พิมพ์

[rainmain]

ในทางพระวินัย  ภิกษุ ๔ รูปขึ้นไป  จึงเรียกว่า  สงฆ์แต่การถวายไทยธรรมแก่ภิกษุแม้รูปเดียวที่สงฆ์จัดให้เป็นองค์แทนของสงฆ์ ก็จัดเป็นสังฆทานเหมือนกัน 

ดังมีเรื่องเล่าไว้ใน อรรถกถาปปัญจสูทนี ภาค ๓ (หน้า ๗๑๗)  อรรถกถาทักขิณาวิภังคสูตร  ว่า

   กุฎุมพี  คือ  เศรษฐีคนหนึ่งเป็นเจ้าของวัดวัดหนึ่ง  ได้ไปขอภิกษุรูปหนึ่งมาจากสงฆ์  ด้วยคำว่า 
ขอพระคุณเจ้าทั้งหลายจงให้ภิกษุรูปหนึ่งจากสงฆ์แก่ข้าพเจ้า  แม้เขาจะได้ภิกษุทุศีลรูปหนึ่งเขาก็ปฏิบัติต่อ
ภิกษุรูปนั้นด้วยความเคารพนอบน้อม  ตกแต่งเสนาสนะและเครื่องบูชาสักการะพร้อม  ล้างเท้าให้ภิกษุนั้น
เอาน้ำมันทาเท้าให้  แล้วถวายไทยธรรมด้วยความเคารพยำเกรงต่อสงฆ์เหมือนกับบุคคลเคารพยำเกรงต่อ
พระพุทธเจ้า   ภิกษุรูปนั้นฉันภัตตาหารแล้วก็กลับวัด   หลังจากนั้นได้กลับมาขอยืมจอบที่บ้านของกุฎุมพีนั้น
อีกครั้งหนึ่ง  คราวนี้กุฎุมพีเอาเท้าเขี่ยจอบให้  คนที่เห็นกิริยาของกุฎุมพีนั้นก็ถามว่า เมื่อเช้านี้ท่านถวายทาน
แก่ภิกษุรูปนี้ด้วยความเคารพนบนอบอย่างยิ่ง แต่บัดนี้แม้สักว่ากิริยาที่เคารพก็ไม่มี กุฎุมพีตอบว่า
เมื่อเช้านี้เราเคารพยำเกรงต่อสงฆ์  เราหาได้เคารพยำเกรงต่อภิกษุรูปนี้เป็นส่วนตัวไม่

   การถวายทานในสงฆ์ที่เรียกว่าสังฆทานนั้น  คำว่า  สงฆ์  ท่านมุ่งเอา  พระอริยสงฆ์  คือ
พระโสดาปัตติมรรค  พระโสดาปัตติผล  พระสกทาคามิมรรค  พระสกทาคามิผล  พระอนาคามิมรรค  พระ
อนาคามิผล  พระอรหัตตมรรค  และพระอรหัตตผล  รวมเป็น  ๔  คู่  ๘  บุคคล  หาได้หมายเอาสมมุติสงฆ์ไม่ 
ทั้งนี้เพราะพระอริยสงฆ์นั้นเป็นสาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้าผู้สุปฏิปันโน คือ ปฏิบัติดี  อุชุปฏิปันโน ปฏิบัติ
ตรง  ญายปฏิปันโน ปฏิบัติแล้วเพื่อญายธรรม  สามีจิปฏิปันโน ปฏิบัติชอบ  ทั้งพระอริยสงฆ์เหล่านั้นยังเป็น 
อาหุเนยโย คือ  เป็นผู้ควรแก่ของที่เขานำมาบูชา  ปาหุเนยโย  เป็นผู้ควรแก่ของที่เขานำมาต้อนรับ 
ทักขิเณยโย เป็นผู้ควรแก่ไทยธรรมที่เขานำมาถวายด้วยศรัทธา  อัญชลีกรณีโย เป็นผู้ควรแก่การกระทำ
อัญชลี  อนุตตรัง  ปุญญักเขตตัง  โลกัสสะ เป็นนาบุญอันเยี่ยมของโลก  ไม่มีนาบุญอื่นที่ยิ่งกว่า