมาได้ว่าเคยแกล้งขังตัวเงินตัวทองไว้ในนั้น จึงช่วยกันหยิบก้อนดินก้อนหินที่ปิดปากรูออก พอได้รับอิสรภาพเท่านั้นเอง ตัวเงินตัวทองสุดเคราะห์ร้ายก็คลานกระย่องกระแย่งออกมาจากรูในสภาพอิดโรยเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก หากช้ากว่านี้ไปเพียงวันเดียวมันก็คงตายอยู่ในจอมปลวกอย่างน่าสมเพช ด้วยเศษกรรมตรงนี้เอง เมื่อเวียนว่ายตายเกิดมาพอสมควรแล้ว อดีตเด็กเหล่านั้นได้มาเกิดเป็นภิกษุกลุ่มนี้ และถูกกฎแห่งกรรมที่มีตัวเงินตัวทองเป็น ”เจ้ากรรมนายเวร ร่วมสร้างเหตุปัจจัยให้ถูกขังลืมอยู่ในถ้ำยาวนานถึงเจ็ดวัน

ภิกษุกลุ่มนั้นฟังพุทธาธิบายแล้วต่างรู้สึกผิดและเสียใจโดยถ้วนหน้า พวกเธอรำพึงกันว่า ขึ้นว่าบาปกรรม แม้เพียงนิดหน่อยก็ยังมีผลพลอยได้ให้ชีวิตต้องมาตกระกำลำบากถึงเพียงนี้

 

จากเรื่องที่เล่ามาเป็นอันตอบได้ว่า เจ้ากรรมนายเวรก็คือ ใครก็ตามที่เราเคยทำให้เขาเดือดร้อนและเขาคงผูกอาฆาตพยาบาทเอาไว้ว่า จะหมายมั่นปั้นมือล้างแค้นให้ได้ ถ้าสบโอกาสเมื่อไรก็จะทำทันที พลังของ ”จิตพยาบาท นั่นเองที่ทำให้กลายเป็นกฎแห่งกรรม คอยตามเล่นงานกันไปหลายภพหลายชาติ

ขอบคุณภาพและบทความจาก
http://www.goodlifeupdate.com/41950/healthy-mind/karmaperson/