จากเสียงเตือนในนรก สู่ “คาถาหัวใจเปรต” สวดกันผีรังควาญ ขับวิญญาณร้ายออกจากร่าง.. พร้อมเผยที่มาแฝงคติเตือนผู้ชาย อย่าคิดเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน
เรื่องของคาถาอาคมนั้นมีอยู่อย่างหลากหลาย โดยบางส่วนก็ได้นำมาจากเรื่องราวในธรรมบท เช่น คาถาหัวใจเปรต “ทุ สะ นะ โส” โดยมีที่มาจาก อรรถกถา ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท พาลวรรคที่ ๕ เรื่องบุรุษคนใดคนหนึ่ง ความตอนหนึ่งได้กล่าวถึง เรื่องของเปรตผู้กล่าวอักษร ทุ. สะ. นะ. โส.
ซึ่งจะขอกล่าวโดยย่อ คือ เมื่อครั้งหนึ่ง “พระเจ้าปเสนทิโกศล” ได้มีความคิดล่วงเกินภรรยาของผู้อื่น และคิดว่าหากสว่างแล้วจะให้ฆ่าบุรุษผู้นั้นเสีย (ซึ่งเป็นสามีของหญิงคนดังกล่าว) แล้วนำหญิงคนนั้นมาเป็นภรรยาของตน ระหว่างนั้นเอง พระเจ้าปเสนทิโกศล ได้ยินเสียง “ทุ สะ นะ โส” ดังกังวานขึ้นมาอย่างน่าหวาดกลัว รุ่งเช้าท่านจึงปรึกษากับปุโรหิต ได้ความว่าพระองค์อาจมีภัยอันตราย จึงแนะนำให้บูชายันต์ด้วยสัตว์ต่างๆ แล้วจะพ้นจากอันตราย เหตุนี้ทำให้ผู้คนต้องเดือดร้อนเป็นอันมาก ความนี้ได้ทราบถึงพระนางมัลลิกา พระนางจึงได้พาพระเจ้าปเสนทิโกศลเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าเพื่อทูลถามถึงเสียงอันน่าหวาดกลัว
@@@@@@
พระพุทธองค์จึงตรัสว่า ทุ สะ นะ โส เป็นเสียงร้องของสัตว์นรก ๔ ตน ที่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในชั้นโลหกุมภีนรก ถูกไฟนรกมอดไหม้ทั้งร่างกายกลิ้งไปมาอยู่ภายในหม้อทองแดงที่กำลังเดือดพล่าน จมลงไปถึงพื้นภายใต้ก้นหม้อ ๓ หมื่นปี แล้วลอยขึ้นมาถึงที่ขอบปากหม้ออีก ๓ หมื่นปี สัตว์นรกเหล่านั้นยกศีรษะขึ้นแลดูกันและกันแล้ว ปรารถนาเพื่อจะกล่าวคาถาตนละคาถา แต่ไม่อาจจะกล่าวได้ จึงกล่าวได้ตนละอักษร แล้วหมุนกลับไปสู่โลหกุมภีอย่างเดิม
สำหรับสัตว์นรกทั้ง ๔ ตน ในสมัยยังเป็นมนุษย์นั้น เกิดเป็นลูกของเศรษฐี แต่ทำกรรมชั่วโดยล่วงเกินภรรยาของผู้อื่น เมื่อตายไปแล้วจึงต้องตกนรกในอเวจีมหานรก เมื่อหมดกรรมจากอเวจีมหานรก เศษกรรมที่เหลืออยู่ ทำให้พวกเขาต้องมาชดใช้ทนทุกข์ทรมานในชั้น โลหกุมภีนรกต่อ พวกเขาได้สำนึกในบาปกรรมที่ทำ และต้องการประกาศว่า หากตนได้มีโอกาสเกิดเป็นมนุษย์อีกครั้งจะหมั่นทำแต่ความดี เลิกทำความชั่ว แต่แล้วพวกเขาก็ไม่ได้พูดตามสิ่งที่ตนต้องการ
เมื่อโผล่พ้นขึ้นมาจากกระทะทองแดงเพียงเสี้ยววินาที ก็พูดได้แค่ตนละคำเท่านั้น คือ
สัตว์นรกตนที่ ๑ พูดคำว่า ทุ
สัตว์นรกตนที่ ๒ พูดคำว่า สะ
สัตว์นรกตนที่ ๓ พูดคำว่า นะ
สัตว์นรกตนที่ ๔ พูดคำว่า โส
แต่ละตนพูดได้คำเดียวก็จมลงไป
เสียงที่ ๑. ต้องการกล่าวคาถาที่ชื่อว่า (ทุ) ทุชฺชีวิตมชีวิมฺหา เยสนฺโน น ททามฺห เส วิชฺชมาเนสุ โภเคสุ ทีปํ นากมฺห อตฺตโนติ ฯ
เราทั้งหลายเหล่าใด เมื่อโภคะทั้งหลายมีอยู่ ไม่ได้ถวายทาน, ไม่ได้ทำที่พึ่งแก่ตน, พวกเราเหล่านั้น จัดว่ามีชีวิตอยู่ชั่วช้าแล้ว.
เสียงที่ ๒. (สะ) สฏฺฐี วสฺสสหสฺสานิ ปริปุณฺณานิ สพฺพโสนิรเย ปจฺจมานานํ กทา อนฺโต ภวิสฺสติ
เมื่อเราทั้งหลาย ถูกไฟไหม้อยู่ในนรกครบ ๖ หมื่นปี โดยประการทั้งปวง, เมื่อไร ที่สุดจักปรากฏ
เสียงที่ ๓. (นะ) นตฺถิ อนฺโต กุโต อนฺโต น อนฺโต ปฏิทิสฺสติ ตทา หิ ปกตํ ปาปํ มม ตุยฺหญฺจ มาริสา ฯ
ผู้นิรทุกข์ทั้งหลาย ที่สุดย่อมไม่มี, ที่สุดจักมีแต่ที่ไหน? ที่สุดจะไม่ปรากฏ. เพราะว่ากรรมชั่ว อันเราและท่านได้กระทำไว้แล้วในกาลนั้น.
เสียงที่ ๔. (โส) โสหํ นูน อิโต คนฺตฺวา โยนึ ลทฺธาน มานุสึ วทญฺญู สีลสมฺปนฺโน กาหามิ กุสลํ พหุนฺติ
เรานั้นไปจากที่นี่แล้ว ได้กำเนิดเป็นมนุษย์ จักเป็นผู้รู้ ถ้อยคำที่ยาจกกล่าว ถึงพร้อมด้วยศีล ทำกุศลให้มากแน่.
จาก “ทุ สะ นะ โส” ที่ปรากฏนี้เอง ทำให้ผู้ทรงเวทย์ในยุคต่อมาได้นำมากล่าวเป็น “คาถาหัวใจเปรต” โดยสวดท่องเมื่อยามที่ต้องผจญกับฤทธิ์ของผีเปรต ทำให้ผีเปรตเกิดความเกรงกลัว หรือแม้แต่ผีชนิดต่างๆที่จะเข้ามารังควาญก็เกรงกลัวคาถานี้ และยังใช้สวดขับไล่วิญญาณที่ชั่วร้าย ผีร้ายที่เข้ามาสิงสู่ในร่างของมนุษย์ได้อีกด้วย
ฉะนั้นคาถาหัวใจเปรต “ทุ สะ นะ โส” จึงไม่เพียงแต่มีอิทธิฤทธิ์ที่ทำให้ผีเกรงกลัวเท่านั้น แต่ยังแฝงไว้ด้วยคติธรรมเตือนใจผู้ชายทั้งหลาย ว่า “อย่าคิดเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน” ไม่เช่นนั้นต้องตกนรกหมกไหม้ กลายเป็นเพื่อนของสัตว์นรกอีกหลายตนที่กำลังรับกรรมจากการกระทำชั่วเหล่านี้อ้างอิงข้อมูลจาก : อรรถกถา ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท พาลวรรคที่ ๕ เรื่องบุรุษคนใดคนหนึ่ง
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=15&p=1และขอบคุณข้อมูลบางส่วนจาก :
http://puredhamma.com/1701a0918mo/ เครดิตภาพ : Napapawn
เรียบเรียงโดยนภาพร เครือชัยสุ
http://inter.tnews.co.th/contents/453393
ผู้เขียน
หัวข้อ: จากเสียงเตือนในนรก สู่ “คาถาหัวใจเปรต” สวดกันผีรังควาญ ขับวิญญาณร้ายออก.!! (อ่าน 1842 ครั้ง)